पहिला ब्लॉग

नमस्कार,

माझा पहिला (so called) blog सादर करताना मला अतिशय आनंद होत आहे. प्रस्तुत blog माहितीच्या महाजालावर पडून(कार्यरत) असलेल्या माझ्यासारख्या अनेक जणांना उपयोगी ठरेल अशी आशा करतो. (घाबरु नका. ही काही कुठल्या मोठया पुस्तकाची प्रस्तावना नाही. पण असं काहीतरी लिहीलं नाही की सुरुवात केल्यासारखं वाटत नाही.)

लेखन हा माझा प्रांत नाही. आधीही नव्हता. माझ्या मित्रांसारखी मला भाषेची देणगीही लाभलेली नाही. शाळेत असताना मला सर्वात कोणत्या प्रश्नाची भीती वाटली असेल तो म्हणजे निबंध. पण म्हणतात ना, 'लग्न पाहावे करुन आणि घर पाहावे बांधून.' तसं मीही ठरवलं.. लिखाण पाहावे करुन. पण मला माहिती आहे, हा माझा खटाटोप फार दिवस चालणारा नाही. मी सुरुवात तर अगदी हौसेने केली आहे खरी पण 'नव्याचे नऊ दिवस' या म्हणीप्रमाणे हा लेखनाचा उपद्व्यापही नऊ दिवसांच्या वर टिकणार नाही याची मला खात्री आहे. पण यात नवीन काहीच नाही. जॉगींग, टेबलटेनिस, पोहणे, जिम, टेनिस ह्या यादीमध्ये आणखी एका मेंबरची भर पडेल एवढंच. जाउदे. रंगाचा बेरंग व्हायच्या आत सुचतंय तेवढं लिहीलेलं बरं.

हां. तर मी काय सांगत होतो? हां. आधी मंदार, मग शशांक, मग अभिजीत, अभय, रोहन, अमित... अशा मित्रांच्या हळूहळू वाढत जाणारया blog लिस्ट मध्ये मग मीही सामील व्हायचं ठरवलं. And here I am.. with my first blog.. (आंग्लभाषा वापरायची नाही असं कितीही ठरवलं तरी त्याची इतकी सवय झाली आहे की इंग्रजी वापरलं नाही की काहीतरी चुकल्यासारखं वाटतं.) जपानला आल्यापासून माझा मराठी भाषेविषयीचा अभिमान आणि प्रेम जरा जास्तच वाढलंय. अगदी उफाळून आलंय म्हटलं तरी चालेल. कदाचित जपानी लोकांचं त्यांच्या भाषेवरील प्रेम पाहून असेल किंवा घरापासून दूर आल्यामुळे असेल. अगदी कोल्हापूरी भाषेत सांगायचं तर आमच्या घरावरुन इंग्रजांचं विमान गेलेलं नाही. म्हणूनच हा ब्लॉग मी मराठीत लिहीतोय. पण मी खात्रीपूर्वक सांगतो, जर मी कुठे दुसरीकडे असतो, तर हा ब्लॉग मी नक्कीच इंग्रजीत लिहीला असता. पण आज मला माझ्या मराठी न वाचू शकणारया मित्रांना अजिबात सॉरी म्हणावंसं वाटत नाही.

पण वर लिहीलेल्या ओळी पुन्हा एकदा वाचल्यावर मला एक गोष्ट नमूद करावीशी वाटते. मराठी भाषेवर माझं प्रेम असलं तरी प्रभुत्व नाही.