tag:blogger.com,1999:blog-194442132024-03-13T19:38:02.425+09:00केल्याने परदेशाटनVishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.comBlogger37125tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-76422123941790104462021-01-01T17:04:00.025+09:002021-01-02T17:18:01.233+09:00<p> </p><h2 style="text-align: center;"><span color="var(--primary-text)" style="font-family: inherit; font-size: medium; white-space: pre-wrap;">आकेमाशिते ओमेदेतोओ</span></h2><div><div dir="auto"><div class="ecm0bbzt hv4rvrfc e5nlhep0 dati1w0a" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id="jsc_c_q" style="padding: 4px 16px;"><div class="j83agx80 cbu4d94t ew0dbk1b irj2b8pg" style="display: flex; flex-direction: column; margin-bottom: -5px; margin-top: -5px;"><div class="qzhwtbm6 knvmm38d" style="margin-bottom: 5px; margin-top: 5px;"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql oi732d6d ik7dh3pa fgxwclzu a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d9wwppkn fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" color="var(--primary-text)" dir="auto" style="-webkit-font-smoothing: antialiased; display: block; font-family: inherit; line-height: 1.3333; max-width: 100%; min-width: 0px; word-break: break-word; word-wrap: break-word;"><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="margin: 0.5em 0px 0px; white-space: pre-wrap; word-wrap: break-word;"><p><span color="var(--primary-text)" style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem;"><span style="font-family: inherit;"> </span><span style="font-family: inherit;">आजच्या या डिजिटल युगात आॅनलाईन शुभेच्छांचा पाऊस पडत असताना पोस्टकार्डने आलेल्या आपुलकीच्या चार ओळीही सुखावून जातात. </span></span></p><p><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 15px;"><br /></span></span><span style="font-family: inherit;"> </span><span style="font-family: inherit;">१ जानेवारी हा जपानी नववर्षदिन. चीनी नववर्षाप्रमाणेच जपानमध्येही नवीन वर्षाचा पहिला दिवस हा खूप मोठ्या प्रमाणावर साजरा केला जातो. या वेळी तिथे आप्तेष्टांना आणि मित्रमंडळींना पोस्टकार्डने शुभेच्छा पाठवण्याचा प्रघात आहे. दर वर्षअखेरीस तिथे कोट्यावधी पोस्टकार्डांची देवाणघेवाण होते. जपानी भाषेत त्याला नेंगाजो असे नाव आहे. आपल्याकडे दिवाळी जशी अभ्यंगस्नान आणि देवदर्शन आणि फराळाने सुरु होते होते तशी जपानी नवीन वर्षांची सुरुवात शिंतो श्राईन मध्ये देवदर्शन करुन जपानी फराळाचा (ज्याला ओसेइची ऱ्योरी म्हणतात) आस्वाद लुटत ही आलेली भेटकार्डे पाहण्याने सुरु होते. त्यामुळे ही पोस्टकार्डे १ जानेवारीआधी इच्छित स्थळी पोचण्याला फार महत्व आहे. या साऱ्या शुभेच्छापत्र देवाणघेवाणीचा जपानी पोस्टल व्यवस्थेवर खूप ताण पडतो. त्यामुळे १ जानेवारीआधी ही कार्डस् पोचावी यासाठी ती १५-१७ डिसेंबरपर्यंत पोस्टात टाकावी लागतात.</span></p><p><span style="font-family: inherit;"><br /><span> </span>जपानी आणि मराठी भाषेत जशी बरीच साम्यस्थळे आहेत तशीच या अगदी दोन भिन्न लोकांच्या स्वभाववैशिष्ट्यांमध्येही असलेली साम्यस्थळे म्हणजे भिडस्तपणा आणि कलात्मकता. एरवी आपल्या भावना चेहऱ्यावर दिसू नयेत यासाठी कसोशीने प्रयत्न करणारा जपानी माणूस ओरिगामी, इकेबाना सारख्या आर्टफाॅर्ममधून भरभरुन व्यक्त होतो. जपानी खाद्यसंस्कृतीतही पदार्थांच्या कलात्मक मांडणीला फार महत्व आहे, मग तो साधा बेंतो बाॅक्स असो किंवा जपानी पारंपारिक हाॅटेलमध्ये येणारा डिनर सेट. नवीन वर्षाच्या स्वागतासाठी मांडून ठेवलेला जपानी फराळ हीसुध्दा एक व्हिज्युअल ट्रीट असते. तर एरवी आपल्या वैयक्तिक जीवनात इतरांना जराही न डोकावू देणारा जपानी माणूस नवीन वर्षाच्या या शुभेच्छापत्रांमधून मात्र आपल्या ख्यालीखुशाली आणि कलात्मकतेचे दर्शन घडवतो. काही जण आपण गेल्या वर्षी भेट दिलेल्या ठिकाणाचे फोटो पाठवतात, काही जण आपल्या कुटुंबात आलेल्या नवीन पाहुण्याचे फोटो, तर बहुतांश लोक येणाऱ्या वर्षाच्या प्राण्याचे (झोडिॲक) चित्र रंगवून त्यावर कॅलिग्राफीचा मुलामा चढवतात. पण प्रत्येक कार्डवर वाचणाऱ्यांप्रती एक कृतज्ञतापर ओळ असतेच असते, ज्याचा आशय असतो, “नूतन वर्षाभिनंदन! गेल्या वर्षी आपल्या हातून (माझ्याप्रती) मोठी सेवा घडली. यावर्षी ही कृपा अशीच राहू दे”</span></p><p><span style="font-family: inherit;">यातला ‘सेवा’ हा शब्द जपानी भाषेत जशाचा तसा वापरला जातो. हा आपल्या संस्कृत भाषेचा एक ठेवा.</span></p><p><span style="font-family: inherit;"><span> </span>तर मी तिथे असताना मलाही दर वर्षी खूप सारी भेटकार्डे मिळत असत. आणि मी ही माझ्या मित्रमंडळी आणि शिक्षकवर्गाला पोस्टकार्डस् पाठवत असे. आज जपान सोडून ९ वर्षे उलटून गेली, पण एक पोस्टकार्ड अजूनही न चुकता येते, ते म्हणजे कातो-सान यांचे. त्यांना आम्ही जपानी प्रथेप्रमाणे ओयासान् (घरमालकीणबाई) म्हणायचो. त्यांचा आणि माझा परिचय जेमतेम ३ वर्षांचा, तो ही महिन्याला घरभाडे देण्यापुरता मर्यादित. पण आज ११ वर्षांनंतरही या नात्यातला आपलेपणा त्यांनी जपला आहे. <br /><span> </span></span></p><p><span style="font-family: inherit;"><span> </span>माझी युनिव्हर्सिटी असलेल्या हियोशी परिसरात कातो-सानचे मोठे घर आणि काही छोट्या प्राॅपर्टीज् आहेत, ज्या युनिव्हर्सिटीतील जपानी विद्यार्थ्यांना त्या भाड्याने देत असत. मी आणि यी (माझा चीनी क्लासमेट), ने कातो-सान च्या दोन अपार्टमेंट भाड्याने घेतल्या होत्या. जपानमध्ये सहसा मुले रुम शेअरींग करत नाहीत. त्यामुळे माझ्या अपार्टमेंट मध्ये मी एकटाच रहात असे. दर महिन्याला आम्ही त्यांच्या घरी भाडे देण्यासाठी जात असू. त्यांचे घर आमच्या अपार्टमेंटपासून जवळच एका ऊंच जागी होते. गेटपासून आत मुख्य दरवाज्यापर्यंत खूप मोठी जपानी बाग होती ज्यात अनेक प्रकारची झाडे मोठ्या कलात्मकरित्या वेगवेगळ्या आकारात कापलेली असत. एक प्रकारचे मिनी बोटॅनिकल गार्डनच होते ते. कातो-सान् ना बागकामाची खूप आवड आहे आणि त्या एक उत्तम इकेबाना आर्टिस्ट आहेत. त्यांच्या पोर्चमध्ये प्रत्येक महिन्याला एक वेगळी इकेबाना कलाकृती सजवलेली दिसून येई. टोक्योच्या प्रसिध्द गिंझा भागात दरवर्षी इकेबाना कलाकृतींचे प्रदर्शन भरते. त्यात त्यांची कलाकृती आवर्जून असे आणि आम्हाला त्यांच्यामुळे ते प्रदर्शन बघायची संधी मिळे. एकदा माझी आई आणि नयनालाही कातो-सान बरोबर ते प्रदर्शन पाहण्याची संधी मिळाली. <br /><span> </span></span></p><p><span style="font-family: inherit;">आम्ही गेल्यावर त्या आमची आपुलकीने विचारपूस करीत. परदेशी शिकत असताना, एकटेच राहताना आणि विशेषतः बरोबर कोणी भारतीय विद्यार्थी नसताना त्यांचा एक आधार वाटे. मध्यंतरी २०१६ साली आम्ही ५ वर्षांनंतर पुन्हा जपानला गेलो असताना कातो-सानची भेट झाली. त्यांनी आम्हाला योकोहामाच्या लॅंडमार्क टाॅवर आणि अद्वयला तिथल्या थीम पार्कची सफर घडवून आणली. आज त्यांनी वयाची सत्तरी पार केली असेल, पण चेह-यावरचा तजेला अजूनही त्यांच्या बागेप्रमाणेच कायम आहे. <br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLHA6Cf6dtIDvbxezPnkrgTbao2Y0qQMt6ppISg6NE3Rq8XHaa6kVy-zWV9R6B6kgJzmZzRw49wRITXSug-2HTG6KS1vqS_Ic5yTL-lRkpL1p4fREy45vt6p_kaSItnfRSCUM7/s2048/15384638_1189067241130731_4879380720221700825_o.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1365" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLHA6Cf6dtIDvbxezPnkrgTbao2Y0qQMt6ppISg6NE3Rq8XHaa6kVy-zWV9R6B6kgJzmZzRw49wRITXSug-2HTG6KS1vqS_Ic5yTL-lRkpL1p4fREy45vt6p_kaSItnfRSCUM7/s320/15384638_1189067241130731_4879380720221700825_o.jpg" width="320" /></a><br /><br /><span> </span>आपण जिथे जातो तिथे आपले भावनिक संबंध जुळतात. काही वेळा ते आपले सहकारी किंवा मित्र असतात तर काही वेळा यातले कोणीच नाही. काही नात्यांना नाव देता येत नाही पण ती आपल्या मनात कायमचे घर करुन राहतात. कातो-सान, माझ्या जपानीच्या शिक्षिका ओसादा सेनसेई, एका पार्टीत योगायोगाने भेटलेला माझा मित्र ताईची आणि त्याचे सहकारी यांच्याबरोबरचं नातं असंच म्हणता येईल. आजही कातो-सानच्या हस्ताक्षरातील ग्रीटींग वाचलं की पुन्हा जपानला गेल्याचा आनंद मिळतो. </span></p><p><span style="font-family: inherit;"><br /><span> </span><span style="font-family: inherit;">ऋणानुबंध यालाच म्हणत असावेत.</span></span></p><p><span style="font-family: inherit;"><br /></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf6XyZIVVpR2AspVTchnYEXBc_AYhhEySWGs_8nQPWj7IwsVccidjo-HvA4zmjXKho6c1nhqWjAI9styjBe3s9LEoQhkKbyHTLRSZS-DZnPvrNzlvugDyFu7zalKDqZIRSdN1k/s1600/WhatsApp+Image+2021-01-02+at+3.01.46+PM.jpeg" style="font-family: inherit; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1012" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf6XyZIVVpR2AspVTchnYEXBc_AYhhEySWGs_8nQPWj7IwsVccidjo-HvA4zmjXKho6c1nhqWjAI9styjBe3s9LEoQhkKbyHTLRSZS-DZnPvrNzlvugDyFu7zalKDqZIRSdN1k/s320/WhatsApp+Image+2021-01-02+at+3.01.46+PM.jpeg" width="320" /></a><span style="font-family: inherit;"><br /></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8L1C80Ng0lSz29DSwZdBhtgFlA-NwkxGycARJZ0gt2ZSniF2lwipxIUItKqAuNnPwBt7mAw8QRIpaCuHlqwcj-GqjPKerX4Adyh0EZUmte6XfMSoGoiGpfriPDoc8FTk5nEFp/s1363/WhatsApp+Image+2021-01-02+at+3.01.46+PM+%25281%2529.jpeg" style="font-family: inherit; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1188" data-original-width="1363" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8L1C80Ng0lSz29DSwZdBhtgFlA-NwkxGycARJZ0gt2ZSniF2lwipxIUItKqAuNnPwBt7mAw8QRIpaCuHlqwcj-GqjPKerX4Adyh0EZUmte6XfMSoGoiGpfriPDoc8FTk5nEFp/s320/WhatsApp+Image+2021-01-02+at+3.01.46+PM+%25281%2529.jpeg" width="320" /></a><span style="font-family: inherit;"><br /></span></p></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; margin: 0.5em 0px 0px; white-space: pre-wrap; word-wrap: break-word;"><div dir="auto" style="font-family: inherit; text-align: justify;"><br /></div></div></span></div></div></div></div></div>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com0Singapore1.352083 103.819836-31.034294133176239 68.663586 33.73846013317624 138.976086tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-64660207571749481582009-06-04T21:53:00.000+09:002009-06-04T21:55:17.246+09:00होक्काईदो सहल ४<div style="text-align: left;">शिरेतोकोमध्ये एक दिवस राहूनही अजून तिथलं मुख्य आकर्षण पाहायचंच राहिलं होतं. सकाळी लवकर उठून नाश्ता केला आणि पेन्शनच्या आजोबांचा निरोप घेऊन पुढे निघालो. शिरेतोको नॅशनल पार्क म्हणजे होक्काईदोच्या आग्नेय दिशेला निमुळता होत गेलेला एक टोकदार peninsula आहे. त्याचा बराचसा भाग पायी फिरुन किंवा गाडीतून पाहता येत नसल्यामुळे उतोरो ओनसेन पासून समुद्रातून क्रूझने या नॅशनल पार्कच्या वरच्या टोकापर्यंत चक्कर मारता येते. मे ते ऑक्टोबरदरम्यान तिथे दिवसातून काही वेळा क्रूझच्या फेऱ्या असतात. क्रूझमध्ये दीड तासाचा आणि पावणेचार तासांचा असे दोन पर्याय निवडता येतात. आमचं पावणेचार तासांच्या क्रूझचं आधीच बुकींग झालेलं होतं. त्यामुळे साडेनऊ वाजता थेट क्रूझ सुटतात तिथे पोचलो. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAAWfcY0nSo3D87j-kUK0_ZZDbsl91SVFQz2rFdWq18Js1KlYOWx3NF7gHjFegQB4s1Z2vpIyD88LUhu5HNHXOfcfSkbVheAu_OLAIq6fYT20pK8_YLs988dkzJFdJxyfQcvhd/s1600-h/IMG_0131.JPG"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 214px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAAWfcY0nSo3D87j-kUK0_ZZDbsl91SVFQz2rFdWq18Js1KlYOWx3NF7gHjFegQB4s1Z2vpIyD88LUhu5HNHXOfcfSkbVheAu_OLAIq6fYT20pK8_YLs988dkzJFdJxyfQcvhd/s320/IMG_0131.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5343449197252015170" border="0" /></a>सुट्टीचा मौसम असल्यामुळे बरीच गर्दी होती. प्रवासात वाटेत खाण्यासाठी काही मिळत नसल्यामुळे जेवण बरोबर घेऊनच क्रूझमध्ये चढलो. </div><div>सकाळी दहाची वेळ होती. पण उन्हाळ्याच्या मौसमामुळे उन्हाची प्रखरता जाणवत होती. क्रूझने वेग घेतला तशी समुद्रावरुन येणाऱ्या थंड वाऱ्याची झुळूक अंगावर पडली आणि मन उल्हसित झालं. अशा क्रूझच्या सफरीमध्ये वाटेत दिसणाऱ्या प्रेक्षणीय ठिकाणांची माहिती सांगणारी ध्वनिफीत ऐकवली जाते. आम्ही मात्र जपानीतली ती ध्वनिफित ऐकण्यापेक्षा डेकवर जाणे पसंत केले. उजवीकडे घनदाट जंगलांनी वेढलेला शिरेतोको द्वीपकल्प आणि डाव्या बाजूला अथांग सागरावरुन क्रूझशी स्पर्धा करत उडणारे सीगल पक्षी. सकाळच्या वेळी अशा क्रूझमधून सफर करण्याची मजा काही औरच. दीड तासांच्या सफरीमध्ये शिरेतोकोच्या डोंगरांवरुन थेट समुद्रात कोसळणारे अनेक धबधबे दृष्टीस पडतात. मुख्य द्विपकल्पाच्या टोकाला पोचल्यावर शिरेतोकोचे लाईट हाऊस पाहून सफरीची सांगता होते आणि</div><div style="text-align: left;"> क्रूझ १८० अंशात वळून परतीच्या वाटेला लागते. या टोकापाशी तसं क्रूझमधून पाहण्यासारखं काहीच नाही. छोट्या बोटीतून गेल्या शिरेतोकोच्या टोकाला उतरुन जंगलात जाता येतं, पण त्यासाठी तिथे मुक्काम करावा लागतो. क्रूझच्या सफरीची मजा सोडली तर तसं या ठिकाणी पाहण्यासारखं विशेष काही नाही. नाही म्हणायला 'तुम्ही शिरेतोको या जगातल्या सर्वात तीन नैसर्गिकरीत्या जतन केलेल्या ठिकाणाला भेट दिली' अशा आशयाचं एक पोस्टकार्ड भेट मिळतं. फारसं काही पाहायला न मिळता सफर संपल्यामुळे आमची थोडी निराशाच झाली. पण आपल्याकडच्या कन्याकुमारीला भेट दिल्यासारखं जपानच्या सर्वात उत्तरेकडील टोकाला भेट दिल्याचं एक समाधान होतंच. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOQ7WPh9BErCNM2vpBJddo0wm6K0_hRZkCf1d9c2bDeyG7JvauX7DrwmDwhAU4jtgJZZEP4YrhwfOlSRWQ8b32QdGogP1FlED66JsRhHbXYNLXKvfRuO163b9MDeg5Uu3Lwobb/s1600-h/IMG_0139.JPG"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOQ7WPh9BErCNM2vpBJddo0wm6K0_hRZkCf1d9c2bDeyG7JvauX7DrwmDwhAU4jtgJZZEP4YrhwfOlSRWQ8b32QdGogP1FlED66JsRhHbXYNLXKvfRuO163b9MDeg5Uu3Lwobb/s320/IMG_0139.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5343449189797593858" border="0" /></a></div><div> क्रूझहून परत आल्यावर गाडी भरधाव वेगाने 'ओबिहिरो'च्या दिशेने सोडली. शिरेतोकोपासून ओबिहिरोच्या वाटेवर 'आकान्' नावाचे एक प्रसिध्द सरोवर लागते. त्याच्याहून एक तासाच्या अंतरावर 'कुशिरो' हे मोठं शहर आहे. ही दोन ठिकाणं वाटेत पाहायचा विचार होता. पण रात्रीच्या मुक्कामाला ओबिहिरोला पोचण्यासाठी बराच लांबचा पल्ला गाठायचा होता. त्यामुळे ही दोन्ही ठिकाणं पाहता आली नाहीत. संध्याकाळी साडेसातच्या सुमारास ओबिहिरोला पोचलो. रात्रीचं जेवण आटोपून एक मस्त ओनसेन शोधला. दिवसभराचा ड्रायव्हिंगचा थकवा ओनसेनमध्ये शिरताच कुठल्या कुठे पळाला.<img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTnxJJBJw2gAs3njyD2suJBOk8W3exoH61jRFJ9qL86OX0KdiYfxOhmWJ9RaG_98jIT6p6e81nbt1a3N-G3IvXK0uaT_sraT8aIhkH0MoQaRhsRvf4diuZHNZtQnjX_Odtj1Ph/s320/IMG_0216.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5342333014462703874" border="0" /></div><div><span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>पुढच्या म्हणजे सहलीच्या पाचव्या दिवस तसा मोकळाच होता. रात्रीच्या मुक्कामाला साप्पोरोमध्ये जायचं एवढाच बेत ठरलेला असल्यामुळे बरीच मुभा होती. वाटेत जे ठिकाण चांगलं दिसेल तिकडे गाडी वळवायची असा विचार करुन साप्पोरोच्या दिशेने निघालो. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizqTQl6NRh2LucHlEnH4WfqqkthX414LviRo4Iw2wVm4hDqjrSYcA1FfPM9vHEupvNDLuS5EeFQUKZzQBi5uoQWk8TQiFw5WcS88XNEv0N6PnS7UDATzrIl2bTiP84KOLYQIxA/s1600-h/IMG_0261.JPG"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 214px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizqTQl6NRh2LucHlEnH4WfqqkthX414LviRo4Iw2wVm4hDqjrSYcA1FfPM9vHEupvNDLuS5EeFQUKZzQBi5uoQWk8TQiFw5WcS88XNEv0N6PnS7UDATzrIl2bTiP84KOLYQIxA/s320/IMG_0261.