Monday, January 19, 2009

होक्काईदो सहल ३

सकाळी उठल्यावर हॉटेलची खिडकी उघडताच समोर विस्तीर्ण पसरलेलं आबाशिरी लेक पाहून एकदम प्रसन्न वाटलं. आदल्या दिवशी रात्री अंधारात इथे एवढं मोठं सरोवर असेल याचा अंदाजच आला नाही. सकाळी लक्षात आलं की आम्ही उतरलेल्या हॉटेलचं नावच लेक व्ह्यू होतं. सातव्या

मजल्यावरच्या आमच्या खोलीतून लेकचा छान व्ह्यू दिसत होता. खोलीतच नाश्ता उरकून खाली आलो. लवकरात लवकरशिरेतोकोगाव गाठायचं असल्यामुळे आबाशिरी बघण्यास वेळ नव्हता. तसं आबाशिरी शहरात या मोसमात विशेष काही पाहण्यासारखं नसतं. हिवाळ्यात मात्र जानेवारी फेब्रुवारी महिन्यात तिथे ड्रिफ्ट आईस पाहायला मिळतो. होक्काईदो बेटाच्या आग्नेय किना-यावर हे आबाशिरी गाव वसलं आहे. होक्काईदो आणि इटलीचे अक्षांश एकच, पण हिवाळ्यात ड्रिफ्ट आईस पाहायला मिळणारं होक्काईदो हे उत्तर गोलार्धातलं सर्वात दक्षिणेचं ठिकाण!  

आबाशिरी ते शिरेतोको अंतर दोन तासांचं. हा संपूर्ण रस्ता समुद्राच्या काठाने जातो. सकाळीसकाळी डावीकडे पसरलेला निळाशार समुद्र पाहात वळणावळणांच्या रस्त्यावरुन समुद्राच्या कडेकडेने ड्रायव्हिंग करण्याची मजा काही औरच. मध्येच एखादी छान जागा सापडली की गाडी तिथेच कडेला उभी करावी, समुद्राच्या पाण्यात मस्ती करावी, फोटो काढावे की पुन्हा पुढचा प्रवास सुरु. सकाळी साडेदहा अकराच्या दरम्यान शिरेतोको जवळच्याउतोरो अोनसेनगावात पोचलो. शिरेतोकोला जाण्यासाठी रस्ता नाही. फेरीने जावं लागतं. उतोरो ओनसेन पासून या फेरी सुटतात. तिथे पोचल्यावर कळलं की सुट्टीच्या मौसमामुळे त्या दिवशीच्या सगळ्या फे-यांचं बुकींग संपलं होतं. आता काय करावं? एवढ्या लांब आल्यासारखं तिथे जायचं तर होतंच. आजचा मुक्काम याच गावात होता. मग दुस-या दिवशीच्या  तिकिटांचं बुकींग करुन आजचा दिवस इथेच जवळपास फिरायचं ठरवलं. तसेही या परिसरासाठी दोन दिवस राखून ठेवलेले होतेच


सूर्य माथ्यावर आला होताच. दुपारचं जेवण करुन पुढे निघायचं ठरलं. ‘उनी’ (sea urchin) नावाच्या कुठल्याश्या सागरी प्राण्याच्या अंड्यांसाठी म्हणे उतोरो ओनसेन प्रसिध्द आहे. जागोजागी रेस्टॉरंटच्या पाट्यांवर उनी आणि खेकड्यांची चित्रं दिसत होती. ती बघूनच चिन्यांच्या तोंडाला पाणी सुटलं. ते चित्रविचित्र समुद्री जीव बघून माझ्या मात्र तोंडचं पाणी पळायची वेळ आली होती. चीन्यांनी यथावकाश त्या समुद्री जीवांवर ताव मारला. मी ‘सोबा’ नामक नूडल्सवर आटोपतं घेतलं आणि आम्ही पुढे निघालो. तिथून निघून शिरेतोको नॅशनल पार्क पाहण्यास निघालो. वाटेत एक अमेरीकन जोडप्याने लिफ्ट मागितली. त्यांना गाडीत घेतल्यावर त्यांच्याशी थोड्या गप्पागोष्टी झाल्या. ते गेला आठवडाभर होक्काईदोमध्ये भटकत होते. अमेरीकन काय किंवा युरोपियन काय.. हे लोक फारच धाडसी बुवा. एक बॅगपॅक पाठीला अडकवली की फिरायला मोकळे. रात्री कुठेतरी तंबू ठोकून राहायच,ं आणि सकाळ झाली की पुढच्या मुक्कामाला निघायचं. मिळेल त्या गाडीने प्रवास करायचा, मिळेल ते, मिळेल तिथे जेवायचं. आमच्या गाडीतलं हे जोडपंही तसंच होतं. त्या दिवशी सकाळी आम्ही जिथे त्यांना लिफ्ट दिली तिथेच जंगलात एका ठिकाणी त्यांनी मुक्काम केला होता. या जंगलात बरीच अस्वलं आहेत असं ऐकलं होतं. या दोघांना पहाटेपहाटेच ओढ्यावर मासे पकडणारं एक अस्वल दिसलं. अगदी डिस्कव्हरी किंवा नॅशनल जिओग्राफिक चॅनलवर दिसतं तसं. त्याबद्दल खूप भरभरुन बोलत होते. 

