राफ्टींग

ऑक्टोबरच्या सुरुवातीस प्रोजेक्टची डेडलाईन असल्यामुळं सध्या घाण्याला जुंपलेल्या बैलासारखं काम सुरु आहे. स्वेच्छेनं की अनिच्छेनं ठाऊक नाही पण मीही या लोकांसारखा workaholic होत चाललो आहे असं वाटतं. सकाळी लॅबमध्ये गेलं की रात्री उशीरापर्यंत तिथेच. जेवणाची सवय केव्हाच झालेली असल्यामुळं दोन्ही वेळचं जेवण तिथेच. शनिवार रविवारीही तिथेच. आंघोळही रात्री घरी परतल्यावर झोपण्यापूर्वी. हळूहळू मी पुरता जपानी बनण्याच्या मार्गावर आहे असं मला वाटायला लागलं आहे. इथं कोणीही कामाची सक्ती करत नाही. पण सतत आपल्यापुढे कामाचा फार मोठा गराडा आहे असं वाटत राहतं. भारतात इंजिनीअरींगमध्ये चार वर्षं काढली असल्यामुळं पार्श्वभागावर लाथ बसल्याशिवाय काम करायची आपल्याला (म्हणजे मला. सगळेच माझ्यासारखे नसतात) सवय नसते. कदाचित त्यामुळेच असं वाटत असावं. किंबहुना आजूबाजूची परिस्थिती तसं वाटायला भाग पाडते. जो तो पाहावं तर कामात गुंतलेला. काम नसलं तरी सकाळपासून रात्री उशीरापर्यंत लॅबमध्ये थांबलेला. वीकेन्डलाही येणारा. त्यांच्याबरोबर काम करता करता मग आपणही त्यांच्यातलेच एक होऊन जातो. बॅडमिंटन, गिटार, फोटोग्राफी, चित्रकला, पोहणे, अनुदिनी लिहीणे असं खूप काही करायचंय असं एक मन म्हणत असतं. पण दुसरं मन सतत ‘तुझ्यापुढे केवढं काम आहे, हे सगळं करायला तुला वेळ तरी आहे का?’ असं म्हणत राहातं. शेवटी दुस-या मनाचाच विजय होतो आणि यातल्या एकाही गोष्टीसाठी मग आपल्याकडे वेळ नसतो. आयुष्य फक्त एक रुटीन बनून राहातं. आज रविवार. सुट्टीचा दिवस. पण आजही नेहमीच्या रुटीनप्रमाणे लॅबमध्ये गेलो. संध्याकाळी जेवल्यावर सहज विचार करता करता लक्षात आलं की सप्टेंबर महिना सुरु झाला. जपानमध्ये येऊन आपल्याला दोन वर्षं झाली. दोन वर्षं कशी गेली कळलंदेखील नाही. बघता बघता M.S. चा पदवी अभ्यासक्रम पूर्ण झाला. M.S. संपलं यावर विश्वास ठेवणं थोडंसं अवघड जात होतं. कारण इथं येण्यापूर्वीच M.S+Ph.D. अशा पाच वर्षांच्या कालावधीसाठी प्रवेश मिळाल्यामुळं M.S. पूर्ण करणं ही एक औपचारिकताच होती. त्यामुळं त्याचं खास celebration असं काही झालं नाही. शिवाय M.S. मध्ये सुरु असलेलं संशोधन Ph.D. मध्येही तसंच पुढे सुरु राहणार होतं. पण तरीही प्रोजेक्टच्या गडबडीत आपण इथं दोन वर्षं घालवली आणि एक पदवी मिळवली हा विचारच कधी मनात आला नाही. त्यामुळं आज ठरवलं की सगळ्या कामांना सुट्टी. आज फक्त जुन्या आठवणींना उजाळा आणि अनुदिनी लेखन!

एका महिन्यापूर्वी आणखी एका Adventure trip ला जाऊन आलो. तोमितासाननं नेहमीप्रमाणे त्याची गाडी काढली. आशान् बरोबर होताच. प्रयोगशाळेतल्या आणखी दोघांना बरोबर घेऊन तोक्योच्या उत्तरेला असणा-या गुम्मा राज्यात एक दिवसाच्या white water rafting ट्रिपला जाऊन आलो. राफ्टींगचा माझा पहिलाच अनुभव होता. पण नदीच्या फेसाळत्या प्रवाहात राफ्टींगचा थरार अनुभवताना मजा आली. त्याची काही छायाचित्रं. (कॅमेरा नेता येत नसल्यामुळं मी काढलेली नाहीत.)

वाटेतच आमच्या इंस्ट्रक्टरनं एका पाणी खोल असलेल्या ठिकाणी थांबवलं आणि पाच मीटर उंचीच्या खडकावरुन सगळ्यांना नदीत उड्या मारायला लावल्या. खूप दिवसांनी नदीत डुंबण्याची मजा अनुभवता आली. भर उन्हाळ्यात नदीच्या थंडगार पाण्यात पोहण्याचा अनुभव काही औरच होता. दीड तासांचं राफ्टींग केव्हा संपलं ते कळालंच नाही. परतीच्या वाटेवर संध्याकाळी एक छान ओनसेन मिळाला. तासभर ओनसेनचा आनंद लुटून जेवण आटोपलं आणि गाडी तोक्योच्या दिशेनं वळवली. ऑगस्ट महिन्यात सगळ्या जपानमध्ये 'ओबोन' निमित्त एक आठवडा सुट्टी असते. माझ्या युनिव्हर्सिटीलाही एक पूर्ण आठवडा सुट्टी होती. पण पूर्ण ऑगस्ट महिन्यात मला मिळालेली ही एकमेव सुट्टी. पण सगळ्या महिन्याच्या सुट्ट्या एकत्र करुनही येणार नाही तेवढी मजा या एका दिवसात आली. आता पुन्हा अशी सुट्टी केव्हा मिळते कुणास ठावूक?