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5343449184980170674" border="0" /></a>ओबिहिरोच्या आसपास बरेच फार्म आहेत असे ऐकून होतो. वाटेवरच चिनी मित्राने गाईडबुकमधून जवळच्या एका फार्मची माहिती शोधून काढली आणि तिकडे निघालो. ओबिहिरोचा परिसर तसा निसर्गरम्य. दोन्ही बाजूला लांबच्या लांब पसरलेली हिरवीगार कुरणं, त्यावर चरणारे घोड्यांचे किंवा जर्सी गायींचे कळप, मध्येच देवदार आणि पाईनच्या वनराईने वेढलेले डोंगर आणि त्यांच्या मधोमध जाणारा वळणदार मोकळा रस्ता. सकाळच्या कोवळ्या उन्हात अशा ड्राईव्हची मजा काही औरच! <img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjt-rJA5DVY8N1ybXMVy4SXsTi1Xjhr61ATJF88weGc7qsUkeHeCVB-cIocZNSGOpoMMB53P9oZOdo8tGbctap6Z-_qwAxH30ho35EVXMksuOMCfFVhGnhspSyOoSPypwrs8sQZ/s320/IMG_0229.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5342333008660434978" border="0" />एक छोटीशी टेकडी चढून गेल्यावर मित्राने सुचवलेल्या 'नाईताई कोगेन बोकुजो' (ナイタイ高原牧場) या फार्मवर पोचलो. छोट्याश्या टेकडीवर वसलेल्या या फार्महाऊसवरुन समोर पसरलेल्या हिरव्यागार पठाराचं मोठं विलोभनीय दृश्य दिसतं. जरा खाली उतरुन तिथल्या मउशार हिरवळीवर पहुडल्यावर क्षणार्धात भोवतालच्या जगाचा विसर पडलाच म्हणून समजा. त्या हिरवळीवर मनसोक्त लोळावं, मन भरलं की लांब पळत जावं, हवं तितकं मोठ्याने ओरडावं, तिथल्या मोठाल्या दगडांवरुन उड्या मारतानाच्या विविध पोझमधले फोटो काढावेत, आणि दमलो की फार्महाऊसवर परतून तिथल्या ताज्या उकडलेल्या बटाट्यांवर ताव मारावा आणि त्यावर एक मस्त ताजं आईस्क्रीम वरपावं. लॉंग ड्राईव्हवर जाण्याची यापेक्षा वेगळी मजा ती कोणती?<img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 214px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihKS3z_09ZcCg-ZeFs70ulilV15rkYQ8MS3vHh3gD_oe3M2P0S6CokqoS9YrgH3V0S3W-rDr2YaGdHj0pnXCz3FV4ZLscR8f6zbTBFIs4amtYfakhzuaMvCsIACeTYFR4U1RmV/s320/IMG_0248.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5341997761970146322" border="0" /></div><div>नाईताई कोगेन पासून निघून दुपारी जवळच्याच एका प्रेक्षणीय आर्च ब्रिजपाशी पोजलो. 'नुकाबिरा' नावाच्या धरणवजा सरोवरावर हा पूल बांधला आहे. १९८७ साली सेवेतून बाद झालेला हा पूल जवळजवळ पन्नास वर्षं कार्यरत होता. हा पूल जपानमधल्या प्रेक्षणीय दहा पुलांमध्ये गणला जातो अशीही माहिती मिळाली. जपानमध्ये निरनिराळ्या पुलांचे फोटो काढण्याचा छंद असलेले बरेच 'पुल'वेडे लोक आहेत हे ऐकून होतो. या पुलापाशी जमलेली गर्दी पाहून त्याचा प्रत्यय आला. धरणातला पाणीसाठा वाढल्यावर हा पूल पाण्याखाली जातो. आमच्या सुदैवाने त्या वेळी धरणात खूपच कमी पाणी होतं, त्यामुळे पुलाला जवळून पाहता आलं. या परिसरात आणखीही बरेच जुने प्रसिध्द पूल आहेत अशी माहिती मिळाली. <img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5WmZqKLvRTDDIYjlA5obiFCFB8rDCU0JPWAx4yvBvCiPOY2ojNGGoeDyxE8MacYdeVDsENXI2459d513j_L1z2YX7pl3obtUpa-mdisUSgrFOKKMT-hynMoH6h-l5fZWbzOUm/s320/IMG_0271.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5341997760098384194" border="0" />पण वेळेअभावी एक-दोनच पाहता आले. तिथून निघून संध्याकाळी 'साप्पोरो'ला पोचलो. पोटात कावळे ओरडायला सुरुवात झाली होतीच. होटेलमध्ये सामान टाकून थेट रेस्टॉरंट गाठलं. साप्पोरोमध्ये लॅबमधला एक जुना मित्र नोकरीच्या निमित्ताने राहात होता. साप्पोरो सूप करी साठी प्रसिध्द आहे. त्याच्याबरोबर तिथल्या एका छानश्या soup curry restaurant मध्ये गेलो. इतके दिवस चवहीन सीफूड आणि मासे खाऊन कंटाळा आला होताच. <img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLK_D0nR_Y3ltE9MLWArGrQHad9sTfmTyEhpycxzS1IHak98-KzPaHD-TCXcnE328EDxFAfTWo9txLVcXdNOgUEeE69yjBa05tfaQnfPNLjMVbRCdpqL15YcjOL-dtI4-afqOW/s320/IMG_0285.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5341997753908707186" border="0" />तिथल्या चमचमीत सूप करीवर आडवा हात मारता मारता जुन्या गप्पा रंगल्या आणि साप्पोरोला आल्याचं सार्थक झालं. </div><div><br /></div>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-77510964455050451692009-01-19T21:45:00.008+09:002009-01-19T22:11:21.589+09:00होक्काईदो सहल ३<p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Devanagari MT; color:#463c3c;"><span style="letter-spacing: 0.0px">सकाळी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">उठल्यावर</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">हॉटेलची</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">खिडकी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">उघडताच</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">समोर</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">विस्तीर्ण</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पसरलेलं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आबाशिरी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">लेक</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पाहून</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">एकदम</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">प्रसन्न</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">वाटलं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आदल्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">दिवशी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">रात्री</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">अंधारात</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">इथे</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">एवढं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मोठं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सरोवर</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">असेल</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">याचा</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">अंदाजच</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आला</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">नाही</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सकाळी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">लक्षात</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आलं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">की</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आम्ही</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">उतरलेल्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">हॉटेलचं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">नावच</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">लेक</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">व्ह्यू</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">होतं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सातव्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"></span></p><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUzzfgeHNSS6et93NyndV3nnjq2txhnZdD6FSZzzRvpLIShM8N75rFZypbTZVKuLTVchaBMRP6OhNSDBD8gBUt4UvEhZa8Rz73y1IJIBKVNfSUoCe56j9gamLM1t0BrjaRUNHL/s320/IMG_9813.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292990994631598754" /><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Devanagari MT; color:#463c3c;"><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मजल्यावरच्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आमच्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">खोलीतून</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">लेकचा</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">छान</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">व्ह्यू</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">दिसत</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">होता</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">खोलीतच</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">नाश्ता</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">उरकून</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">खाली</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आलो</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">लवकरात</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">लवकर</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> ‘</span><span style="letter-spacing: 0.0px">शिरेतोको</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">’ </span><span style="letter-spacing: 0.0px">गाव</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">गाठायचं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">असल्यामुळे</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आबाशिरी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">बघण्यास</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">वेळ</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">नव्हता</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">तसं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आबाशिरी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">शहरात</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मोसमात</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">विशेष</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">काही</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पाहण्यासारखं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">नसतं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">हिवाळ्यात</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मात्र</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जानेवारी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">फेब्रुवारी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">महिन्यात</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">तिथे</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">ड्रिफ्ट</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आईस</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पाहायला</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मिळतो</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">होक्काईदो</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">बेटाच्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आग्नेय</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">किना</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">-</span><span style="letter-spacing: 0.0px">यावर</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">हे</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आबाशिरी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">गाव</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">वसलं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आहे</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">होक्काईदो</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आणि</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">इटलीचे</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">अक्षांश</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">एकच</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">, </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पण</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">हिवाळ्यात</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">ड्रिफ्ट</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आईस</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पाहायला</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मिळणारं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">होक्काईदो</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">हे</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">उत्तर</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">गोलार्धातलं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सर्वात</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">दक्षिणेचं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">ठिकाण</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">! </span></p><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; min-height: 15.0pxcolor:#463c3c;"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 134px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXdjQCG2-A9-V2-dENRaz-IjzYyXC06djvf37OvPnet0MetDbt0FYc1OrYPGuQ__8Vro2xagrMIzmtsXpDvxbWRd1tnQ1f9RdU7GUEpjZoD8_P8ugP8Bmxrwnm61LRKUidFyBR/s200/IMG_9824.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292990710066430754" /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Devanagari MT; color:#463c3c;"><span style="letter-spacing: 0.0px">आबाशिरी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">ते</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">शिरेतोको</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">अंतर</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">दोन</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">तासांचं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">हा</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">संपूर्ण</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">रस्ता</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">समुद्राच्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">काठाने</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जातो</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सकाळीसकाळी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">डावीकडे</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पसरलेला</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">निळाशार</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">समुद्र</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पाहात</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">वळणावळणांच्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">रस्त्यावरुन</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">समुद्राच्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">कडेकडेने</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">ड्रायव्हिंग</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">करण्याची</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मजा</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">काही</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">औरच</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मध्येच</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">एखादी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">छान</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जागा</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सापडली</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">की</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">गाडी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">तिथेच</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">कडेला</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">उभी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">करावी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">, </span><span