थोड्याच वेळात शिरेतोको नॅशनल पार्कमध्ये पोहोचलो. या ठिकाणी ‘गोको’ नावाचा पाच सरोवरांचा समूह आहे. या सरोवरांना दाट जंगलानं वेढलेलं आहे आणि त्यामधून पर्यटकांना फिरण्यासाठी नैसर्गिक वाट तयार केली आहे. शिरेतोको नॅशनल पार्क आणि परिसराचं नैसर्गिक सौंदर्य आणि वन्यजीवन अबाधित राहावं यासाठी शिरेतोको द्विपकल्पाच्या तीन चतुर्थांश भागात रस्ते बांधलेले नाहीत. पार्कपर्यंत पोचण्यासाठीची सार्वजनिक वाहतूकही फार मर्यादित ठेवण्यात आली आहे. संपूर्ण पार्क फिरण्यासाठई कित्येक दिवस पायी चालावं लागतं. शिरेतोको गोको सरोवरांभोवती जंगलात फिरण्यासाठी एक तासाचा कोर्ससाठी छानशी पायवाट तयार केली आहे. या पायवाटेने सरोवरांभोवती फिरताना आजूबाजूच्या जंगलातून ऐकू येणारे दुर्मिळ पक्ष्यांचे आवाज,  सरोवरात दिसणारं जवळच्याच माउंट राऊसुचं प्रतिबिंब मंत्रमुग्ध करुन टाकतात.  या पार्कमध्ये तपकिरी अस्वलांचे वास्तव्य आहे. अधूनमधून पर्यटकांच्या दृष्टीसही पडतात. अस्वले जवळ येऊ नयेत म्हणून निघण्यापूर्वी काही जण जवळच्या भेटवस्तूंच्या दुकानातून पाठीवरच्या बॅगेला अडकवण्यासाठी छोट्या घंटा विकत घेतात. आमच्या सुदैवानं (आणि दुर्दैवानंही) आमच्या दृष्टीस अस्वल पडलं नाही. 


शिरेतोको नॅशनल पार्क जवळ काही धबधब्यांची ठिकाणं प्रसिध्द आहे. पार्क पाहून तिथून जवळच असलेल्या ओशिनकोशिन फॉल्सपाशी पोचलो. उतोरो ओनसेनला जाणा-या रस्त्यावरच हा धबधबा आहे. रस्त्याच्या एका बाजूला अथांग पसरलेला सागर आणि दुस-या बाजूला उंच डोंगराच्या उतारावरुन हळूहळू खळाळत येणारा धबधबा असं एक दृश्य क्वचितच पाहायला मिळतं. फॉल्स पाहण्यासाठी बरीच गर्दी जमली होती. तिथेच पुन्हा एकदा आम्हाला मघाचंच अमेरिकन जोडपं भेटलं. त्यांनी जवळच असलेल्या एका ओढ्यावर salmon मासे पाहायला जाण्यासाठी सुचवलं. त्यांनी सांगितल्याप्रमाणे ओढ्यावर पोचताच अतिशय दुर्मिळ दृश्य पाहायला मिळालं. एक छोटासा ओढा एका ठिकाणी समुद्राला जाऊन मिळत होता. त्या ओढ्यातून लाखोंच्या संख्येने साल्मोन मासे प्रवाहाच्या विरुध्द दिशेने निघाले होते.  हे मासे खा-या पाण्यात वास्तव्य करतात. पण विणीच्या हंगामात अंडी देण्यासाठी ते नदीच्या प्रवाहात उलट्या दिशेने पोहत जाऊन गोड्या पाण्यात अंडी घालतात. त्याला salmon spawning म्हणतात. ऑगस्ट महिन्यात साधारण एक आठवडाभर 

मोठ्या संख्येने हे मासे गोड्या पाण्यात स्थलांतर करतात. पहाटेच्या वेळेस पोचलं तर हे मासे पकडण्यासाठी आलेली अस्वलं पाहायला मिळतात असं ऐकलं. पण आम्हाला तेवढा वेळ नव्हता. त्यामुळे तिथून पुढे निघून शिरेतोको नॅशनल पार्कच्या दुस-या दिशेला निघालो. इथे रस्त्यावर सर्रास जंगली हरणं पाहायला मिळतात. रस्त्यावर ठिकठिकाणी तसे फलक लावलेले असतात. आम्हालाही काही हरणं पाहायला मिळाली. संध्याकाळच्या वेळी डोंगरावरुन समोर अथांग पसरलेला निळाशार समुद्र पाहात ड्राईव्ह करण्याचा अुनभव काही औरच होता. शिरेतोको नॅशनल पार्कला बाहेरुन एक चक्कर टाकून सूर्यास्ताचं दृश्य कॅम-यात बंदिस्त करुन हॉटेलवर पोचलो. 


उतोरो ओनसेन तसं छोटसं गाव असल्यामुळे मोठी हॉटेल्स नव्हतीच. आम्ही उतरलो होतो तेदेखील एक छोटंसं पण टुमदार पेन्शन होतं. 

रात्रीच्या जेवणात पुन्हा खेकड्यांचा बेत असल्यामुळे माझी पुन्हा थोडी पंचाईतच झाली. जेवण आटोपून पेन्शनच्या आजोबांकडून जवळच्या ओनसेनची माहिती घेतली आणि बाहेर पडलो. तिथून जवळच उंच डोंगरावर एक ओनसेन होता. ओनसेन थोडा आडवाटेवरच होता. रस्ता दाट किर्र झाडीतून जात होता. आजूबाजूला कुठेच दिवे नव्हते. ओनसेनपाशी राहण्यासाठी टेन्टची व्यवस्था सोडली तर दूरदूरवर कुठे घरं दिसत नव्हती. जपानमध्ये मी ब-याच ओनसेनमध्ये गेलो. पण काही मोजके ओनसेन कायमचे लक्षात आहेत. हा त्यातलाच एक. उंच डोंगरावरुन चांदण्यात चमचमणारा समुद्र पाहात मंद वा-याची झुळूक अंगावर घेत गरम पाण्यात डुंबण्याची मजा शव्दात काय वर्णावी? त्याचा प्रत्यक्ष अनुभवच घ्यायला हवा. 

जपानमध्ये राहून ओनसेन ला भेट  देणं म्हणजे  'हाय कंबख्त तूने पीही नही' असं काहीसं आहे. िदवसा कितीही मजा केली तरी रात्री ओनसेनमध्ये डुंबल्याशिवाय जपानमधला सहलीचा दिवस सत्कारणी लागत नाही. अर्थात ओनसेनमध्ये जाण्यासाठी काही शिष्टाचारही पाळावे लागतात. पण त्यांना घाबरुन ओनसेनमध्ये जाणं टाळणा-या लोकांना आपण कोणत्या आनंदाला मुकत आहोत हे कळणार नाही. 


ओनसेनचा कार्यक्रम आटोपला आणि होक्काईदो सहलीच्या तिस-या दिवशीची सांगता झाली. 