style="letter-spacing: 0.0px">समुद्राच्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पाण्यात</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मस्ती</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">करावी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">, </span><span style="letter-spacing: 0.0px">फोटो</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">काढावे</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">की</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पुन्हा</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पुढचा</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">प्रवास</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सुरु</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सकाळी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">साडेदहा</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">अकराच्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">दरम्यान</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">शिरेतोको</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जवळच्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> ‘</span><span style="letter-spacing: 0.0px">उतोरो</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">अोनसेन</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">’ </span><span style="letter-spacing: 0.0px">गावात</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पोचलो</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">शिरेतोकोला</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जाण्यासाठी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">रस्ता</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">नाही</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">फेरीने</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जावं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">लागतं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">उतोरो</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">ओनसेन</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पासून</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">फेरी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सुटतात</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">तिथे</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पोचल्यावर</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">कळलं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">की</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सुट्टीच्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मौसमामुळे</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">त्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">दिवशीच्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सगळ्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">फे</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">-</span><span style="letter-spacing: 0.0px">यांचं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">बुकींग</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">संपलं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">होतं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आता</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">काय</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">करावं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">? </span><span style="letter-spacing: 0.0px">एवढ्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">लांब</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आल्यासारखं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">तिथे</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जायचं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">तर</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">होतंच</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आजचा</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मुक्काम</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">याच</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">गावात</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">होता</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मग</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">दुस</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">-</span><span style="letter-spacing: 0.0px">या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">दिवशीच्या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">तिकिटांचं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">बुकींग</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">करुन</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आजचा</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">दिवस</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">इथेच</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जवळपास</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">फिरायचं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">ठरवलं</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">तसेही</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">या</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">परिसरासाठी</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">दोन</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">दिवस</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">राखून</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">ठेवलेले</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">होतेच</span><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px">. </span></p><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; min-height: 15.0pxcolor:#463c3c;"><br /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; color:#463c3c;"><span style="letter-spacing: 0.0px">सूर्य माथ्यावर आला होताच. दुपारचं जेवण करुन पुढे निघायचं ठरलं. ‘उनी’ (sea urchin) नावाच्या कुठल्याश्या सागरी प्राण्याच्या अंड्यांसाठी म्हणे उतोरो ओनसेन प्रसिध्द आहे. जागोजागी रेस्टॉरंटच्या पाट्यांवर उनी आणि खेकड्यांची चित्रं दिसत होती. ती बघूनच चिन्यांच्या तोंडाला पाणी सुटलं. ते चित्रविचित्र समुद्री जीव बघून माझ्या मात्र तोंडचं पाणी पळायची वेळ आली होती. चीन्यांनी यथावकाश त्या समुद्री जीवांवर ताव मारला. मी ‘सोबा’ नामक नूडल्सवर आटोपतं घेतलं आणि आम्ही पुढे निघालो. तिथून निघून शिरेतोको नॅशनल पार्क पाहण्यास निघालो. वाटेत एक अमेरीकन जोडप्याने लिफ्ट मागितली. त्यांना गाडीत घेतल्यावर त्यांच्याशी थोड्या गप्पागोष्टी झाल्या. ते गेला आठवडाभर होक्काईदोमध्ये भटकत होते. अमेरीकन काय किंवा युरोपियन काय.. हे लोक फारच धाडसी बुवा. एक बॅगपॅक पाठीला अडकवली की फिरायला मोकळे. रात्री कुठेतरी तंबू ठोकून राहायच,ं आणि सकाळ झाली की पुढच्या मुक्कामाला निघायचं. मिळेल त्या गाडीने प्रवास करायचा, मिळेल ते, मिळेल तिथे जेवायचं. आमच्या गाडीतलं हे जोडपंही तसंच होतं. त्या दिवशी सकाळी आम्ही जिथे त्यांना लिफ्ट दिली तिथेच जंगलात एका ठिकाणी त्यांनी मुक्काम केला होता. या जंगलात बरीच अस्वलं आहेत असं ऐकलं होतं. या दोघांना पहाटेपहाटेच ओढ्यावर मासे पकडणारं एक अस्वल दिसलं. अगदी डिस्कव्हरी किंवा नॅशनल जिओग्राफिक चॅनलवर दिसतं तसं. त्याबद्दल खूप भरभरुन बोलत होते. </span></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; min-height: 15.0pxcolor:#463c3c;"><span style="letter-spacing: 0.0px"></span><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcd95iJQKIDqH2s0JeaZtjnzXJYMogtFfEcnJJmJFb-2rmU2f72MxzgW_J2hSmy6x2R5k2o5xg9MQHntTn8kmDgF43Sxn_w-9nyc6tY3A8UEnrBqJ82f2aRVPNcm1LxB6vWJ6V/s320/IMG_9843.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292989086551869906" /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; color:#463c3c;"><span style="letter-spacing: 0.0px">थोड्याच वेळात शिरेतोको नॅशनल पार्कमध्ये पोहोचलो. या ठिकाणी ‘गोको’ नावाचा पाच सरोवरांचा समूह आहे. या सरोवरांना दाट जंगलानं वेढलेलं आहे आणि त्यामधून पर्यटकांना फिरण्यासाठी नैसर्गिक वाट तयार केली आहे. शिरेतोको नॅशनल पार्क आणि परिसराचं नैसर्गिक सौंदर्य आणि वन्यजीवन अबाधित राहावं यासाठी शिरेतोको द्विपकल्पाच्या तीन चतुर्थांश भागात रस्ते बांधलेले नाहीत. पार्कपर्यंत पोचण्यासाठीची सार्वजनिक वाहतूकही फार मर्यादित ठेवण्यात आली आहे. संपूर्ण पार्क फिरण्यासाठई कित्येक दिवस पायी चालावं लागतं. शिरेतोको गोको सरोवरांभोवती जंगलात फिरण्यासाठी एक तासाचा कोर्ससाठी छानशी पायवाट तयार केली आहे. या पायवाटेने सरोवरांभोवती फिरताना आजूबाजूच्या जंगलातून ऐकू येणारे दुर्मिळ पक्ष्यांचे आवाज, सरोवरात दिसणारं जवळच्याच माउंट राऊसुचं प्रतिबिंब मंत्रमुग्ध करुन टाकतात. या पार्कमध्ये तपकिरी अस्वलांचे वास्तव्य आहे. अधूनमधून पर्यटकांच्या दृष्टीसही पडतात. अस्वले जवळ येऊ नयेत म्हणून निघण्यापूर्वी काही जण जवळच्या भेटवस्तूंच्या दुकानातून पाठीवरच्या बॅगेला अडकवण्यासाठी छोट्या घंटा विकत घेतात. आमच्या सुदैवानं (आणि दुर्दैवानंही) आमच्या दृष्टीस अस्वल पडलं नाही. </span></p><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 213px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijeH9RORU385r70yjqr7TnHBn3bYpmab3L4OkpxcXNeybCZQ3pH5zVLcv1hpnSsxjFO2pDCbska82hRa4ET-uS4Vg7JeJOO6NvI-ISc8LvTw6oFZq3DDSzBtuKE737UHhkBFQZ/s320/IMG_9905.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292988676812390482" /><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; min-height: 15.0pxcolor:#463c3c;"><br /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; color:#463c3c;"><span style="letter-spacing: 0.0px">शिरेतोको नॅशनल पार्क जवळ काही धबधब्यांची ठिकाणं प्रसिध्द आहे. पार्क पाहून तिथून जवळच असलेल्या ओशिनकोशिन फॉल्सपाशी पोचलो. उतोरो ओनसेनला जाणा-या रस्त्यावरच हा धबधबा आहे. रस्त्याच्या एका बाजूला अथांग पसरलेला सागर आणि दुस-या बाजूला उंच डोंगराच्या उतारावरुन हळूहळू खळाळत येणारा धबधबा असं एक दृश्य क्वचितच पाहायला मिळतं. फॉल्स पाहण्यासाठी बरीच गर्दी जमली होती. तिथेच पुन्हा एकदा आम्हाला मघाचंच अमेरिकन जोडपं भेटलं. त्यांनी जवळच असलेल्या एका ओढ्यावर salmon मासे पाहायला जाण्यासाठी सुचवलं. त्यांनी सांगितल्याप्रमाणे ओढ्यावर पोचताच अतिशय दुर्मिळ दृश्य पाहायला मिळालं. एक छोटासा ओढा एका ठिकाणी समुद्राला जाऊन मिळत होता. त्या ओढ्यातून लाखोंच्या संख्येने साल्मोन मासे प्रवाहाच्या विरुध्द दिशेने निघाले होते. हे मासे खा-या पाण्यात वास्तव्य करतात. पण विणीच्या हंगामात अंडी देण्यासाठी ते नदीच्या प्रवाहात उलट्या दिशेने पोहत जाऊन गोड्या पाण्यात अंडी घालतात. त्याला salmon spawning म्हणतात. ऑगस्ट महिन्यात साधारण एक आठवडाभर </span></p><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 133px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCmNMlkJDtPb72W8ACpSzC5QDWg1YFd71i9jdoqgjXY19lGRVpLlMERx7AtRunVC9wazz5Bfm-n4IYL5HvfPU-DuzazRLOzpQBH5QBoJjM9s5EhzNKT6g3SvQ9PEiNYxowK-vY/s200/IMG_9924.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292988145871855666" /><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; color:#463c3c;"><span style="letter-spacing: 0.0px">मोठ्या संख्येने हे मासे गोड्या पाण्यात स्थलांतर करतात. पहाटेच्या वेळेस पोचलं तर हे मासे पकडण्यासाठी आलेली अस्वलं पाहायला मिळतात असं ऐकलं. पण आम्हाला तेवढा वेळ नव्हता. त्यामुळे तिथून पुढे निघून शिरेतोको नॅशनल पार्कच्या दुस-या दिशेला निघालो. इथे रस्त्यावर सर्रास जंगली हरणं पाहायला मिळतात. रस्त्यावर ठिकठिकाणी तसे फलक लावलेले असतात. आम्हालाही काही हरणं पाहायला मिळाली. संध्याकाळच्या वेळी डोंगरावरुन समोर अथांग पसरलेला निळाशार समुद्र पाहात ड्राईव्ह करण्याचा अुनभव काही औरच होता. शिरेतोको नॅशनल पार्कला बाहेरुन एक चक्कर टाकून सूर्यास्ताचं दृश्य कॅम-यात बंदिस्त करुन हॉटेलवर पोचलो. </span></p> <p color="#463c3c" style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; min-height: 15.0px"><span style="letter-spacing: 0.0px"></span><br /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; color:#463c3c;"><span style="letter-spacing: 0.0px">उतोरो ओनसेन तसं छोटसं गाव असल्यामुळे मोठी हॉटेल्स नव्हतीच. आम्ही उतरलो होतो तेदेखील एक छोटंसं पण टुमदार पेन्शन होतं. </span></p><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 213px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEzi-1lKMBn6Kd9FBambydJjJ2hrXpBbqAsqQZSiomO9ZV3jyoZQs3J-z_qG347qLKkIbFvNMTQ8d8B9ZmwQvm66evh-EEVSYb4z4Vx95bdDY7LSY7tAlIutBxuSEy2m_lDrcz/s320/IMG_0004.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292987698628716274" /><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; color:#463c3c;"><span style="letter-spacing: 0.0px">रात्रीच्या जेवणात पुन्हा खेकड्यांचा बेत असल्यामुळे माझी पुन्हा थोडी पंचाईतच झाली. जेवण आटोपून पेन्शनच्या आजोबांकडून जवळच्या ओनसेनची माहिती घेतली आणि बाहेर पडलो. तिथून जवळच उंच डोंगरावर एक ओनसेन होता. ओनसेन थोडा आडवाटेवरच होता. रस्ता दाट किर्र झाडीतून जात होता. आजूबाजूला कुठेच दिवे नव्हते. ओनसेनपाशी राहण्यासाठी टेन्टची व्यवस्था सोडली तर दूरदूरवर कुठे घरं दिसत नव्हती. जपानमध्ये मी ब-याच ओनसेनमध्ये गेलो. पण काही मोजके ओनसेन कायमचे लक्षात आहेत. हा त्यातलाच एक. उंच डोंगरावरुन चांदण्यात चमचमणारा समुद्र पाहात मंद वा-याची झुळूक अंगावर घेत गरम पाण्यात डुंबण्याची मजा शव्दात काय वर्णावी? त्याचा प्रत्यक्ष अनुभवच घ्यायला हवा. </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"></span></p><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; color:#463c3c;"><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">जपानमध्ये</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">राहून</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">ओनसेन</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">ला</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">भेट</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">न</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> <span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Devanagari MT';">देणं म्हणजे </span></span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">'</span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">हाय</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">कंबख्त</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">तूने</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">पीही</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">नही</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">' </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">असं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> <span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Devanagari MT';">काहीसं आहे. </span></span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">िद</span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">वसा</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">कितीही</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">मजा</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">केली</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">तरी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">रात्री</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">ओनसेनमध्ये</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">डुंबल्याशिवाय जपानमधला सहलीचा</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">दिवस</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">सत्कारणी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">लागत</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;"> </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">नाही</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">. </span><span style="font: 13.0px Devanagari MT; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">अर्थात ओनसेनमध्ये जाण्यासाठी काही शिष्टाचारही पाळावे लागतात. पण त्यांना घाबरुन ओनसेनमध्ये जाणं टाळणा-या लोकांना आपण कोणत्या आनंदाला मुकत आहोत हे कळणार नाही. </span></p><p color="#463c3c" style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; min-height: 15.0px"><br /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; color:#463c3c;"><span style="letter-spacing: 0.0px">ओनसेनचा कार्यक्रम आटोपला आणि होक्काईदो सहलीच्या तिस-या दिवशीची सांगता झाली. </span></p> <p color="#463c3c" style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; min-height: 15.0px"><span style="letter-spacing: 0.0px"></span><br /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 15.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">क्रमशः</span></p><div><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 51, 51); font-family:'Trebuchet MS';font-size:15px;"><br /></span></div>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-71164101476286548532009-01-18T15:40:00.007+09:002009-01-18T16:15:57.889+09:00होक्काईदो सहल २<p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; color:#463c3c;"><span style="letter-spacing: 0.0px">जपानच्या असंख्य बेटांपैकी होन्शू या सर्वात मोठ्या बेटानंतर होक्काईदोचा क्रमांक लागतो. जपानच्या उत्तरेला रशियाच्या खालोखाल होक्काईदोचं बेट पसरलं आहे. जपानला भात, मासे आणि फळेभाज्या आणि दुग्धजन्य पदार्थांचा पुरवठा करण्यात होक्काईदोचा मोठा वाटा आहे. पण या सर्वांपेक्षा होक्काईदो लक्षात राहातं ते तिथल्या निसर्गसौंदर्याच्या खजिन्यासाठी!</span></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; min-height: 15.0pxcolor:#463c3c;"><span style="letter-spacing: 0.0px"></span><br /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; color:#463c3c;"><span style="letter-spacing: 0.0px">सहलीचा पहिला दिवस तरी सत्कारणी लागला होता. दुस-या दिवशीचं वेळापत्रक अगदी भरगच्च होतं. फुरानोजवळची काही ठिकाणं पाहून रात्री मुक्कामासाठी ब-याच लांबच्या आबाशिरी गावात पोचायचं होतं. सकाळी लवकर नाश्ता करुन पेन्शनच्या काकांचा निरोप घेऊन पुढे निघालो. </span></p><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisAj4LbKyEjvr-DeLER7QeJpo5ATbUGTnLZQ9bf6x-ILrIsNQ8Yi_t8gsftFPDci3YcppWY96c94_VPZzNEBJFDpQqFJxmHTihLTjuYsUlKWPIlKFYKW_I7vHr2AhE0IyJcszy/s320/IMG_9706.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292521707777994706" /><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; color:#463c3c;"><span style="letter-spacing: 0.0px">फुरानोपासून उत्तरेला आसाहीकावा शहराच्या वाटेवर बरीच प्रेक्षणीय ठिकाणं होती. गाईडबुकनं शिफारस केलेल्या ‘शिकीसाईनो ओका’ नावाच्या फार्मकडे निघालो. आठच्या सुमारास फार्मवर पोचलो. प्रवेशद्वारावरुन आतल्या फार्मचा अंदाजच येत नव्हता. पण आत शिरणा-या पर्यटकास आश्चर्याचा सुखद धक्का देण्यासाठीच जणू फार्मची रचना केली असावी. आत शिरताच क्षितीजापर्यंत आकाशाला भिडलेल्या फुलांच्या रांगा पाहून डोळ्याचं पारणं फिटलं. आतापर्यंत असं फार्महाऊस पाहिलं नव्हतं असं नाही. पण इथली बातच काही और होती. सकाळचा कोवळा सूर्यप्रकाश, थोडंसं ढगाळ आकाश, आल्हाददायक हवा, समोर विविधरंगी फुलांचे थवे, त्यामध्ये बागडणारी फुलपाखरं आणि हातात छानसा कॅमेरा असल्यावर कुणाचं देहभान हरपणार नाही. खरंतर माझा हा कॅमेरा घेऊन दोन-अडीच वर्षं झाली होती. पण आत्तापर्यंत मनासारखे मॅक्रो फोटोग्राफ काढायला मिळाले नव्हते. शिकीसाई फार्म नं ती <a href="http://web.mac.com/vishal.kulkarni/Site/My_Albums/Pages/Hokkaido_UNLIMITED.html#4">हौस पूर्ण</a> केली. फोटोसेशनमध्ये केव्हा ११ वाजले ते कळलंही नाही. अजून बरीच ठिकाणं पाहायची होती. लगबगीनं तिथून निघालो. </span></p><p color="#463c3c" style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Arial; min-height: 15.0px"><br /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Devanagari MT; color:#333333;"><span style="font: 13.0px Arial; letter-spacing: 0.0px color:#463c3c;">गाईडबुकमध्ये पुन्हा एक चांगलं ठिकाण दिसलं. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पण</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">तिथं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जायचं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">कसं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">?</span></p><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 213px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKBoRPD3MvHv9vATH_pB0S9wcnaHkVnUPDMgTwXpVxSAMcfp-Fyte-huMMegFONRudR7eeDc20uul2a71Srd2xTYNbqK8UWYNiUlvWjiivkLpWj4j1VIWf4GQbFqDtfTGRjKde/s320/IMG_9761.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292522523196873042" /><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Devanagari MT; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">जागेचं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">नाव</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> ‘</span><span style="letter-spacing: 0.0px">कांजी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">’ (</span><span style="letter-spacing: 0.0px">चित्रलिपीतील</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">अक्षरं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">) </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मध्ये</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">लिहीलं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">होतं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आणि</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">त्याचा</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">उच्चार</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आम्हा</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">तिघांपैकी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">कोणालाच</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">माहिती</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">नव्हता</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आता</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">तिथपर्यंत</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जाण्यासाठी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">त्या</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जागेचं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">नाव</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> GPS </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मध्ये</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">घालणं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आवश्यक</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">होतं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">या</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">वेळी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">कुणीच</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जपानी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मुलं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">बरोबर</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">नव्हती</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px"></span></p><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Devanagari MT; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">आम्ही</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">तिघेही</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">परदेशी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">माझ्या</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जपानीमध्ये</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> आता </span><span style="letter-spacing: 0.0px">ब</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">-</span><span style="letter-spacing: 0.0px">यापैकी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सुधारणा</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">झाली</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">असल्यामुळे</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">बोलताना</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मला</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">काहीच</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">अडचण</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">नव्हती</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पण</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">क्लिष्ट</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">कांजी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">वाचताना</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मात्र</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">माझी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पंचाईत</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">होत</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">असे</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">चिनी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">मुलांना</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">त्या</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">कांजीचा</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">अर्थ</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">कळे</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पण</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">त्यांना</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">त्याचा</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">उच्चार</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">माहिती</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">नसे. त्यामुळे</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> जागांचा </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पत्ता</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">शोधणे</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">हा</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">एक</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> मोठा </span><span style="letter-spacing: 0.0px">यक्षपश्न</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">होता</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">इंग्रजी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">भाषेशी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जपानचं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जणू</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सात</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जन्मांचं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">वैर</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">असावं</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">इथले</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> GPS </span><span style="letter-spacing: 0.0px">पण</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जपानी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">त्यामध्ये</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">औषधालासुद्धा</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">इंग्रजी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">अक्षर</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सापडणार</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">नाही</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">. </span><span style="letter-spacing: 0.0px">अर्धा</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">तास</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">त्या</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">जागेच्या</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">नावाची</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">काथ्याकूट</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">केल्यावर</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> शेवटी </span><span style="letter-spacing: 0.0px">एकदाचा</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">त्याचा</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">उच्चार</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आम्हाला</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">सापडला</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">आणि</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">गाडी</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">त्या</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">दिशेन</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px">वळवली</span><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">. तिथं पोचेपर्यंत अचानक आभाळ दाटून अंधारुन आलं. वाटेतच अवाढव्य भोपळ्याचं एक शेत दिसलं. मन अचानक लहानपणच्या भोपळ्यात बसून जाणाऱ्या म्हातारीच्या गोष्टीमध्ये गेलं. चीनी मित्रांना ती गोष्ट सांगितल्यावर त्यांना खूप गंमत वाटली. एव्हाना रिमझिम पाऊस सुरु झाला होता. गाडी कडेला लावून शेतात एक चक्कर मारुन आलो. तेवढीच पावसात भिजण्याची मजा. </span></p><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 213px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkdYUOCofzTjJypChA2FXASLJiv5myq9YpwwubLDlWkYirJemcTf6vTUoiSc9aE3Vf6OeGSo_zlEAbERU-yIi12pnrJGn-2t5VxDBSkf5F6WvMnX6-lIZ56gIsz5z3_5opfiwq/s320/IMG_9776.