क्रमशः


Sunday, January 18, 2009

होक्काईदो सहल २

जपानच्या असंख्य बेटांपैकी होन्शू या सर्वात मोठ्या बेटानंतर होक्काईदोचा क्रमांक लागतो. जपानच्या उत्तरेला रशियाच्या खालोखाल होक्काईदोचं बेट पसरलं आहे. जपानला भात, मासे आणि फळेभाज्या आणि दुग्धजन्य पदार्थांचा पुरवठा करण्यात होक्काईदोचा मोठा वाटा आहे. पण या सर्वांपेक्षा होक्काईदो लक्षात राहातं ते तिथल्या निसर्गसौंदर्याच्या खजिन्यासाठी!


सहलीचा पहिला दिवस तरी सत्कारणी लागला होता. दुस-या दिवशीचं वेळापत्रक अगदी भरगच्च होतं. फुरानोजवळची काही ठिकाणं पाहून रात्री मुक्कामासाठी ब-याच लांबच्या आबाशिरी गावात पोचायचं होतं. सकाळी लवकर नाश्ता करुन पेन्शनच्या काकांचा निरोप घेऊन पुढे निघालो. 

फुरानोपासून उत्तरेला आसाहीकावा शहराच्या वाटेवर बरीच प्रेक्षणीय ठिकाणं होती. गाईडबुकनं शिफारस केलेल्या ‘शिकीसाईनो ओका’ नावाच्या फार्मकडे निघालो. आठच्या सुमारास फार्मवर पोचलो. प्रवेशद्वारावरुन आतल्या फार्मचा अंदाजच येत नव्हता. पण आत शिरणा-या पर्यटकास आश्चर्याचा सुखद धक्का देण्यासाठीच जणू फार्मची रचना केली असावी.  आत शिरताच क्षितीजापर्यंत आकाशाला भिडलेल्या फुलांच्या रांगा पाहून डोळ्याचं पारणं फिटलं. आतापर्यंत असं फार्महाऊस पाहिलं नव्हतं असं नाही. पण इथली बातच काही और होती. सकाळचा कोवळा सूर्यप्रकाश, थोडंसं ढगाळ आकाश, आल्हाददायक हवा, समोर विविधरंगी फुलांचे थवे, त्यामध्ये बागडणारी फुलपाखरं आणि हातात छानसा कॅमेरा असल्यावर कुणाचं देहभान हरपणार नाही. खरंतर माझा हा कॅमेरा घेऊन दोन-अडीच वर्षं झाली होती. पण आत्तापर्यंत मनासारखे मॅक्रो फोटोग्राफ काढायला मिळाले नव्हते. शिकीसाई फार्म नं ती हौस पूर्ण केली. फोटोसेशनमध्ये केव्हा ११ वाजले ते कळलंही नाही. अजून बरीच ठिकाणं पाहायची होती. लगबगीनं तिथून निघालो. 


गाईडबुकमध्ये पुन्हा एक चांगलं ठिकाण दिसलं. पण तिथं जायचं कसं?

जागेचं नावकांजी’ (चित्रलिपीतील अक्षरं) मध्ये लिहीलं होतं आणि त्याचा उच्चार आम्हा तिघांपैकी कोणालाच माहिती नव्हता. आता तिथपर्यंत जाण्यासाठी त्या जागेचं नाव GPS मध्ये घालणं आवश्यक होतं. या वेळी कुणीच जपानी मुलं बरोबर नव्हती

आम्ही तिघेही परदेशी. माझ्या जपानीमध्ये आता -यापैकी सुधारणा झाली असल्यामुळे बोलताना मला काहीच अडचण नव्हती. पण क्लिष्ट कांजी वाचताना मात्र माझी पंचाईत होत असे. चिनी मुलांना त्या कांजीचा अर्थ कळे पण त्यांना त्याचा उच्चार माहिती नसे. त्यामुळे जागांचा पत्ता शोधणे हा एक मोठा यक्षपश्न होता. इंग्रजी भाषेशी जपानचं जणू सात जन्मांचं वैर असावं. इथले GPS पण जपानी. त्यामध्ये औषधालासुद्धा इंग्रजी अक्षर सापडणार नाहीअर्धा तास त्या जागेच्या नावाची काथ्याकूट केल्यावर शेवटी एकदाचा त्याचा उच्चार आम्हाला सापडला आणि गाडी त्या दिशेन वळवली. तिथं पोचेपर्यंत अचानक आभाळ दाटून अंधारुन आलं. वाटेतच अवाढव्य भोपळ्याचं एक शेत दिसलं. मन अचानक लहानपणच्या भोपळ्यात बसून जाणाऱ्या म्हातारीच्या गोष्टीमध्ये गेलं. चीनी मित्रांना ती गोष्ट सांगितल्यावर त्यांना खूप गंमत वाटली. एव्हाना रिमझिम पाऊस सुरु झाला होता. गाडी कडेला लावून शेतात एक चक्कर मारुन आलो.  तेवढीच पावसात भिजण्याची मजा. 