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292522829071844978" /><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Devanagari MT; color:#333333;"><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px">टोक्योमध्ये असताना अशा गोष्टी थोड्याच करायला मिळतात? पुढे निघाल्यावर वाटेत एक मस्त टुमदार रेल्वे स्टेशन लागलं. तिथून टॉय ट्रेनसारख्या छोट्याश्या ट्रेनमधून आजूबाजूच्या प्रेक्षणीय ठिकाणांना जाता येतं. पण आमच्याकडे गाडी होती आणि शिवाय तेवढा वेळही नव्हता. दुपारच्या जेवणासाठी आसाहीकावाला पोचायचं होतं. स्टेशनच्या माहितीकक्षात थोडी माहिती घेऊन आसाहीकावाच्या दिशेन निघालो. थोडं पुढे गेल्यावर वाटेत एक ख्रिसमस ट्री असलेली एक छान जागा दिसली.</span></p><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Devanagari MT; color:#333333;"><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px"> एका मोकळ्या माळावर एकच ख्रिसमस ट्री मोठ्या दिमाखात उभं होतं. आजूबाजूला दूरवर कुठलंच झाड नाही. क्षणभर वाटलं या झाडाला एकटं वाटत नसेल?</span></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; min-height: 15.0pxcolor:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px"></span><br /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">एकच्या सुमारास आसाहीकावाला पोचलो. आसाहीकावा तसं ब-यापैकी मोठं शहर होतं. तिथला झू खूप प्रसिध्द आहे. तिथे ध्रुवीय अस्वलं आणि पेंग्विन पाहायला मिळतात असं ऐकलं होतं. पण तो पाहण्याएवढा वेळ नव्हता. आसाहीकावा ‘रामेन’ (मूळचा चीनी असलेला नूडल्सचा एक प्रकार) साठीही प्रसिध्द आहे. दोन चीनी विरुध्द एक भारतीय असा मी अल्पमतात असल्यामुळं चीन्यांचा रामेनचा प्रस्ताव मान्य करण्यावाचून माझ्याकडे पर्याय नव्हता. मग तिथल्या एका प्रसिध्द रामेनच्या रेस्टॉरंटमध्ये लंच आटोपून जवळच्या मार्केटमध्ये फेरफटका मारण्यासाठी निघालो. सुट्टीचे दिवस, त्यात मौसम चांगला असल्यामुळे रस्त्यावर गजबजाट होता. लॅबमधल्या मुलांसाठी थोडया भेटवस्तू खरेदी करुन तिथल्याच एका कॉफी शॉपमध्ये थोडावेळ विश्रांती घेतली. </span></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; min-height: 15.0pxcolor:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px"></span><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 213px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitHliEFfeFSg5jTphx1LFrsbFHekpVrzJVCW3NJp6oEIvHVZXA_8YuTgw0-JLjmuiAZpyAtIDST5gasnx4hhS3TIHHbqVMwWMisnv1kxZuHinrDbMjM9Bgwm_RVY10EF8FruWZ/s320/IMG_9797.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292523203991842226" /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">दुपारी तीन वाजता आसाहीकावा सोडलं. मुक्कामाच्या आबाशिरी शहरापर्यंत साडेचार पाच तासांचा रस्ता आहे. अंतर तसं कमीच आहे पण जवळजवळ अर्धा रस्ता डोंगरातून जातो. वाटेत ‘<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Daisetsuzan_National_Park"><span style="font: 13.0px Trebuchet MS; letter-spacing: 0.0px color:#333333;">दाईसेत्सुझान</span></a>’ नावाचं नॅशनल पार्क लागतं. होक्काईदोच्या मध्यावर हे जपानमधलं सर्वात मोठं नॅशनल पार्क वसलं आहे. आबाशिरीसाठीचा रस्ता या पार्कमधून जातो. रस्त्याच्या दोन्ही बाजूंना गर्द हिरव्या झाडीने वेढलेले उंचचउंच डोंगरांचे कडे, त्यातच अधूनमधून उंचावरुन कोसळणारे धबधबे असं पार्कचं उन्ह्ाळ्यातलं रुप एकदम आल्हाददायक होतं. एकापाठोपाठ एक वळणांसोबत समोर येणारी डोंगरांची ती भव्यता, त्यातून ड्राईव्ह करणं म्हणजे खूपच सुंदर अनुभव होता. काही ठिकाणी धबधब्यांच्या जवळ पर्यटकांना गाडी थांबवून पाहण्यासाठी व्यवस्था केली होती. ‘गिंगा नो ताकी’ या प्रसिध्द धबधब्यापाशी गाडी थांबवून जवळपासचे इतर धबधबे पाहून आलो. अंधार पडायला सुरुवात झाली होती. अजून बराच पल्ला गाठायचा होता. धबधब्यांचा फेरफटका संपवून आबाशिरीच्या दिशेनं गाडी भरधाव सोडली. रात्रीचं जेवण वाटेतच उरकलं. नऊच्या सुमारास आबाशिरीत बुकींग केलेल्या हॉटेलवर पोचलो. दिवसभर ड्रायव्हींग केल्यामुळे थकवा आला होता. हॉटेलमधल्याच ओनसेनमध्ये थोडावेळ विश्रांती घेऊन पुढच्या दिवशीच्या कार्यक्रमाचे आडाखे बांधत पहुडलो. पाचच मिनीटांत शांत झोप लागली.</span></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; min-height: 15.0pxcolor:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px"></span><br /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">क्रमशः</span></p><div><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 51, 51); font-family:'Trebuchet MS';font-size:13px;"><br /></span></div>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-37786020188329461882009-01-18T15:20:00.010+09:002009-01-18T16:15:26.498+09:00होक्काईदो सहल १<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2zHJj-Z8mw158rCklbaxCnW9uEGrQi7_2rvFIiC3b-8N9aobEm6ZoV7qBd_alt0yOKf-KFP77I82J3nhf7K9JoJ0iVGsKKft7FFl3eqpCbYD-IH28EoCp7fzFa4rSv4Bl0gi2/s1600-h/IMG_9618.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 245px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2zHJj-Z8mw158rCklbaxCnW9uEGrQi7_2rvFIiC3b-8N9aobEm6ZoV7qBd_alt0yOKf-KFP77I82J3nhf7K9JoJ0iVGsKKft7FFl3eqpCbYD-IH28EoCp7fzFa4rSv4Bl0gi2/s320/IMG_9618.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292516037535087666" /></a><div style="text-align: center;"><br /></div><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">होक्काईदोचा शब्दशः अर्थ उत्तरेकडील समुद्राला जाणारा रस्ता. एका अर्थानं होक्काईदोला हे नाव सार्थच आहे. होक्काईदोकडे सरळ चालत गेलात की तुम्ही उत्तरेच्या समुद्राला जाऊन मिळता. पण होक्काईदो हा शब्द एवढ्यापुरताच मर्यादित नाही. भटकंतीची, छायाचित्रणाची आवड माझ्यासारख्यांसाठी होक्काईदोची सफर म्हणजे एक पर्वणीच.</span></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; min-height: 15.0pxcolor:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px"></span><br /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">गेल्या वर्षी ऑगस्टमध्ये होक्काईदोची सहा दिवसांची अविस्मरणीय सहल घडली. खूप दिवसांपासून या सहलीबद्दल लिहायचं मनात होतं. आज निश्चय करुन लिहायचं ठरवलं. जपानमध्ये येण्याआधी, आल्यापासून होक्काईदोबद्दल बरंच काही ऐकलं होतं. जायची इच्छा होतीच. पण पाकिट अशक्त असल्यामुळं जाण्याचं धाडस होत नव्हतं. जपानमध्ये देशांतर्गत प्रवास फारच महाग. त्यामुळेच इथली तरुण मुलं सुट्टीच्या दिवसांत परदेशात फिरुन येणं पसंत करतात. होक्काईदोच्या सहलीच्या खर्चात एक भारतवारी सहज होऊन जाते. त्यामुळे होक्काईदोला जाण्यापेक्षा भारतात </span></p><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">जाऊन आलेलं परवडलं असा विचार करुन आत्तापर्यंत होक्काईदोला जाणं टाळलं होतं. यंदाच्या उन्हाळी सुट्टीत मात्र एकदाचा धीर करुन जायचं ठरवलं. सोबत लॅबमधला एक चिनी मुलगा आणि मुलगीही तयार झाले. लगेचच सहा दिवसांच्या सहलीचा आराखडा तयार होऊन विमानाची तिकिटं, होटेल्स, रेंट-कार, सगळ्याचं बुकींग झालंही.</span></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; min-height: 15.0pxcolor:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px"></span><br /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">जपानी लोकांसाठी होक्काईदोचं प्रमुख आकर्षण म्हणजे तिथलं सीफूड. ८० ते ९०% जपानी लोक तिथे निव्वळ सीफूड चा आस्वाद घेण्यासाठी जातात. अर्थात जपानमध्ये फिरताना कुठेही गेलं तरी उदरभरण झाल्याशी कारण असं आमचं धोरण असल्यामुळे तिथल्या सीफूड मध्ये मला काहीच स्वारस्य नव्हतं. बरोबरच्या चीनी मुलांना मात्र केव्हा एकदा तिथल्या खेकड्यांवर तुटून पडतोय असं झालं होतं. साप्पोरोच्या विमानतळावर पोचल्यापोचल्याच तिथल्या एका रेस्टॉरंटमध्ये त्यांना ती संधी मिळाली. टोक्योहून दोन तासांच्या विमानप्रवासानंतर दुपारी १२ च्या दरम्यान होक्काईदोच्या चितोसे विमानतळावर पोचलो. विमानतळावरुन बाहेर पडताच होक्काईदोच्या हवेतील जादू जाणवू लागली. टोक्योमध्ये तितकसं प्रदूषण नसलं तरी उंचच उंच इमारतींमधून मोकळी हवा आणि स्वच्छ आकाश दिसणं दुर्मिळच. टोक्योच्या गोंगाटापासून, उकाड्यापासून दूर होक्काईदोमधलं शांत वातावरण, तिथली स्वच्छ हवा, निरभ्र आकाश आणि अंगाला गुदगुल्या करत निघून जाणारी वा-याची झुळूक एका क्षणातच आम्हाला 'व्हेकेशन मोड'मध्ये घेऊ</span></p><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">न गेले. सहा दिवसांच्या सहलीचं वेळापत्रक अगदी भरगच्च होतं. त्यामुळं तिथून लगेचच कार रेंट करुन 'फुरानो' या शहराच्या दिशेने निघालो. यावेळची कार गेल्या वेळेपेक्षा बरीच चांगली होती. होक्काईदोमधले लांबच लांब निर्मनुष्य रस्ते पाहून गाडी सुसाट वेगाने पळवण्याचा मोह आवरत नव्हता. पण वेगाची मर्यादा ओलांडू नको नाहीतर पकडला जाशील असं टोक्योतून निघताना ब-याच जणांनी बजावल्यामुळं मनाला आवर घातला. दुपारी चारच्या सुमारास फुरानोला पोचलो.</span></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; min-height: 15.0pxcolor:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px"></span><br /></p> <img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkMNElZgjc6veDn-PLzwCTj5tIOVOA5-Mdw2mPYlzNB8UyPyukHyU0QhzJfvGCPXaofvS0roJ027SnQQ8Q5kctZ_A-bpzOtvtNCvdPvg5_25r34I_Z_cg3fo1Fk6xhFEUmdgc1/s320/IMG_9655.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292516468765869458" /><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">फुरानो हे शहरापेक्षा एक छोटं गावच आहे म्हटल्यास वावगं ठरणार नाही. होक्काईदोची राजधानी साप्पोरोपासून साधारण दीडशे कि.मी. किंवा दोन-अडीच तासांवर हे गाव वसलं आहे. फुरानोच्या जवळ जाऊ तसं रस्त्याच्या दोन्ही बाजूंना विस्तीर्ण भाताची शेतं दिसू लागली. फुरानो प्रसिध्द आहे तिथल्या फार्म हाऊसेस् साठी. जुलै ते ऑगस्टदरम्यान तिथल्या जवळजवळ प्रत्येक फार्महाऊसमध्ये लव्हेंडरच्या बागा फुलतात. हॉटेलचा ताबा मिळण्यास अवकाश असल्यामुळे मग जवळचं 'तोमिता </span></p><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">फार्महाऊस' पाहण्यासाठी गेलो. आम्ही गेलो तेव्हा लव्हेंडर चा मोसम नुकताच संपला असल्यामुळे तिथे जाऊनही फार काही पाहायला मिळणार नाही असं वाटलं. पण होक्काईदोचा लौकिकच असा आहे की तिथे कोणत्याही मोसमात गेलेला पर्यटक निराश होऊन परततच नाही. 'फार्म तोमिता'नंही आम्हाला निराश केलं नाही. युरोपच्या धर्तीवर बांधलेली छोटे टुमदार रेस्टहाऊसेस, आईस्क्रीम पार्लर्स आणि त्याभोवती नजर फिरेल तिकडे पसरलेले नानाविध रंगांचे फुलांचे ताटवे आणि त्यांच्यावर पसरलेली उतरती उन्हे. सहलीच्या पहिल्याच दिवशी यापेक्षा मोठी मेजवानी ती कोणती?</span></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; min-height: 15.0pxcolor:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px"></span><br /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">तिथल्याच एका आईस्क्रीम पार्लरमध्ये लव्हेंडरच्या फ्लेवरचं मस्त आईस्क्रीम चाखून पुढे निघालो. फुरानोमध्येच पहिल्या दिवशीचा मुक्काम ठरला होता. तिथल्या एका पेन्शनमध्ये (पेईंग गेस्ट हाऊस) राहण्याची व्यवस्था केली होती. पेन्शनचं बुकींग संध्याकाळपासून असल्यामुळं मधल्या वेळात दुसरं कुठलं तरी ठिकाण पाहायचं ठरलं. सूर्यास्ताची वेळ जवळ आली होतीच. माहिती नाही पण फुरानोच्या गाईडबुकमध्ये सूर्यास्तासाठी प्रसिध्द असणारी ‘हि नो दे कोएन’ नावाची जागा मिळाली. ‘हि नो दे कोएन’ चा अर्थच सूर्यास्ताची बाग असा असल्यामुळे तिथे</span></p><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 213px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEuHM9bHfcZ0AWyiQfr4qQmspdh182iFndU8H0HGOMQHlbLAdPQ3rVdGOJ3y8fyMeOo8xMXNTopwzhqSt62Cx6VooD2s7AAc_afXtAVS-ATQ9VzJLdO-k1xv81zKwxylgFYUbR/s320/IMG_9681.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292516961756925202" /><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px"> बरोबर सूर्यास्ताच्या वेळी तिथं पोचणं याला योगायोग म्हणावा की आमचं भाग्य? एका छोट्याश्या टेकडीच्या माथ्यावर एक छोटासा निरीक्षण कक्ष आणि सभोवताली मस्त फुलांचे ताटवे. त्यांच्या मध्येच एक छोटीशी कमान. कमानीत एक छोटीशी घंटा. आणि कमानीतून दिसणारं समोर पसरलेलं छोटंसं फुरानो गाव. संधिप्रकाशातलं हि नो दे बागेतलं ते दृश्य मोठं विहंगम होतं. हिंदी चित्रपटातल्या गाण्याच्या लोकेशनला अगदी साजेसं. कॅम्पिंगची आवड असणा-यांसाठी टेकडीच्या दुस-या बाजूला पायथ्याशी काही कॅम्प होते. आदित्य चोप्राला या जागेचा शोध अजून कसा लागला नाही असा विचार करत थंड वा-याची झुळूक अंगावर घेत बराच वेळ बागेतल्या बाकावर बसून राहिलो. </span></p><p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px"> एव्हाना अंधार पडला होता. जेवणाची वेळ झाल्यानं लगबगीनं पेन्शन गाठलं. ‘रेश्शा हाऊस’ नावाचं छान पेन्शन होतं. पेन्शनच्या बाजूलाच राहण्यासाठी रेल्वेच्या डब्यांमध्ये छानश्या टुमदार खोल्या होत्या. त्यावरुनच पेन्शनच्या रेश्शा हाऊस नावाचा अंदाज आला. आमची राहण्याची व्यवस्था मात्र नेहमीच्या घरात होती. रुमचा ताबा घेऊन डायनिंग रुममध्ये हजर झालो. फुरानोच्या फार्ममधले प्रसिध्द बटाटे आणि भोपळ्याचं कालवण, भात असा चक्क शाकाहारी बेत होता. चीनी मुलांची जरा निराशाच झाली पण जपानमध्ये शाकाहारी जेवण म्हणजे माझ्यासाठी मेजवानीच होती. नंतर छान डेझर्टवर ताव मारुन गावात एक फेरफटका मारण्यासाठी निघालो. छोटंसं गाव असल्यामुळे रात्री सगळीकडे अगदीच सामसूम होती. पेन्शनच्या काकांकडून एका ओनसेनचा (नैसर्गिक गरम पाण्याचे कुंड) पत्ता मागून ओनसेन गाठला. तासभर ओनसेनमध्ये डुंबून आल्यावर अशी काही गाढ झोप लागली की बस्स!</span></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; min-height: 15.0pxcolor:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px"></span><br /></p> <p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; line-height: 18.0px; font: 13.0px Trebuchet MS; color:#333333;"><span style="letter-spacing: 0.0px">क्रमशः</span></p>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-40110668706666970862009-01-08T14:44:00.000+09:002009-01-18T16:28:45.944+09:00संकल्पसालाबादप्रमाणे याही वर्षी नवीन नोंद लिहिण्यास तीन आठवडे उलटावे लागले. खरं तर ब्लॉगरवरुन गेल्या वर्षी ही अनुदिनी नवीन घरात हलवली होती. पण का कुणास ठाऊक.. नवीन घरात मन रमेना. त्यामुळे पुन्हा एकदा जुन्याच घरात यायचं ठरवलं. नवीन ब्लॉगवर काही तांत्रिक अडचणी आल्यामुळे या वर्षीपासून दोन्हीकडे लिहायचं ठरवलं आहे. <div><br /></div><div>नवीन वर्षातली पहिली नोंद म्हटलं की नव्या वर्षाच्या संकल्पांचा उल्लेख व्हायलाच हवा. गेल्या वर्षी आम्ही हिंदी चित्रपटसृष्टीतल्या तमाम नायकांपासून प्रेरणा घेऊन सिक्स पॅकचा संकल्प सोडला होता. तो अजून तडीस गेला नसल्यामुळे यावर्षीही तसाच पुढे चालू राहाणार आहे (त्यावर सविस्तर लेख होईलच). पण त्यामुळे ब्लॉग, चित्रकला, फोटोग्राफी यांच्याकडे दुर्लक्ष झालं. म्हणून या वर्षी सगळ्या गोष्टींना पुरेसा वेळ द्यायचा असा संकल्प केला आहे. बघू कसं काय जमतं ते. तूर्तास इतकेच. </div><div><br /></div><div>नवीन वर्ष सर्वांना सुख समृध्दी आणि भरभराटीचे जावो!</div><div><br /></div><div><br /></div>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-12385565189291515302008-03-12T02:40:00.002+09:002008-03-12T02:45:49.984+09:00स्थलांतर<p style="margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Devanagari MT">वाचकांना<span style="font: 12.0px Helvetica"> </span>कळविण्यास अत्यंत आनंद होत आहे की २००८ सालापासून ही अनुदिनी <a href="http://web.mac.com/vishal.kulkarni/Site/Anudinee/Anudinee.html">नवीन जागेत</a> स्थलांतरीत करण्यात आली आहे. ही अनुदिनी तिच्या नवीन रुपामध्ये वाचकांच्या पसंतीस उतरेल अशी आम्हाला आशा आहे.