टोक्योमध्ये असताना अशा गोष्टी थोड्याच करायला मिळतात? पुढे निघाल्यावर वाटेत एक मस्त टुमदार रेल्वे स्टेशन लागलं. तिथून टॉय ट्रेनसारख्या छोट्याश्या ट्रेनमधून आजूबाजूच्या प्रेक्षणीय ठिकाणांना जाता येतं. पण आमच्याकडे गाडी होती आणि शिवाय तेवढा वेळही नव्हता. दुपारच्या जेवणासाठी आसाहीकावाला पोचायचं होतं. स्टेशनच्या माहितीकक्षात थोडी माहिती घेऊन आसाहीकावाच्या दिशेन निघालो. थोडं पुढे गेल्यावर वाटेत एक ख्रिसमस ट्री असलेली एक छान जागा दिसली.

 एका मोकळ्या माळावर एकच ख्रिसमस ट्री मोठ्या दिमाखात उभं होतं. आजूबाजूला दूरवर कुठलंच झाड नाही. क्षणभर वाटलं या झाडाला एकटं वाटत नसेल?


एकच्या सुमारास आसाहीकावाला पोचलो. आसाहीकावा तसं ब-यापैकी मोठं शहर होतं. तिथला झू खूप प्रसिध्द आहे. तिथे ध्रुवीय अस्वलं आणि पेंग्विन पाहायला मिळतात असं ऐकलं होतं. पण तो पाहण्याएवढा वेळ नव्हता. आसाहीकावा ‘रामेन’ (मूळचा चीनी असलेला नूडल्सचा एक प्रकार) साठीही प्रसिध्द आहे. दोन चीनी विरुध्द एक भारतीय असा मी अल्पमतात असल्यामुळं चीन्यांचा रामेनचा प्रस्ताव मान्य करण्यावाचून माझ्याकडे पर्याय नव्हता. मग तिथल्या एका प्रसिध्द रामेनच्या रेस्टॉरंटमध्ये लंच आटोपून जवळच्या मार्केटमध्ये फेरफटका मारण्यासाठी निघालो. सुट्टीचे दिवस, त्यात मौसम चांगला असल्यामुळे रस्त्यावर गजबजाट होता.  लॅबमधल्या मुलांसाठी थोडया भेटवस्तू खरेदी करुन तिथल्याच एका कॉफी शॉपमध्ये थोडावेळ विश्रांती घेतली. 

दुपारी तीन वाजता आसाहीकावा सोडलं. मुक्कामाच्या आबाशिरी शहरापर्यंत साडेचार पाच तासांचा रस्ता आहे. अंतर तसं कमीच आहे पण जवळजवळ अर्धा रस्ता डोंगरातून जातो. वाटेत ‘दाईसेत्सुझान’ नावाचं नॅशनल पार्क लागतं. होक्काईदोच्या मध्यावर हे जपानमधलं सर्वात मोठं नॅशनल पार्क वसलं आहे. आबाशिरीसाठीचा रस्ता या पार्कमधून जातो. रस्त्याच्या दोन्ही बाजूंना गर्द हिरव्या झाडीने वेढलेले उंचचउंच डोंगरांचे कडे, त्यातच अधूनमधून उंचावरुन कोसळणारे धबधबे असं पार्कचं उन्ह्ाळ्यातलं रुप एकदम आल्हाददायक होतं. एकापाठोपाठ एक वळणांसोबत समोर येणारी डोंगरांची ती भव्यता, त्यातून ड्राईव्ह करणं म्हणजे खूपच सुंदर अनुभव होता. काही ठिकाणी धबधब्यांच्या जवळ पर्यटकांना गाडी थांबवून पाहण्यासाठी व्यवस्था केली होती. ‘गिंगा नो ताकी’ या प्रसिध्द धबधब्यापाशी गाडी थांबवून जवळपासचे इतर धबधबे पाहून आलो. अंधार पडायला सुरुवात झाली होती. अजून बराच पल्ला गाठायचा होता. धबधब्यांचा फेरफटका संपवून आबाशिरीच्या दिशेनं गाडी भरधाव सोडली. रात्रीचं जेवण वाटेतच उरकलं. नऊच्या सुमारास आबाशिरीत बुकींग केलेल्या हॉटेलवर पोचलो. दिवसभर ड्रायव्हींग केल्यामुळे थकवा आला होता. हॉटेलमधल्याच ओनसेनमध्ये थोडावेळ विश्रांती घेऊन पुढच्या दिवशीच्या कार्यक्रमाचे आडाखे बांधत पहुडलो. पाचच मिनीटांत शांत झोप लागली.


क्रमशः


होक्काईदो सहल १


होक्काईदोचा शब्दशः अर्थ उत्तरेकडील समुद्राला जाणारा रस्ता. एका अर्थानं होक्काईदोला हे नाव सार्थच आहे. होक्काईदोकडे सरळ चालत गेलात की तुम्ही उत्तरेच्या समुद्राला जाऊन मिळता. पण होक्काईदो हा शब्द एवढ्यापुरताच मर्यादित नाही. भटकंतीची, छायाचित्रणाची आवड माझ्यासारख्यांसाठी होक्काईदोची सफर म्हणजे एक पर्वणीच.


गेल्या वर्षी ऑगस्टमध्ये होक्काईदोची सहा दिवसांची अविस्मरणीय सहल घडली. खूप दिवसांपासून या सहलीबद्दल लिहायचं मनात होतं. आज निश्चय करुन लिहायचं ठरवलं. जपानमध्ये येण्याआधी, आल्यापासून होक्काईदोबद्दल बरंच काही ऐकलं होतं. जायची इच्छा होतीच. पण पाकिट अशक्त असल्यामुळं जाण्याचं धाडस होत नव्हतं. जपानमध्ये देशांतर्गत प्रवास फारच महाग. त्यामुळेच इथली तरुण मुलं सुट्टीच्या दिवसांत परदेशात फिरुन येणं पसंत करतात. होक्काईदोच्या सहलीच्या खर्चात एक भारतवारी सहज होऊन जाते. त्यामुळे होक्काईदोला जाण्यापेक्षा भारतात 

जाऊन आलेलं परवडलं असा विचार करुन आत्तापर्यंत होक्काईदोला जाणं टाळलं होतं. यंदाच्या उन्हाळी सुट्टीत मात्र एकदाचा धीर करुन जायचं ठरवलं. सोबत लॅबमधला एक चिनी मुलगा आणि मुलगीही तयार झाले. लगेचच सहा दिवसांच्या सहलीचा आराखडा तयार होऊन विमानाची तिकिटं, होटेल्स, रेंट-कार, सगळ्याचं बुकींग झालंही.


जपानी लोकांसाठी होक्काईदोचं प्रमुख आकर्षण म्हणजे तिथलं सीफूड. ८० ते ९०% जपानी लोक तिथे निव्वळ सीफूड चा आस्वाद घेण्यासाठी जातात. अर्थात जपानमध्ये फिरताना कुठेही गेलं तरी उदरभरण झाल्याशी कारण असं आमचं धोरण असल्यामुळे तिथल्या सीफूड मध्ये मला काहीच स्वारस्य नव्हतं. बरोबरच्या चीनी मुलांना मात्र केव्हा एकदा तिथल्या खेकड्यांवर तुटून पडतोय असं झालं होतं. साप्पोरोच्या विमानतळावर पोचल्यापोचल्याच तिथल्या एका रेस्टॉरंटमध्ये त्यांना ती संधी मिळाली. टोक्योहून दोन तासांच्या विमानप्रवासानंतर दुपारी १२ च्या दरम्यान होक्काईदोच्या चितोसे विमानतळावर पोचलो. विमानतळावरुन बाहेर पडताच होक्काईदोच्या हवेतील जादू जाणवू लागली. टोक्योमध्ये तितकसं प्रदूषण नसलं तरी उंचच उंच इमारतींमधून मोकळी हवा आणि स्वच्छ आकाश दिसणं दुर्मिळच. टोक्योच्या गोंगाटापासून, उकाड्यापासून दूर होक्काईदोमधलं शांत वातावरण, तिथली स्वच्छ हवा, निरभ्र आकाश आणि अंगाला गुदगुल्या करत निघून जाणारी वा-याची झुळूक एका क्षणातच आम्हाला 'व्हेकेशन मोड'मध्ये घेऊ