</p>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-10744285508480763722007-08-18T12:54:00.001+09:002009-01-18T16:16:37.144+09:00इझु सहलआळशीपणात भर म्हणून एकापाठोपाठ एक प्रोजेक्ट यामुळे ब-याच सहलींच्या नोंदी लिहायच्या राहून गेल्या. गेल्या वर्षी नोव्हेंबरमध्ये कारुइझावा सहलीनंतर दुस-याच आठवड्यात लॅबची सहल ठरली. आता वेळ मिळेल तशा या नोंदी लिहून काढायचं ठरवलं. गेल्या वर्षी बॅंडच्या सरावानिमित्त झालेल्या फुकुशिमा सहलीच्या आठवणी अजूनही ताज्या होत्या. त्याच धर्तीवर यंदाही दोन-तीन दिवस कुठेतरी सहलीला जायचं ठरलं. जपानीमध्ये अश्या छोट्या सहलीला 'गाश्युकू' म्हणतात. गाश्युकू किंवा कुठेतरी सहलीला जायचं म्हटलं की आमच्या लॅबमधली मुलांचा उत्साह अगदी ओसंडून वाहायला लागतो. सहलीचा विषय निघाला की एक दोन महिने अगोदरच कुठे जायचं, किती दिवस राहायचं, काय काय करायचं याची चर्ची सुरु होते. त्या बाबतीत आमची लॅब विद्यापीठातल्या इतर लॅबपेक्षा काकणभर सरसच ठरावी. या वेळीही महिनाभर आधीच सहलीचा कार्यक्रम निश्चित झाला. नोव्हेंबरच्या दुस-या शनिवारी पहाटे ३ गाड्यांमधून लॅबमधील मंडळी ३ दिवसांच्या इझु सहलीसाठी निघाली.<br /><div><br />टोक्योच्या नैऋत्येस साधारण १०० कि.मी. अंतरावर प्रशांत महासागराच्या दिशेने वसलेला इझु द्विपकल्प (peninsula) <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3iTu87wvxeiZ9OAPHLkbfV-KrL9xlyLittNz6JneUuzoZYkk0YlsjAPfs7kbRa5KQEehy0gU8yJ2TiEd99qRvvIOnweTKQPi7UxtYVUUNzOUAeVcr5tR4gIJadonVjI6xwEWN/s1600-h/IMG_8270.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3iTu87wvxeiZ9OAPHLkbfV-KrL9xlyLittNz6JneUuzoZYkk0YlsjAPfs7kbRa5KQEehy0gU8yJ2TiEd99qRvvIOnweTKQPi7UxtYVUUNzOUAeVcr5tR4gIJadonVjI6xwEWN/s320/IMG_8270.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5099713079372237682" border="0" /></a>तिथले नैसर्गिक गरम पाण्याचे झरे (ओनसेन), गर्द पर्वतराजीने नटलेले सुंदर समुद्रकिनारे आणि शांत, सौम्य हवामानासाठी प्रसिध्द आहे. इझुचं आणखी एक आकर्षण म्हणजे तिथून दिसणारा मा. फुजीचा नयनरम्य देखावा. शिवाय मासे आणि इतर समु्द्रातील जलचर आवडणा-या खवैयांसाठी इझु म्हणजे पर्वणीच. त्यामुळे उन्हाळ्यामध्ये इथले समुद्रकिनारे गर्दीने अगदी भरुन जातात. </div><br /><div>पहाटे लवकर सुरुवात करुन दहाच्या सुमारास सर्वजण इझुमधल्या इतो या ठिकाणी पोचलो. आभाळ भरुन आल्यामुळे लवकरच पाऊस पडण्याची चिन्हं दिसत होती. पावसामुळे फार कुठे फिरता येणार नसल्यामुळे तिथून जवळ असलेली इनडोअर कॅक्टस पार्क पाहायचं ठरलं. काही मुलांनी मात्र गाडीतून इझु फिरण्याचा पर्याय निवडला. मी ही दुस-या टीममध्ये सामील झालो आणि आम्ही पाच जण एका कारमधून इझुचा फेरफटका मारायला निघालो. गाडी सुरु करताच जोरदार पाऊस सुरु झाला. पण आता मागं फिरायचं नाही असा निर्धार करुन तिथून बाहेर पडलो. रस्ता किना-याच्या कडेनेच जात होता. वाटेत दुपार झाल्यामुळे दुपारचं जेवण करायचं ठरवलं. किना-याजवळच्याच एका रेस्टॉरंटमध्ये ताज्या 'सुशी'वर ताव मारुन पुढे निघालो. (परदेशस्थ भारतीय मंडळींना जगप्रसिध्द जपानी 'सुशी' ऐकून किंवा चाखून माहिती असेलच. इतरांसाठी सुशीवर एक सविस्तर लेख आमच्या आगामी जपानी खाद्यसंस्कृतीच्या लेखमालेत लवकरच देण्यात येईल. अर्थात जर ती लेखमाला सुरु झाली तर.. :) )</div><br /><div>वाटेत समुद्रकिना-याजवळच एक छान ओनसेन दिसला. गेस्टहाऊसचा ताबा मिळायला अजून बराच वेळ अवकाश होता. त्यामुळं संध्याकाळपर्यंतचा वेळ ओनसेनमध्येच काढायचं ठरलं. पावसाची रिपरिप अजून सुरु होतीच. तश्यातच बाहेरच्या रोतेंबुरोमध्ये (open air hot spring) बराच वेळ बसून राहिलो. गारगार पावसाचे थेंब अंगावर घेत गरम पाण्यात डुंबण्याची मजा काही वेगळीच. ओनसेन आटोपून संध्याकाळी गेस्टहाऊसवर पोचलो. यावेळी लॅबमधल्या मुलांनी जेवण बनवण्याची व्यवस्था असलेलं गेस्टहाऊस बुक केलं होतं. वाटेतच जपानी 'नाबे' नावाच्या पाककृतीसाठी लागणारं सामान विकत घेऊन गेस्टहाऊसवर पोचलो. पोचल्यापोचल्या हौशी मंडळींनी जेवणाची तयारी सुरू केली. चीनीमातीपासून बनवलेल्या कढईच्या आकाराच्या पण तळाशी पसरट असलेल्या भांड्याला जपानीत 'नाबे' म्हणतात. हिवाळ्याच्या दिवसांत भाज्या, अंडी, मांस, मासे असे नानाविध पदार्थं एकाच भांड्यामध्ये विशिष्ट प्रकारच्या सूपमध्ये एकत्र शिजवले की झाला 'नाबे' तयार. यात वापरण्या-या भांड्याला आणि तयार होणा-या पाककृतीला, दोघांनाही नाबेच म्हणतात. (नाबेची सविस्तर माहितीही आगामी लेखमालेत पाहूच.)<br />या वेळी तीन प्रकारची सूपं (जात्याबरोबरचं सूप नव्हे. soup चं अनेकवचन) वापरुन मुलांनी नाबे बनवला होता. नाबे बनवण्यासाठी फार कष्ट घ्यावे लागत नाहीत. मीही मग व्हेजिटेबल बिर्याणीसोबत 'कारे' (जपानीत भारतीय curry ला कारे म्हणतात) बनवून 'हम भी कुछ कम नहीं' दाखवून दिलं. सर्वांनाच कडकडून भूक लागल्यामुळे नाबे आणि बिर्याणी केव्हा फस्त झाले कळलंही नाही. जेवल्यावर रात्री उशीरापर्यंत नेहमीप्रमाणे गप्पांचा कार्यक्रम रंगला.<br /><br />दुस-या दिवशी सकाळी नाश्ता उरकून इझुभोवती चक्कर मारण्यासाठी सा-या गाड्या <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvwDk0fYd2vACCHpSIjHn6-IOwcaTcJYiARLnnTaNm9o6HKanzUrQC2NloG6nPbdqwqk2cShyphenhyphen5HCRaRdnxH9Nhv83N9sBrf3QIAKeXRZjdmoLjF2fBNMwVZzYifDydbu-tpznW/s1600-h/Tsuri.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvwDk0fYd2vACCHpSIjHn6-IOwcaTcJYiARLnnTaNm9o6HKanzUrQC2NloG6nPbdqwqk2cShyphenhyphen5HCRaRdnxH9Nhv83N9sBrf3QIAKeXRZjdmoLjF2fBNMwVZzYifDydbu-tpznW/s320/Tsuri.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5099711241126234978" border="0" /></a>सज्ज झाल्या. त्या दिवशी एक गट इझु पाहण्यासाठी निघाला. दुसरा गट तिथल्या एका ठिकाणी टेनिस खेळण्यासाठी गेला. टेनिस काय कुठेही खेळता येत असल्यामुळे ट्रिप सत्कारणी लावण्याचा विचार करुन मी इझु फिरण्याचा पर्याय निवडला. सकाळी नदीमध्ये 'फिशींग' चा बेत आखला होता. ठरल्याप्रमाणे सकाळी लवकर डोंगरातून वाहणा-या एका छोट्या नदीपाशी पोचलो. डोंगर उतरुन खाली गेल्यावर एक छोटासा धबधबा होता. त्याच्या बाजूलाच खळाळणा-या पाण्यात गळ टाकून मंडळींनी मासे पकडायला <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaGDq-T-eXIOe9p-275_wKYbgLfUFO3abM0qsUJqYuaoeHiVb4dR4Ug8lc2pumexL1KZgdHIgP7L3kfCRq2PMtClpsIC_oMrN_79P2LlV7vMcWgEysTIGJKr6-RjV3fOTKpIpk/s1600-h/IMG_8248.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaGDq-T-eXIOe9p-275_wKYbgLfUFO3abM0qsUJqYuaoeHiVb4dR4Ug8lc2pumexL1KZgdHIgP7L3kfCRq2PMtClpsIC_oMrN_79P2LlV7vMcWgEysTIGJKr6-RjV3fOTKpIpk/s320/IMG_8248.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5099708165929651010" border="0" /></a>सुरुवात केली. मी थोडा वेळ प्रयत्न करुन पाहिला. पण मासा काही गळाला लागेना. काय करणार.. नशीब एकेकाचं..<br />मासे पकडायचा विचार सोडून देऊन तिथेच एक स्केच बनवत बसलो. स्केच पूर्ण होईपर्यंत मुलांनी बरेच मासे पकडले होते. लगेचच वरती येऊन तिथल्या एका छोट्याश्या टपरीवजा दुकानात शेकोटीवर भाजून फस्तही केले. एव्हाना दुपार होत आली होती. तिथून निघून 'इप्पेकीको' नावाच्या सरोवरापाशी पोचलो. तिथेच दुपारचं जेवण करुन सरोवराभोवती एक चक्कर मारण्यासाठी निघालो. जवळच सरोवरात बोटींगची सोय होती. काही जण बोटींग करुन आलो. नोव्हेंबरचा महिना असल्यामुळे कोयो(autumn colours) भरात होता. सरोवरातून भोवतालच्या झाडांचा लालपिवळा रंग उन्हामुळे अधिकच उठून दिसत होता. तिथे थोडी छायाचित्रे घेऊन पुढे जवळच असलेल्या माऊंट ओमुरो नावाच्या एका छोट्या डोंगराजवळ आलो. डोंगरावरुन एका <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlJ15QNwFxDCkRQ-7_GPuIl8pdlPuvbXeuWVeNrSScVhQ6hLSXS_9piqWrtwi1zIjMhmS7Epj4SNQxluGdouR8-NfACUmeu86ge04yiD7KP4VhSAe6SoKIgNiTVXvItML528Pg/s1600-h/IMG_8362.JPG"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlJ15QNwFxDCkRQ-7_GPuIl8pdlPuvbXeuWVeNrSScVhQ6hLSXS_9piqWrtwi1zIjMhmS7Epj4SNQxluGdouR8-NfACUmeu86ge04yiD7KP4VhSAe6SoKIgNiTVXvItML528Pg/s320/IMG_8362.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5099704678416206642" border="0" /></a>दिशेला खळाळणारा समुद्र आणि दुस-या दिशेला माऊंट फुजी असा सुंदर देखावा पाहण्यासाठी रोपवेची सोय केली होती. पण गरम कपडे बरोबर नेले नसल्यामुळे वरती गेल्यावर थंड हवेमुळे हुडहुडी भरली. मग फार वेळ तिथे न थांबता लगेच खाली आलो. पुढे निघून एका मगरींच्या प्राणिसंग्रहालयात गेलो. सूर्यास्ताची वेळ जवळ आल्यामुळे प्राणिसंग्रहालय बंद झाले होते. त्यामुळे तिथून जवळच एका टेकडीवरुन सूर्यास्त पाहून गेस्टहाऊसवर परतलो.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5bBjDHDrp5aFjV6MrukqBeB3CqtUet9UE24N3Zd1eqHGfaMo2qXHCW8DTHL3zFH2RhOoPLiDzh77nwTxK9LKEJLBFVWgT0JlOCTyKUrJfUThGuX4jCJcs2fS8Y15BCg1GYF76/s1600-h/IMG_8149.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5bBjDHDrp5aFjV6MrukqBeB3CqtUet9UE24N3Zd1eqHGfaMo2qXHCW8DTHL3zFH2RhOoPLiDzh77nwTxK9LKEJLBFVWgT0JlOCTyKUrJfUThGuX4jCJcs2fS8Y15BCg1GYF76/s320/IMG_8149.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5099699803628325650" border="0" /></a>पुन्हा कालच्याप्रमाणेच जेवणाचा कार्यक्रम आटोपल्यावर 'जेंगा'चा डाव रंगला. जपानमध्ये गाश्युकु(सहल) म्हटल्यावर जेंगा आलाच. लाकडाच्या सोंगट्यांचा मनोरा तयार करुन खालची एकेक सोंगटी काढून मनोरा पडू न देता वरती ठेवत मनोरा वाढवत न्यायचा. ज्याने खालची सोंगटी काढताना मनोरा पाडला तो हरला. मग पेनल्टी म्हणून त्याला काहीतरी शिक्षा. अशा सहलींमध्ये जेंगाची मजा काही औरच.<br /><br />डोंगराच्या माथ्यावर बांधलेल्या गेस्टहाऊसची जागा खूपच सुंदर होती. तिथून दिसणारं दृश्य कायमचं लक्षात राहावं म्हणून तिस-या <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj254n1z8jWuOfaoLpFFSw4n7jX_ZVT-Apy-n5U41tXjB7XQ8MCTXdnCo_rYC0IfzSWDlnp2EcG_MYHQXiwazoEkyWMYWW6k3ZLQLUyI-_0e8BQ5BHeRGAdDv3cUkuHzALr0YOp/s1600-h/IMG_8543.JPG"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj254n1z8jWuOfaoLpFFSw4n7jX_ZVT-Apy-n5U41tXjB7XQ8MCTXdnCo_rYC0IfzSWDlnp2EcG_MYHQXiwazoEkyWMYWW6k3ZLQLUyI-_0e8BQ5BHeRGAdDv3cUkuHzALr0YOp/s320/IMG_8543.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5099702664076544802" border="0" /></a>दिवशी सकाळी लवकर उठून गेस्टहाऊसच्या गॅलरीतून त्याचं एक स्केच काढलं आणि टोक्योच्या वाटेला लागलो.<br /><br /></div>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-49286652767136327402007-05-03T21:43:00.002+09:002009-01-18T16:15:00.058+09:00कुसात्सु ओनसेन स्की सहलएप्रिल अखेर ते मे महिन्याचा पहिला आठवडा जपानमध्ये गोल्डन वीक म्हणून साजरा होतो. कारण, या दिवसांत आठवडाभर जोडून मिळणा-या सुट्टया. मग या दिवसांत सहलींना ऊत येतो आणि थिएटर्स, प्लेपार्क्स, रेस्टॉरंटस् आणि हायवे गर्दीने ओसंडून वाहू लागतात. यंदा कधी नव्हे ते गोल्डन वीकमध्ये फारसं काम नाही. पण तरीही लॅबमध्ये जावंच लागणार आहे. पण गोल्डन वीकच्या सुट्टीचा सदुपयोग करुन ब्लॉगवर राहून गेलेल्या नोंदी लिहायचं ठरवलं. सुरुवात ब्लॉगचा पेहराव बदलण्यापासून. :)<br /><br />दरवर्षी फेब्रुवारीमध्ये आमच्या लॅबची स्की सहल आयोजित केली जाते. प्रोफेसर त्यांच्या कुटुंबासह आणि आम्ही साधारण १५-२० मुलं उत्तरेला कुठेतरी स्की रिसॉर्टवर जाऊन ३ दिवस स्की करणे असा दरवर्षीच्या स्की सहलीचा कार्यक्रम असतो. सर्वात ज्युनिअर मुलांकडे हॉटेलच्या बुकींगची जबाबदारी असते. यंदा प्रोफेसर परदेशी जाणार असल्यामुळे फेब्रुवारीच्या अखेरीस फक्त आम्हा लॅबमधल्या मुलांचीच स्की ट्रिप ठरली. ठिकाण होतं गुम्मा राज्यातील ओनसेन(नैसर्गिक गरम पाण्याचे झरे) साठी प्रसिध्द असणारं 'कुसात्सु ओनसेन'.<br /><br />टोकियोहून सकाळी लवकर निघून चार तासांच्या बस प्रवासानंतर कुसात्सु ओनसेनला पोचलो. यावर्षी सहलीला थोडा उशीर झाल्यामुळं बर्फ थोडं कमी दिसत होतं. राहाण्याची व्यवस्था एका '-योकान्' (ओनसेन रिसॉर्ट) मध्ये झाली होती. दुपारचं जेवण आटोपून स्की साठी निघालो. माझी स्की ला जाण्याची ही चौथी वेळ असल्यामुळं ब-यापैकी सराव झाला होता. पण तरीही बर्फ थोडं कठिण झाल्यामुळे पहिल्या दिवशी स्की करताना म्हणावी तेवढी मजा आली नाही. संध्याकाळी दमून आल्यावर -योकानमधल्याच ओनसेनमध्ये थोडावेळ बसून रात्रीच्या जेवणासाठी तिथल्या डायनिंग हॉलमध्ये हजर झालो.<br /><br /><p align="right"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXMeRqY9mpaxZZTWxqMwSGVWUwSy11qkNGRCpilqlAAF_dDBIiojNsqQSCyBVPiT5WQz1QdyrYB2WhF22VtEgj_YXJMI9_bnwvmg91g1FBx9YfPgtz8zbo5oTM_CogzviRBdHe/s1600-h/DSCF1247.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5069827994148659314" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXMeRqY9mpaxZZTWxqMwSGVWUwSy11qkNGRCpilqlAAF_dDBIiojNsqQSCyBVPiT5WQz1QdyrYB2WhF22VtEgj_YXJMI9_bnwvmg91g1FBx9YfPgtz8zbo5oTM_CogzviRBdHe/s200/DSCF1247.jpg" border="0" /></a></p><br />-योकानच्या पारंपारिक तातामी असलेल्या हॉलमध्ये जेवणाची व्यवस्था होती. वज्रासनातील खास जपानी बैठक आपल्या सर्वांच्याच परिचयाची आहे. प्रत्येक आसनापुढे एका छोट्याश्या टेबलावर वेगवेगळे जपानी पदार्थ मांडून ठेवले होते. बाकी मांडणीच्या बाबतीत जपानी लोकांचा हात कोणी धरु शकणार नाही. मग ते खाद्यपदार्थ असोत किंवा फुलं किंवा आणखी काही. प्रत्येक पदार्थासाठी त्या त्या आकाराची चिनी मातीची भांडी. नानाविध आकारांच्या, प्रकारांच्या त्या डिशेस् आणि मेहनत घेऊन त्यात मांडलेले रंगीबेरंगी पदार्थ पाहूनच आपलं अर्धं पोट भरावं. (अर्थात त्यात काय काय आहे ते ऐकल्यावर आपल्यापैकी ब-याच जणांची आहे तीही भूक पळून जाईल हा भाग वेगळा.) बाह्यदर्शनाला अवास्तव महत्व देण्याच्या ह्या लोकांच्या स्वभावामुळे असेल कदाचित, पण एकंदरीतच जपानमध्ये खाद्यपदार्थांची मांडणी बघण्यासारखी असते. जपानी खाद्यसंस्कृतीवर एक स्वतंत्र लेखमाला लिहीण्याचा विचार ब-याच दिवसांपासून डोक्यात घोळतोय. पण सध्या तरी त्यासाठी वेळ मिळेल अशी चिन्हं दिसत नाहीत.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBzT_JMeVvZCp9-fsaO2MjRhiFAy3nfES3zEIiC2Yoruq_I8XPM8BWXr5lSQF5WJq_R6AlVtdV4_ONDrTlRC55TMHLsyBYrB6EOdRqVAFxagedfYck_MXPsq7_OvqWAtjPPWah/s1600-h/CIMG7441.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5069827998443626626" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBzT_JMeVvZCp9-fsaO2MjRhiFAy3nfES3zEIiC2Yoruq_I8XPM8BWXr5lSQF5WJq_R6AlVtdV4_ONDrTlRC55TMHLsyBYrB6EOdRqVAFxagedfYck_MXPsq7_OvqWAtjPPWah/s200/CIMG7441.JPG" border="0" /></a>रात्रीचं जेवण आटोपल्यावर बाहेर एक फेरफटका मारुन आलो. एव्हाना भुरभुरु बर्फ सुरु झालं होतं. रात्री नेहमीच्या सहलीसारखाच पेयपानाबरोबर बराच वेळ गप्पांचा कार्यक्रम रंगला.<br /><br />दुसरा दिवस पूर्णवेळ स्की करण्यात गेला. आदल्या दिवशी रात्री बर्फ पडल्यामुळे दुस-या दिवशी मऊ बर्फावर स्की करताना मजा आली. तिस-या दिवस होता कुसात्सु ओनसेन गावात साईटसीईंगचा. ओनसेनसाठी संपूर्ण जपानमध्ये प्रसिध्द असणा-या कुसात्सु ओनसेनमध्ये सकाळी फेरफटका मारण्यासाठी निघालो.<br /><br />शतकानुशतके कुसात्सु ओनसेनची माहिती जपानी लोकांना होती. पण एकोणीसाव्या शतकामध्ये जर्मन डॉक्टर एरविन वॉन बाल्झने इथल्या नैसर्गिक गरम कुंडातील औषधी पाण्याचं महत्व राजदरबारात सांगितल्यामुळे या जागेला प्रसिध्दी मिळाली. pH १.५ असणारं इथलं पाणी मात्र भलतंच आम्लयुक्त आहे. -योकानपासून निघून गावातल्या मध्यभागी असणा-या युबाताके या जागी आलो. रस्त्याच्या मधोमध<br /><p align="right"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2DY0JgCH63pPARNuC4bzz5_WzxohWTpVxJORdAYndFLzVwsz5swuGB2YMr-5TwvGW2EkXU84GHQenSmV1bDIfT9lbgLdnWXyiyjYj4UNqvmf5aw6RuIk8X4v265-d0YY6SwOi/s1600-h/DSCF1303.