न गेले. सहा दिवसांच्या सहलीचं वेळापत्रक अगदी भरगच्च होतं. त्यामुळं तिथून लगेचच कार रेंट करुन 'फुरानो' या शहराच्या दिशेने निघालो. यावेळची कार गेल्या वेळेपेक्षा बरीच चांगली होती. होक्काईदोमधले लांबच लांब निर्मनुष्य रस्ते पाहून गाडी सुसाट वेगाने पळवण्याचा मोह आवरत नव्हता. पण वेगाची मर्यादा ओलांडू नको नाहीतर पकडला जाशील असं टोक्योतून निघताना ब-याच जणांनी बजावल्यामुळं मनाला आवर घातला. दुपारी चारच्या सुमारास फुरानोला पोचलो.


फुरानो हे शहरापेक्षा एक छोटं गावच आहे म्हटल्यास वावगं ठरणार नाही. होक्काईदोची राजधानी साप्पोरोपासून साधारण दीडशे कि.मी. किंवा दोन-अडीच तासांवर हे गाव वसलं आहे. फुरानोच्या जवळ जाऊ तसं रस्त्याच्या दोन्ही बाजूंना विस्तीर्ण भाताची शेतं दिसू लागली. फुरानो प्रसिध्द आहे तिथल्या फार्म हाऊसेस् साठी. जुलै ते ऑगस्टदरम्यान तिथल्या जवळजवळ प्रत्येक फार्महाऊसमध्ये लव्हेंडरच्या बागा फुलतात. हॉटेलचा ताबा मिळण्यास अवकाश असल्यामुळे मग जवळचं 'तोमिता 

फार्महाऊस' पाहण्यासाठी गेलो. आम्ही गेलो तेव्हा लव्हेंडर चा मोसम नुकताच संपला असल्यामुळे तिथे जाऊनही फार काही पाहायला मिळणार नाही असं वाटलं. पण होक्काईदोचा लौकिकच असा आहे की तिथे कोणत्याही मोसमात गेलेला पर्यटक निराश होऊन परततच नाही. 'फार्म तोमिता'नंही आम्हाला निराश केलं नाही. युरोपच्या धर्तीवर बांधलेली छोटे टुमदार रेस्टहाऊसेस, आईस्क्रीम पार्लर्स आणि त्याभोवती नजर फिरेल तिकडे पसरलेले नानाविध रंगांचे फुलांचे ताटवे आणि त्यांच्यावर पसरलेली उतरती उन्हे. सहलीच्या पहिल्याच दिवशी यापेक्षा मोठी मेजवानी ती कोणती?


तिथल्याच एका आईस्क्रीम पार्लरमध्ये लव्हेंडरच्या फ्लेवरचं मस्त आईस्क्रीम चाखून पुढे निघालो. फुरानोमध्येच पहिल्या दिवशीचा मुक्काम ठरला होता. तिथल्या एका पेन्शनमध्ये (पेईंग गेस्ट हाऊस) राहण्याची व्यवस्था केली होती. पेन्शनचं बुकींग संध्याकाळपासून असल्यामुळं मधल्या वेळात दुसरं कुठलं तरी ठिकाण पाहायचं ठरलं. सूर्यास्ताची वेळ जवळ आली होतीच. माहिती नाही पण फुरानोच्या गाईडबुकमध्ये सूर्यास्तासाठी प्रसिध्द असणारी ‘हि नो दे कोएन’ नावाची जागा मिळाली. ‘हि नो दे कोएन’ चा अर्थच सूर्यास्ताची बाग असा असल्यामुळे तिथे

 बरोबर सूर्यास्ताच्या वेळी तिथं पोचणं याला योगायोग म्हणावा की आमचं भाग्य? एका छोट्याश्या टेकडीच्या माथ्यावर एक छोटासा निरीक्षण कक्ष आणि सभोवताली मस्त फुलांचे ताटवे. त्यांच्या मध्येच एक छोटीशी कमान. कमानीत एक छोटीशी घंटा. आणि कमानीतून दिसणारं समोर पसरलेलं छोटंसं फुरानो गाव. संधिप्रकाशातलं हि नो दे बागेतलं ते दृश्य मोठं विहंगम होतं. हिंदी चित्रपटातल्या गाण्याच्या लोकेशनला अगदी साजेसं. कॅम्पिंगची आवड असणा-यांसाठी टेकडीच्या दुस-या बाजूला पायथ्याशी काही कॅम्प होते. आदित्य चोप्राला या जागेचा शोध अजून कसा लागला नाही असा विचार करत थंड वा-याची झुळूक अंगावर घेत बराच वेळ बागेतल्या बाकावर बसून राहिलो.  

   एव्हाना अंधार पडला होता. जेवणाची वेळ झाल्यानं लगबगीनं पेन्शन गाठलं. ‘रेश्शा हाऊस’ नावाचं छान पेन्शन होतं. पेन्शनच्या बाजूलाच राहण्यासाठी रेल्वेच्या डब्यांमध्ये छानश्या टुमदार खोल्या होत्या. त्यावरुनच पेन्शनच्या रेश्शा हाऊस नावाचा अंदाज आला. आमची राहण्याची व्यवस्था मात्र नेहमीच्या घरात होती. रुमचा ताबा घेऊन डायनिंग रुममध्ये हजर झालो. फुरानोच्या फार्ममधले प्रसिध्द बटाटे आणि भोपळ्याचं कालवण, भात असा चक्क शाकाहारी बेत होता. चीनी मुलांची जरा निराशाच झाली पण जपानमध्ये शाकाहारी जेवण म्हणजे माझ्यासाठी मेजवानीच होती. नंतर छान डेझर्टवर ताव मारुन गावात एक फेरफटका मारण्यासाठी निघालो. छोटंसं गाव असल्यामुळे रात्री सगळीकडे अगदीच सामसूम होती. पेन्शनच्या काकांकडून एका ओनसेनचा (नैसर्गिक गरम पाण्याचे कुंड) पत्ता मागून ओनसेन गाठला. तासभर ओनसेनमध्ये डुंबून आल्यावर अशी काही गाढ झोप लागली की बस्स!


क्रमशः

Thursday, January 08, 2009

संकल्प

सालाबादप्रमाणे याही वर्षी  नवीन नोंद लिहिण्यास तीन आठवडे उलटावे लागले. खरं तर ब्लॉगरवरुन गेल्या वर्षी ही अनुदिनी नवीन घरात हलवली होती. पण का कुणास ठाऊक.. नवीन घरात मन रमेना. त्यामुळे पुन्हा एकदा जुन्याच घरात यायचं ठरवलं. नवीन ब्लॉगवर काही तांत्रिक अडचणी आल्यामुळे या वर्षीपासून दोन्हीकडे लिहायचं ठरवलं आहे. 

नवीन वर्षातली पहिली नोंद म्हटलं की नव्या वर्षाच्या संकल्पांचा उल्लेख व्हायलाच हवा. गेल्या वर्षी आम्ही हिंदी चित्रपटसृष्टीतल्या तमाम नायकांपासून प्रेरणा घेऊन सिक्स पॅकचा संकल्प सोडला होता. तो अजून तडीस गेला नसल्यामुळे यावर्षीही तसाच पुढे चालू राहाणार आहे (त्यावर सविस्तर लेख होईलच). पण त्यामुळे ब्लॉग, चित्रकला, फोटोग्राफी यांच्याकडे दुर्लक्ष झालं. म्हणून या वर्षी सगळ्या गोष्टींना पुरेसा वेळ द्यायचा असा संकल्प केला आहे. बघू कसं काय जमतं ते. तूर्तास इतकेच. 

नवीन वर्ष सर्वांना सुख समृध्दी आणि भरभराटीचे जावो!