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5069828007033561234" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2DY0JgCH63pPARNuC4bzz5_WzxohWTpVxJORdAYndFLzVwsz5swuGB2YMr-5TwvGW2EkXU84GHQenSmV1bDIfT9lbgLdnWXyiyjYj4UNqvmf5aw6RuIk8X4v265-d0YY6SwOi/s200/DSCF1303.jpg" border="0" /></a></p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2DY0JgCH63pPARNuC4bzz5_WzxohWTpVxJORdAYndFLzVwsz5swuGB2YMr-5TwvGW2EkXU84GHQenSmV1bDIfT9lbgLdnWXyiyjYj4UNqvmf5aw6RuIk8X4v265-d0YY6SwOi/s1600-h/DSCF1303.jpg"></a><p align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2DY0JgCH63pPARNuC4bzz5_WzxohWTpVxJORdAYndFLzVwsz5swuGB2YMr-5TwvGW2EkXU84GHQenSmV1bDIfT9lbgLdnWXyiyjYj4UNqvmf5aw6RuIk8X4v265-d0YY6SwOi/s1600-h/DSCF1303.jpg"></a></p>गंधकाचे झरे आणि एक गरम पाण्याचा छोटासा धबधबा. भोवताली छोटी छोटी दुकानं आणि पारंपारिक लोकनाट्याचं एक छोटंसं थिएटर असा युबाताकेचा परिसर सकाळच्या कोवळ्या उन्हामध्ये खुलून दिसत होता. जवळच्या थिएटरमधून पारंपारिक जपानी गाण्याचा आवाज कानावर पडला. तिथे चौकशी केल्यावर एक लोकनृत्याचा छोटासा कार्यक्रम सुरु असल्याचं कळलं. तिकिटं काढून आत शिरलो तर आतमध्ये शंभर <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiqpaZ79Ypmvh6WZTwFIWWGEigK-9fzp7NBPFfhAKI712DzvLplsg1Fvn0n1Kr9TenS1ouOBH8EC-Z50oQYBqaCS5L69hrfiTYA61GHbDs1EfSj0J3UZckf5UWSFDfJ4IOuxw6/s1600-h/DSCF1276.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5069828011328528546" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiqpaZ79Ypmvh6WZTwFIWWGEigK-9fzp7NBPFfhAKI712DzvLplsg1Fvn0n1Kr9TenS1ouOBH8EC-Z50oQYBqaCS5L69hrfiTYA61GHbDs1EfSj0J3UZckf5UWSFDfJ4IOuxw6/s200/DSCF1276.jpg" border="0" /></a>दीडशे वर्षांपूर्वीचं जुनं थिएटर. समोर उंचावर स्टेज आणि थिएटरच्या मधोमध स्टेजच्या समोरच एक गरम पाण्याचं कुंड. स्टेजवर दोन महिला तिथल्या लोकगीतावर एक नृत्य सादर करत होत्या. समोरच्या गरम पाण्याच्या कुंडाभोवती काही स्त्रिया हातात लाकडी फळ्या घेऊन गाण्याच्या तालावर कुंडातलं पाणी ढवळून काढत होत्या. माझ्या प्रश्नार्थक चेह-याकडे बघून लॅबमधल्या एका मुलानं मला तो प्रकार समजावून सांगितला. कुंडातल्या गरम आणि गार पाण्याची पातळी सारखी करण्यासाठी त्या गाण्याच्या तालावर कुंडातलं पाणी एकसारखं करत होत्या. त्यांचा कार्यक्रम संपल्यावर त्यांनी प्रेक्षकातल्या काही जणांना कुंडातलं पाणी हलवण्यासाठी बोलावलं. माझ्या मित्रानं मला बळजबरीच तिथे पाठवलं. मी ही मग इतर लोकांबरोबर त्या गाण्याच्या तालावर फळीने थोडं पाणी हलवलं. कार्यक्रम संपल्यावर त्यांनी आम्हाला एक प्रमाणपत्र आणि टॉवेल दिला. तेवढीच मजा.<br /><br />एव्हाना दुपारचे १२ वाजले होते. दुपारचं जेवण एका छोट्याश्या रेस्टॉरंटमध्ये उरकून तिथल्या प्रसिध्द साइनो कावारा ओनसेनमध्ये गेलो. ओनसेनच्या वाटेवर अनेक लहानमोठे गरम पाण्याचे झरे दिसत होते. प्रशस्त रोतेंबुरो (open air bath) मध्ये दुपारी तासभर डुंबून बाहेर पडलो. परतीच्या बसला अजून तास-दोन तास अवकाश होता. तेवढ्या वेळात बाजारातून एक चक्कर टाकून यावी असा विचार केला. गाव तसं छोटंच असल्यामुळं बाजार असा फारसा नव्हताच. दोन-तीन अरुंद रस्ते आणि त्यात दोन्ही बाजूला छोटी छोटी दुकानं. गावात ओनसेन असल्यामुळं ओनसेन मांज्यू ची भरपूर दुकानं होती. ओनसेन मांज्यू म्हणजे तांदुळाचं पीठ आणि एका प्रकारच्या डाळीपासून बनवलेली जपानी मिठाई. ओनसेनमधून परतल्यावर कडवट ओच्या (ग्रीन टी) समवेत गरम गरम मांज्यू खाण्याची मजा वेगळीच. मांज्यूचा आकार साधारणपणे आपल्या मोदकाएवढा. दोन-तीन मांज्यू मटकावून वर थोडासा ओच्या प्यायल्यावर पोटोबा थंड झालाच पाहिजे. बाजारातली फेरी आटोपून बस थांब्यावर आलो. टोकियोची परतीची बस लागलेलीच होती. स्की सहलीच्या आठवणी मनात साठवून परतीच्या प्रवासाला लागलो.<br /><br />(स्कीच्या पेहरावातच माझी सामानाची बॅग भरल्यामुळं या वेळी मी कॅमेरा बरोबर घेतला नव्हता. त्यामुळे लॅबमधल्या मुलांनी काढलेली छायाचित्रे दिली आहेत.)Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-59223130428752055232007-04-13T20:54:00.001+09:002009-01-18T16:20:41.500+09:00साकुरा<div align="justify">पुन्हा एकदा हिवाळा संपून वसंत ऋतू सुरु झाला आणि टोकियोत पुन्हा एकदा <a href="http://e-shal.blogspot.com/2006_04_01_archive.html" target="_blank">'साकुरा'</a> (चेरी ब्लॉसम) फुलला. यंदा व्यस्त वेळापत्रकामुळे साकुरा पाहायला जाणं झालं नाही. पण या साकुरामय वातावरणात, गेल्या वर्षी काढलेल्या छायाचित्रांची मला अतिशय आवडणा-या नाओतारो मोरीयामाच्या 'साकुरा' या सुंदर गाण्याबरोबर बनवलेली ही चित्रफित इथं द्यायचा मोह आवरत नाहीये. तुम्हालाही आवडेल अशी आशा करतो.<br /><br /><object height="350" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/fLLW33kkjj8"><embed src="http://www.youtube.com/v/fLLW33kkjj8" type="application/x-shockwave-flash" width="425" height="350"></embed></object></div>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-8355560373090019072007-02-27T19:15:00.000+09:002007-02-28T00:31:57.467+09:00आभार'स्वर्गादपि गरीयसी' भारतभूमीतून परत येऊन एक आठवडा लोटला. जवळजवळ दोन वर्षांनी भारतवारीचा योग आला. मित्रांच्या आणि आप्तांच्या भेटीगाठींमध्येच महिनाभराचा वेळ कसा गेला ते कळलंही नाही. आल्यावर पुन्हा रहाटगाडगं सुरु झालं. भारतातून परत आलं की थोडे दिवस एक विचित्र कंटाळा येतो. काही करायचा मूडच होत नाही. ब-याच दिवसांपासून काहीतरी लिहावं असा विचार होता. पण 'कंटाळ्याचा देखील आता कंटाळा येतो' अशी काहीशी अवस्था झाल्यामुळं काहीच लिहीणं झालं नाही. आज सहज खूप दिवसांनी थोडे ब्लॉग वाचल्यावर नवीन घडामोडी वाचायला मिळाल्या आणि लिहायचा उत्साह आला.<br /><br /><a href="http://www.indibloggies.org/blog/" target="_blank">इंडिब्लॉगीज्२००६</a> मध्ये सर्वोत्कृष्ट ब्लॉगची निवड झाल्याबद्दल <a href="http://tulipsintwilight.blogspot.com" target="_blank">ट्युलिप</a>चं हार्दिक अभिनंदन! माझ्यासारखे अनेक नियमित वाचक असणारा हा ब्लॉग सर्वोत्कृष्ट ठरला नसता तरच नवल. या उपक्रमाची मला काहीच कल्पना नव्हती. आज खूप दिवसांनी ट्युलिपच्याच ब्लॉगवर ही बातमी वाचली. <a href="http://vidagdha.wordpress.com/" target="_blank">विदग्ध</a>वर पात्रता फेरीत नामांकन असलेल्या ब्लॉग्समध्ये माझ्या ब्लॉगचं नाव बघून एक सुखद आश्चर्याचा धक्का बसला. आणि खरं सांगायचं झालं तर थोडं ओशाळल्यासारखंही झालं. नामांकित झालेल्या एकापेक्षा एक सरस अनुदिनीकारांच्या यादीत बसण्याची पात्रता नक्कीच या ब्लॉगमध्ये नाही. पण तरीही हा ब्लॉग नामांकित करावासा वाटून नामांकित करणा-या, त्याला अतिम फेरीत पोचवून मत देणा-या आणि ध्यानीमनी नसताना आश्चर्याचा एक सुखद धक्का देणा-या अनामिक वाचकांचा मी मनःपूर्वक आभारी आहे.<br /><br />धन्यवाद.Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-33781157304590431902006-12-09T17:16:00.000+09:002006-12-16T17:43:53.849+09:00इयम् आकाशवाणी |<div align="justify"> इयम् आकाशवाणी|संप्रति वार्ताः श्रूयंताम्| प्रवाचकः बलदेवानन्द सागरः| ...<br/>लहानपणी आजोळी गेलं की आकाशवाणीवरच्या संस्कृत बातम्या हमखास कानावर पडायच्या. त्यात हे पहिलं वाक्य ठरलेलं असायचं. संस्कृत शिकायला नुकतीच सुरुवात झालेली असल्यामुळं पहिल्या वाक्याशिवाय काही कळायचं नाही. पुढेपुढे जसजसं शिकत गेलो, तसतसं थोडं थोडं कळायला लागलं. पण बारावीनंतर संस्कृतही सुटलं आणि रेडिओचा संपर्कही. आज का कुणास ठाऊक, अचानक हे वाक्य आठवलं. संस्कृत बातम्या ऐकाव्याश्या वाटल्या. लागलीच आकाशवाणीचं संकेतस्थळ उघडलं. <a href="http://www.newsonair.com/index_regional.htm" target="_blank">तिथं</a> बातम्या सापडल्या. आजकाल आकाशवाणी एकदम तत्पर झाली आहे. रोजच्यारोज सगळ्या भाषांमधल्या बातम्या अपडेट वगैरे करणे म्हणजे जरा जास्तच आहे नाही का? सरकारी यंत्रणांमध्ये एवढी तत्परता क्वचितच पाहायला मिळते. <br/>आज कोणीतरी पंकजा घै नावाच्या बाई बातम्या देत होत्या. जरा अडखळत बोलत असल्यासारखं वाटत होतं. पूर्वीच्या निवेदकांसारखी त्यांची संस्कृतावर पकड आहे असं वाटत नव्हतं. पूर्वीच्या संस्कृत बातम्या ऐकताना ते निवेदक लहानपणापासून संस्कृताशिवाय आणखी कुठल्याही भाषेत बोलले नसावेत असं वाटायचं. पण तरीही आज खूप वर्षांनी पुन्हा एकदा संस्कृत बातम्या ऐकताना मजा आली. संस्कृताशी संबंध संपून बरीच वर्षं झाली. बातम्या ऐकूनही फारसं काही कळलं नाही. पण ऐकल्याचं एक वेगळंच समाधान मिळालं. कधीतरी मध्येच एखादी गोष्ट करण्याची लहर आली आणि ती पटकन करायला मिळाली की एक वेगळाच आनंद मिळतो, नाही?<br/> आज मनात सहज विचार आला. लहानपणी रेडिओवर आपली आवड कार्यक्रम लागायचा. त्यानंतर त्याची जागा टीव्हीनं घेतली. रंगोली, चित्रहार, छायागीत.. नंतर केबल वाहिन्यांचं जाळं आल्यावर चोवीस तास तास नको असलेल्या गाण्यांचा भडीमार सुरु झाला. आजकालच्या इंटरनेटच्या इंस्टट जमान्यात तेही मागे पडत चाललंय. आजकाल YouTube किंवा Raaga सारख्या संकेतस्थळांवर कुठलंही गाणं इंस्टंट ऐकता किंवा पाहता येतं. पण रविवारी दुपारी भरपेट जेवण आटोपून हॉलमध्ये पहुडल्यावर जरा डुलकी घ्यावी तोच अचानक कानावर पडणा-या छायागीतातल्या आवडीच्या गाण्याची सर त्याला थोडीच येणार आहे? </div><style></style><style></style><style></style><style></style><style></style><style></style><style></style><style></style>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-1163754770857652192006-11-17T16:26:00.002+09:002009-01-18T16:14:35.783+09:00कारुइझावाबारावीची परीक्षा संपल्यावर जशी अवस्था होते तशी काहीशी सध्या माझी अवस्था झाली आहे. परीक्षेच्या आधी अभ्यास न करता सुट्टीत काय काय गोष्टी करायच्या याची एक मोठी यादी बनवायची आणि परीक्षेचा ताण एकदम नाहीसा झाल्यावर त्यातलं काहीच करायची इच्छा होऊ नये तसंच झालंय. महत्त्वाचा प्रोजेक्ट संपून आता दोन आठवडे झाले. प्रोजेक्ट संपल्यावर करायच्या गोष्टींची एक मोठी यादी बनवली होती. पण दोन गोष्टी सोडल्या तर बाकीच्या कुठल्याच गोष्टी करण्यासाठी मुहूर्त सापडलेला नाही. पहिली म्हणजे ‘कारुइझावा’ सहल आणि दुसरी म्हणजे ही नोंद. प्रोजेक्टचा महत्त्वाचा टप्पा व्यवस्थित पार पडल्यामुळं कामाचा ताण बराचसा कमी झाला होता. त्यामुळं एका वीकेन्डला टोकियोच्या गजबजाटापासून कुठेतरी दूर drive cum photo expedition ला जाऊन यायचा विचार होता. नुकतंच Autumn चं आगमन झाल्यामुळे ‘कोयो’ म्हणजे autumn colours पाहण्यासाठी एखाद्या शांत ठिकाणी जायचं ठरवलं.<br /><br />कारुइझावा ब-याच दिवसांपासून मनात घर करुन होतं. इंटरनेटवर माहिती पाहिली तर ‘कोयो’ तिथं अगदी भरात होता. मग जास्ती विचार न करता कार आणि तिथं राहण्यासाठी पेन्शनचं बुकींग केलं आणि शनिवारी सकाळी कारुइझावाच्या दिशेनं सुटलो. टोकियोच्या बाहेर ब-याच वेळा गाडी चालवली होती. पण टोकियोमधून गाडी बाहेर घेऊन जायची माझी पहिलीच वेळ होती. पहिल्यांदा मुंबईला गेल्यावर जशी अवस्था होते तशी अवस्था झाली. या वेळीही GPS महाशय मदतीला होते, पण टोकियोतल्या गर्दीपुढे त्यांनीही हात टेकले आणि माझ्यासारख्या नवशिक्याला रस्ता चुकल्यावर नवीन रस्ता शोधून देता देता त्यांची पार पुरेवाट झाली. सुरवातीचं हायवे इंटरसेक्शन चुकल्यामुळे टोकियो शहरातून जाण्याशिवाय पर्याय नव्हता. टोकियोतून बाहेर पडता पडताच दोन-अडीच तास गेले, पण त्यानिमित्तानं ‘टोकियो दर्शन’ घडलं. हायवेला लागल्यावर मात्र फारसा त्रास झाला नाही. दुपारी एक-दीडच्या सुमारास २०० किलोमीटरचा ड्राईव्ह आटोपून कारुइझावाला पोचलो.<br /><br />‘कारुइझावा’ या ठिकाणाभोवती एवढं वलय का आहे हे तिथं गेल्याशिवाय कळत नाही. आमच्या विश्वसनीय सूत्रांकडून कळालं सांगितलं की जपानचे सध्याचे राजे ‘आकिहीतो’ आणि राणी ‘मिचिको’ यांची टेनिस खेळताना तिथं प्रथम भेट झाली आणि कारुइझावा सम्राटांची सासुरवाडी बनली. विकिपीडीयानंही याला दुजोरा दिला. कारुइझावा हे जपानमधल्या summer destinations च्या यादीत खूप वरच्या स्थानी आहे हे ऐकून होतो. विकिपीडीयानं ज्ञानात आणखी भर टाकली. कारुइझावामध्ये कायमच्या रहिवाश्यांची ६००० घरं आहेत. पण उन्हाळ्याच्या सुट्टीसाठी outhouse किंवा dormitory ची संख्या १३००० च्या आसपास आहे यावरुन कारुइझावाच्या लोकप्रियतेची कल्पना यावी. जुनी चर्च आणि चॅपेलमुळे कारुइझावा लग्नसमारंभासाठीही प्रसिध्द आहे. पण त्या ‘शाही टेनिस प्रसंगा’मुळे कारुइझावामध्ये टेनिस कोर्टस् ची रेलचेल आहे. आणखी एका गोष्टीची रेलचेल म्हणजे ‘ओनसेन’(Natural hot spring) जी सहलीच्या दृष्टीनं अत्यंत महत्त्वाची आहे. आलिशान हॉ़टेल्स आणि ओनसेन रिसॉर्टस् ची इथे काहीएक कमी नाही. त्यामुळेच कारुइझावा म्हटलं की एका शाही ठिकाणाची प्रतिमा डोळ्यासमोर येते.<br /><br />दुपारचं जेवण आटोपून कारुइझावाच्या बाजारातून एक चक्कर टाकून तिथल्या मिहारानदाई या ठिकाणी गेलो. मिहारानदाई एका डोंगराच्या माथ्यावर आहे. तिथून सभोवतालचा परिसर सूर्यास्ताच्या वेळी अतिशय सुंदर दिसतो. आम्ही पोचलो त्यावेळी सूर्यास्ताची वेळ जवळ आली होती. पण ढगाळ वातावरणामुळं सूर्यास्त पाहायला मिळणार नाही असं वाटत असतानाच जणू आमच्यासाठीच अचानक पश्चिमेच्या दिशेचं आकाश मोकळं होऊ लागलं आणि सूर्यदेवांनी दर्शन दिलं. पण पश्चिमेच्या आकाशातली लाल रंगपंचमी आणि सभोवतालच्या गर्द वनराईनं नेसलेला लाल-पिवळ्या रंगाचा शालू, यातलं कोणतं दृश्य अधिक सुंदर आहे हे ठरवायचा वेळ न देताच सूर्यदेव पुन्हा ढगांत अदृश्य झाले. तिथं आलेल्या आणखी काही जपानी पर्यटक आजी-आजोबांबरोबर बोलताना कळलं की त्या बागेत रविंद्रनाथ टागोरांचा पुतळा आहे. टागोरांचा पुतळा, इथं एवढ्या लांब, अशा टेकडीवर..ऐकून आश्चर्य वाटलं. जाऊन पाहिलं तर खरोखरच तिथं रविंद्रनाथ टागोरांचा पुतळा होता. क्षणभर मनातून अभिमानाची एक लहर उमटून गेली. रविंद्रनाथ टागोर जपानच्या महिला विद्यापीठात प्रार्थनेवर व्याख्यान देण्यासाठी जपानमध्ये आले होते. १९८० साली त्यांची १२० जन्मतिथी साजरी करण्यासाठी हा पुतळा तिथे उभारण्यात आला होता. टागोरांना वंदन करुन मिहारानदाईवरुन पेन्शनच्या वाटेला लागलो.<br /><br />जपानमध्ये सहलीला जाऊन ओनसेनला गेलो नाही तर तो फाऊल ठरतो. पेन्शनमध्ये पोचल्यापोचल्या सामान टाकून रात्रीचं जेवण (खरं तर ते संध्याकाळचंच जेवण असतं) उरकलं आणि तिथल्या काकांकडून सर्वात आधी जवळपासच्या ओनसेनची माहिती मिळवली. तिथून जवळच असलेल्या एका चांगल्या ओनसेनचा पत्ता GPS मध्ये टाकला आणि ओनसेनच्या दिशेनं सुटलो. रात्रीच्या थंडीत, कढत पाण्यात रोतेंबुरो(open air onsen)मध्ये डुंबताना प्रशांत दामलेचं एक गाणं आठवल्याशिवाय राहात नाही. ‘मला सांगा, सुख म्हणजे नक्की काय असतं’. जपानीत यासाठी एक खास शब्द आहे, ‘शिआवासे’.<br /><br />दुस-या दिवशी सकाळी मिशन कोयोसाठी कारुइझावाच्या उत्तरेला निघालो. शिरानेसान् नावाच्या डोंगराच्या माथ्यापर्यंतचा रस्ता छान गर्द झाडीतून जातो. दोन्ही बाजूला गर्द पिवळ्या, तांबडया झाडांमधून ड्राइव्ह करताना मजा येत होती.<br /><p align="right"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_7401.2.jpg"><img alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_7401.2.jpg" border="0" /></a></p>शिरानेसानच्या माथ्यावर पोचण्यापूर्वी वाटेत एक छान जागा मिळाली. तिथं थोडं फोटोसेशन करुन पुढे निघालो. शिरानेसान पार केल्यावर पुढे पाच छोट्या तळ्यांचा समूह आहे. तिथं कोयो पाहायला मिळतो का पाहण्यासाठी गेलो. पण तिथला सीझन संपला होता. कारुइझावामध्ये परतेपर्यंत संध्याकाळ झाली. दुस-या दिवशीचा मुक्काम वेगळ्या पेन्शनमध्ये हलवून रात्रीचा ओनसेनचा दिनक्रम आटोपला.<br /><br />तिस-या दिवशी कारुइझावातच फिरायचं ठरवलं. सुट्टयांचा हंगाम नसल्यामुळे कुठेच फारशी गर्दी नव्हती. १५-२० मिनीटं डोंगर चढून गेल्यावर शिराइतोनोताकी नावाचा असा छोटासा धबधबा दिसतो. डोंगरातली पायवाट ‘ओइरासे’ची आठवण करुन देते.<br /><br />शिराइतोनोताकी हून परतताना वाटेत एका मंदिराच्या आवारात असा एक छान बहरलेला मेपल दिसला.<br /><p align="left"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_7820.jpg"><img alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_7820.jpg" border="0" /></a></p>जपानी मंदिरांच्या आवारात हमखास असे छोटे मेपल दिसतात. त्यांना ‘मोमिजी’ म्हणतात.<br /><p align="right"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_7943.1.jpg"><img alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_7943.1.jpg" border="0" /></a></p><br />कारुइझावामध्ये autumn अगदी बहरात होता आणि हवाही अतिशय आल्हाददायक होती. तिथून पुढे तिथले प्रसिध्द ‘कुमोबानो इके’ (इके = तळे) पाहण्यास गेलो. काही परदेशी लोक त्याला swan lake ही म्हणतात. तीन दिवसांच्या ट्रिपचा पैसा वसूल ठिकाण.<br />मस्तपैकी एक बैठक मारुन याचं स्केच काढण्याची फार इच्छा होती. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_7992.3.jpg"><img alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_7992.3.jpg" border="0" /></a>पण दुर्दैवानं तेवढा वेळही नव्हता आणि स्केचबुकही. संध्याकाळी टोकियोला कार परत करायची असल्यामुळं मन मारुनच तिथून निघालो. पण काही चांगली छायाचित्रं काढल्याचं समाधान मिळाल्यामुळं हा तीन दिवसांचा autumn drive नेहमीच मनात घर करुन राहील.<br /><p align="right"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_7799.0.jpg"><img alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_7799.0.jpg" border="0" /></a></p><br />आणखी छायाचित्रे <a href="http://www.flickr.com/photos/91725936@N00/sets/72157594379712253/" target="_blank">इथे</a>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-1158514972146401102006-09-18T02:39:00.000+09:002006-12-09T21:35:17.352+09:00..घर पाहावे शोधून‘मनासारखं घर मिळेल.’<br/>रविवारी सकाळी नेहमीप्रमाणं इ-सकाळ उघडून साप्ताहिक राशीभविष्य वाचलं ते हे. मनात म्हटलं, ‘ज्योतिषीबुवा, भविष्य तर बरोबर लिहीलंत पण एक महिना उशीरानं.’ आपले ज्योतिषी आणि हवामानखातं, दोघांमध्येही फारसा फरक नाही कारण दोघांचीही भाकितं कधीच वेळेवर खरी होत नाहीत. नवीन घरात राहायला येऊन आता तीन आठवडे होत आले. मनासारखं घर मिळेल असं ज्योतिषीबुवांनी लिहीलं तरी टोकियो किंवा योकोहामामध्ये मनासारखं घर मिळण्यासाठी कोणत्या दिव्व्यातून जावं लागतं हे त्यांना कसं कळणार म्हणा.<br/><br/>जपानमध्ये दोन वर्षं संपली तसा Hiyoshi International House या विद्यापीठाच्या वसतीगृहातला मुक्कामही हलवायची वेळ आली. नवीन मुलांना राहण्याची संधी मिळावी म्हणून तिथं दोन वर्षांपेक्षा जास्त दिवस राहाता येत नाही. जागा शोधताना काय काय उपद्व्याप करावे लागतात त्याचं ट्रेलर मागच्या वर्षी सिनीअर्सबरोबर जागा शोधताना पाहायला मिळालं होतं. इथं नवीन शैक्षणिक वर्षाची सुरुवात एप्रिलमध्ये होते. त्यावेळी जागा मिळण्याची शक्यता अधिक असल्यामुळं त्यावेळीच नवीन जागा शोध असा सल्ला सिनीअर्सकडून वारंवार मिळाला होता. पण HIH ची well furnished room, वीज, पाणी, इंटरनेट, फोनच्या बीलाची फिकीर नाही, दर महिन्याला लॉंड्रीहून येणारे चार चकचकीत बेडकव्हर्सचे सेट, तिथला इंटरनॅशनल मित्रपरिवार, त्यांच्याबरोबरच्या वीकेन्ड मूव्हीज्, पार्ट्या अश्या five star dormitory ला सहा महिने आधीच मुकण्यासाठी कोण तयार होणार? माझा नॉर्वेचा एक मित्र नेहमी म्हणत असे. “We are ruined by HIH.” खरंच होतं ते. We were ruined. त्यामुळं ऑगस्ट २५ म्हणजे अखेरच्या दिवसापर्यंत HIH चा किल्ला लढवायचा निर्णय आम्हा मित्रपरिवारानं घेतला.<br/><br/>जपानमध्ये घर शोधणं सोपी गोष्ट नाही. घर शोधायला सुरुवात केली की त्याचा प्रत्यय लगेच यायला लागतो. इथं तुम्हाला थेट घरमालकाकडून घर भाड्याने मिळवता येत नाही. भाड्याच्या घरासाठी किंवा घर विकत घेण्यासाठी real estate agents कडे जावं लागतं. त्यांना ‘फुदोसान्’ म्हणतात. फुदोसानला तुमच्या गरजा आणि बजेट सांगितल्यावर तो तुम्हाला त्याच्या गाडीतून तुमच्या आवाक्यातली घरं दाखवून आणतो. त्यातलं एखादं घर तुम्हाला पसंत पडलं तर मग घरमालकांच्या संमतीने तुम्हाला तिथं भाड्यानं राहाता येतं. सुरुवातीला घरात राहायला जाण्यापूर्वी घरमालकाला रेइकिन्(Thank you money) दोन महिन्यांचं भाडं, शिकीकिन्(deposit, जे घर सोडताना परत मिळण्याची शक्यता कमीच असते) दोन महिन्यांचं भाडं आणि राहायला जातानाच्या महिन्याचं भाडं असं पाच महिन्याचं भाडं द्यावं लागतं. फुदोसानला त्यानं घर हुडकून दिल्याबद्दल एक महिन्याचं भाडं द्यावं लागतं ते वेगळंच. तुम्ही नोकरी करत असाल तर ठीक. पण विद्यार्थी असाल तर वर्षभर बचत करुन किंवा part-time job करुन मिळवलेल्या सहा महिन्यांच्या भाड्याची रक्कम एका दिवसात अकाउंटमधून नाहीशी झाल्याचा धक्का पचवणं वाटतं तितकं सोपं नसतं. बरं इथल्या घरांचं भाडंही थोडंथोडकं नसतं. एवढं अव्वाच्या सव्वा भाडं देऊन घर पाहावं तर ती असते एक ९x९ ची खोली आणि टीचभर किचन. जागांच्या किंमतीच्या बाबतीत जपान जगातला सर्वात महागडा देश असावा. रेइकिन किंवा शिकीकिन हे प्रत्येक घरमालकानुसार बदलत असलं तरी साधारणपणे सुरुवातीला ५-६ महिन्यांच्या भाड्याची रक्कम द्यावीच लागते. तुम्ही जपानी असाल तर हे सहा महिन्यांचं भाडं भरुन तुम्हाला लगेच राहायला सुरुवात करता येते. पण परदेशी असाल तर प्रश्न एवढ्यावर सुटत नाही. ९०-९५% घरमालक आपल्या घरात परदेशी लोकांना भाडेकरू म्हणून ठेवून घेण्यास तयार नसतात. त्याचं सर्वात मोठं कारण म्हणजे भाषेचा अडसर. शिवाय परदेशी लोकांचा बेशिस्तपणा, नियमानुसार न वागण्याची वृत्ती आणि एकंदरीतच इथं परदेशी लोकांबद्दल असलेलं discrimination अशी आणखीही कारणं असू शकतील. पण तुम्ही परदेशी आहात हा घर शोधण्याच्या मार्गातला सर्वात मोठा अडसर आहे.<br/><br/>या सर्व गोष्टींची कल्पना असल्यामुळं थोडीफार बचत सुरु होतीच. जुलै महिना सुरु झाला तशी नवीन जागा पाहण्यासाठी सर्वांची कसरत सुरु झाली. फुदोसानकडे जाण्यापूर्वी युनिव्हर्सिटीतून काही मदत मिळते का पाहावी म्हणून ऑफिसमध्ये गेलो. त्यांच्याकडे परदेशी मुलांना राहाता येईल अशा काही जागांची माहिती होती. त्यातली एक जवळची जागा पाहावी म्हणून एका इंडोनेशिअन मित्राबरोबर जागा पाहण्यासाठी गेलो. जपानीत घरमालकाला ‘ओयासान्’ म्हणतात. बहुतांश जागी ‘ओयासान्’ म्हणजे मालकिणबाई असतात. फोनवरुन ओयासान् ला आम्ही येतोय असं सांगितलं. मालकिणबाई साठीच्या आसपास असाव्यात. त्यांनी आम्हाला एक खोली उघडून दाखवली आणि एकेक एकेक अटी सांगायला सुरुवात केली. त्यांचं बोलणं आणि एकेक अटी ऐकून मला ‘अशी ही बनवाबनवी’ मधला सुधीर जोशी दिसायला लागला. मी आणि मित्र खोली बघत ऐकत होतो. काकूंच्या अटी संपायचं नावच घेत नव्हत्या.<br/>“इथं राहताना मोठ्या आवाजात बोलायचं नाही.<br/>गाणी लावायची नाहीत.<br/>रात्री १० नंतर मित्र रुमवर आलेले चालणार नाहीत.<br/>खोलीत अभ्यास आणि अभ्यासच करायचा. आमचे हे अधुमधून येऊन अभ्यासाची चौकशी करतीलच.<br/>खोलीत जेवण बनवणार असला तर उग्र वास येईल असं काही बनवायचं नाही.<br/>मोठा आवाज मला आणि आमच्या ह्यांना अजिबात आवडत नाही. त्यामुळं रात्री १० नंतर टी.व्ही. लावला तर हेडफोन लावून ऐकायचा.<br/>खोलीत पाळीव प्राणी आणलेले चालणार नाहीत...”<br/>शेवटी एकदाच्या त्यांच्या अटी संपल्या. मी कुठून आलो आहे, काय शिकतो वगैरे ऐकल्यावर त्यांनी बाल्कनी उघडून दाखवली.<br/>“मुलगा तसा चांगला आहे हो. दंगा करणा-यालातला वाटत नाही.” काकू माझ्या मित्राला म्हणाल्या. ‘अरे वा! सुधीर जोशींची एकदम काळभोर मावशी कशी काय झाली?’ मला अचानक सुधीर जोशीच्या जागी ‘अशी ही बनवाबनवी’ मधली मोतीबिंदुचं ऑपरेशन झालेली ‘काळभोर मावशी’ दिसायला लागली. माझ्यातला ‘धनंजय माने’ अचानक जागा झाला.<br/>“तुम्हाला एखादी मुलगी आहे का हो काकू?” वाक्य अगदी ओठांवर आलं होतं पण मी जिभेला आवर घातला.<br/>“दोन दिवसांत मला काय ते सांग बरं का.” काकू म्हणाल्या.<br/>“ठीक आहे” असं म्हणून मनातल्या मनात मी आमचा टीपीकल आर्मी स्टाईल ‘सायोनारा’ सलाम ठोकला आणि तिथून सटकलो. एवढ्या अटी ऐकल्यावर काकूंना मुलगी असली तरी तिथं राहण्याचा प्रश्नच नव्हता. तशीही ती रुम माझ्या दृष्टीनं लहानच होती.<br/>आणखी एक-दोन फुदोसानकडे चौकशी केली. पण परदेशी विद्यार्थ्यांसाठी त्यांच्याकडे फारश्या जागा नव्हत्या. इंटरनेटवरुन काही ठिकाणी जागा शोधून तिथे फोन केले. पण तिथेही तोच प्रकार. पुन्हा एकदा युनिव्हर्सिटीच्या इंटरनॅशनल सेंटरमधून एका फुदोसानचा पत्ता मिळवला. त्याच्याकडे ब-याच जागा होत्या. पण प्रत्येक ठिकाणी काही ना काहीतरी प्रॉब्लेम होताच. पाच-सहा घरं बघितल्यावर शेवटी लॅबमधल्या चीनी मुलाच्या शेजारची अपार्टमेंट निवडली. घर थोडं जुनं होतं पण प्रशस्त होतं. दोन मजल्यांवर वन रुम किचनच्या प्रत्येकी दोन अपार्टमेंटस् होत्या. माझी अपार्टमेंट तळमजल्यावर होती. आत जपानी पध्दतीची तातामी असलेली एक खोली होती. तातामी म्हणजे जपानी मॅट्रेस. आपल्याकडच्या चटईसारखी. गवतापासून बनवलेली. साधारणपणे सहा तातामीची एक खोली असते. अलिकडच्या घरांमध्ये wooden flooring असतं. पण अजूनही ब-याच जपानी लोकांना घरात तातामीच आवडते. त्यावर टेबल खुर्च्या ठेवता येत नाहीत. भारतीय बैठक किंवा जपानी बैठक. तातामीच्या खोलीला जोडून छोटंसं किचन होतं. तिथं मात्र flooring होतं. बाहेर कंपाऊंडच्या आत छोटीशी झाडं लावली होती. बाहेरच्या दरवाज्यापाशी एक मॅपलचं छोटं झाड होतं. आजूबाजूचा परिसरही शांत होता. एकंदरीत जागा राहण्यासाठी चांगली होती. शिवाय शेजारी लॅबमधल्या चीनी मुलाची सोबत असल्यामुळं फारसा विचार न करता हो म्हणून टाकलं. त्यानंतर मालकिणबाईंबरोबर मला कितपत जपानी बोलता येतं हे पाहण्यासाठी एक रीतसर इंटरव्ह्यू झाला. मालकीणबाई आधीच्या काकूंच्याच वयाच्या होत्या पण शांत आणि प्रेमळ स्वभावाच्या वाटल्या. त्यांची खात्री पटल्यावर कॉन्ट्रॅक्ट बनवलं आणि फुदोसाननं पुन्हा एकदा घरात राहण्यासाठीच्या आणि कचरा टाकण्याच्या अटी समजावून सांगितल्या. कचरा कसा स्वतंत्र करावा हा एक स्वतंत्र लेखाचा विषय होऊ शकेल. आठवड्याच्या कोणत्या वारी कोणत्या प्रकारचा कचरा टाकायचा, आणि तो कसा टाकायचा यासाठी वॉर्डाकडून मिळालेलं एक खास पुस्तक त्यानं मला दिलं. मनात म्हटलं आता असं आणखी काय काय मिळणार आहे कुणास ठावूक? एखाद्या लहान मुलाला समजावतात तश्या कॉन्ट्रॅक्टमधल्या अटी त्यानं पुन्हा एकदा समजावून सांगितल्या. आलीया भोगासी म्हणत जड अंतःकरणानं सहा महिन्यांच्या भाड्याचं पाकिट त्याच्या हातावर ठेवलं आणि घराच्या किल्ल्या घेतल्या.<br/><br/>शेवटच्या दिवसापर्यंत HIH सोडायला मन तयार होत नव्हतं. शेवटी ठरल्याप्रमाणं शेवटच्या दिवशी सामान हलवलं आणि नवीन रुममध्ये राहायला गेलो. हळूहळू सामानाची खरेदी आणि पत्ताबदल अशा छोट्याछोट्या गोष्टी आवरत एकदाचं बस्तान बसलं. HIH मधलं विलासी जीवन संपल्याची खंत मनात होतीच. पण दारावरच्या मॅपलनं हळूहळू रंग बदलायला सुरुवात केली तशी मनातली हळहळही दूर होत गेली. नवीन घरात गेल्याचा उत्साह टिकून आहे तोपर्यंत बाहेर थोडं बागकाम करावं म्हणतो. येताय का मदतीला?Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-1157372829299827952006-09-04T21:26:00.001+09:002009-01-18T16:13:45.366+09:00राफ्टींग<div align="justify">ऑक्टोबरच्या सुरुवातीस प्रोजेक्टची डेडलाईन असल्यामुळं सध्या घाण्याला जुंपलेल्या बैलासारखं काम सुरु आहे. स्वेच्छेनं की अनिच्छेनं ठाऊक नाही पण मीही या लोकांसारखा workaholic होत चाललो आहे असं वाटतं. सकाळी लॅबमध्ये गेलं की रात्री उशीरापर्यंत तिथेच. जेवणाची सवय केव्हाच झालेली असल्यामुळं दोन्ही वेळचं जेवण तिथेच. शनिवार रविवारीही तिथेच. आंघोळही रात्री घरी परतल्यावर झोपण्यापूर्वी. हळूहळू मी पुरता जपानी बनण्याच्या मार्गावर आहे असं मला वाटायला लागलं आहे. इथं कोणीही कामाची सक्ती करत नाही. पण सतत आपल्यापुढे कामाचा फार मोठा गराडा आहे असं वाटत राहतं. भारतात इंजिनीअरींगमध्ये चार वर्षं काढली असल्यामुळं पार्श्वभागावर लाथ बसल्याशिवाय काम करायची आपल्याला (म्हणजे मला. सगळेच माझ्यासारखे नसतात) सवय नसते. कदाचित त्यामुळेच असं वाटत असावं. किंबहुना आजूबाजूची परिस्थिती तसं वाटायला भाग पाडते. जो तो पाहावं तर कामात गुंतलेला. काम नसलं तरी सकाळपासून रात्री उशीरापर्यंत लॅबमध्ये थांबलेला. वीकेन्डलाही येणारा. त्यांच्याबरोबर काम करता करता मग आपणही त्यांच्यातलेच एक होऊन जातो. बॅडमिंटन, गिटार, फोटोग्राफी, चित्रकला, पोहणे, अनुदिनी लिहीणे असं खूप काही करायचंय असं एक मन म्हणत असतं. पण दुसरं मन सतत ‘तुझ्यापुढे केवढं काम आहे, हे सगळं करायला तुला वेळ तरी आहे का?’ असं म्हणत राहातं. शेवटी दुस-या मनाचाच विजय होतो आणि यातल्या एकाही गोष्टीसाठी मग आपल्याकडे वेळ नसतो. आयुष्य फक्त एक रुटीन बनून राहातं. आज रविवार. सुट्टीचा दिवस. पण आजही नेहमीच्या रुटीनप्रमाणे लॅबमध्ये गेलो. संध्याकाळी जेवल्यावर सहज विचार करता करता लक्षात आलं की सप्टेंबर महिना सुरु झाला. जपानमध्ये येऊन आपल्याला दोन वर्षं झाली. दोन वर्षं कशी गेली कळलंदेखील नाही. बघता बघता M.S. चा पदवी अभ्यासक्रम पूर्ण झाला. M.S. संपलं यावर विश्वास ठेवणं थोडंसं अवघड जात होतं. कारण इथं येण्यापूर्वीच M.S+Ph.D. अशा पाच वर्षांच्या कालावधीसाठी प्रवेश मिळाल्यामुळं M.S. पूर्ण करणं ही एक औपचारिकताच होती. त्यामुळं त्याचं खास celebration असं काही झालं नाही. शिवाय M.S. मध्ये सुरु असलेलं संशोधन Ph.D. मध्येही तसंच पुढे सुरु राहणार होतं. पण तरीही प्रोजेक्टच्या गडबडीत आपण इथं दोन वर्षं घालवली आणि एक पदवी मिळवली हा विचारच कधी मनात आला नाही. त्यामुळं आज ठरवलं की सगळ्या कामांना सुट्टी. आज फक्त जुन्या आठवणींना उजाळा आणि अनुदिनी लेखन!<br /><br />एका महिन्यापूर्वी आणखी एका Adventure trip ला जाऊन आलो. तोमितासाननं नेहमीप्रमाणे त्याची गाडी काढली. आशान् बरोबर होताच. प्रयोगशाळेतल्या आणखी दोघांना बरोबर घेऊन तोक्योच्या उत्तरेला असणा-या गुम्मा राज्यात एक दिवसाच्या white water rafting ट्रिपला जाऊन आलो. राफ्टींगचा माझा पहिलाच अनुभव होता. पण नदीच्या फेसाळत्या प्रवाहात राफ्टींगचा थरार अनुभवताना मजा आली. त्याची काही छायाचित्रं. (कॅमेरा नेता येत नसल्यामुळं मी काढलेली नाहीत.)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/2006.8.6.pm.raft%20008.jpg"><img alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/2006.8.6.pm.raft%20008.jpg" border="0" /></a> </div><p align="right"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/2006.8.6.pm.raft%20040.1.jpg"><img alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/2006.8.6.pm.raft%20040.1.jpg" border="0" /></a></p><br /><br /><p align="justify">वाटेतच आमच्या इंस्ट्रक्टरनं एका पाणी खोल असलेल्या ठिकाणी थांबवलं आणि पाच मीटर उंचीच्या खडकावरुन सगळ्यांना नदीत उड्या मारायला लावल्या. खूप दिवसांनी नदीत डुंबण्याची मजा अनुभवता आली. भर उन्हाळ्यात नदीच्या थंडगार पाण्यात पोहण्याचा अनुभव काही औरच होता. दीड तासांचं राफ्टींग केव्हा संपलं ते कळालंच नाही. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/2006.8.6.pm.raft%20062.0.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0pt 10px 10px 0pt; CURSOR: pointer" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/2006.8.6.pm.raft%20062.0.jpg" border="0" /></a>परतीच्या वाटेवर संध्याकाळी एक छान ओनसेन मिळाला. तासभर ओनसेनचा आनंद लुटून जेवण आटोपलं आणि गाडी तोक्योच्या दिशेनं वळवली. ऑगस्ट महिन्यात सगळ्या जपानमध्ये 'ओबोन' निमित्त एक आठवडा सुट्टी असते. माझ्या युनिव्हर्सिटीलाही एक पूर्ण आठवडा सुट्टी होती. पण पूर्ण ऑगस्ट महिन्यात मला मिळालेली ही एकमेव सुट्टी. पण सगळ्या महिन्याच्या सुट्ट्या एकत्र करुनही येणार नाही तेवढी मजा या एका दिवसात आली. आता पुन्हा अशी सुट्टी केव्हा मिळते कुणास ठावूक?<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/2006.8.6.pm.raft%20040.1.jpg"></a></p>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-1155619149524379522006-08-15T14:07:00.000+09:002006-08-15T14:19:09.536+09:00स्वातंत्र्यदिनआज १५ ऑगस्ट. भारतीय स्वातंत्र्यदिन!<br />१५ ऑगस्ट म्हटलं की जिकडेतिकडे आपण या दिवशी काय करतो, काय करत नाही किंवा आत्तापर्यंत आपण काय मिळवलं, काय गमावलं, काय करायला हवं होतं किंवा काय करायला नको होतं ह्या चर्चांना सगळीकडे ऊत आलेला असतो. त्यात मी वेगळी भर घालणार नाही. पण स्वातंत्र्यदिनाविषयी माझ्यासारख्या सामान्या भारतीय नागरिकाच्या मनात असलेले विचार समर्पक मांडणारा म.टा. मधला <a href="http://maharashtratimes.indiatimes.com/articleshow/1893883.cms" target="_blank">हा लेख</a> वाचायला जरुर सांगेन. अर्थात तुम्ही आधीच वाचला नसेल तर.<br />सर्व भारतीयांना स्वातंत्र्यदिनाच्या हार्दिक शुभेच्छा!<br /><a href="http://video.google.com/videoplay?docid=-331472179863321752&q=jana+gana" target="_blank">वंदे मातरम्!!</a>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-1154355991471515202006-07-31T23:24:00.001+09:002009-01-18T16:18:16.935+09:00मिशन माउंट फुजी - १खूप दिवसांत काही लिहीलं नाही. लिहायला तसं कारणही नव्हतं आणि वेळही. पण या शनिवार-रविवारी एका 'मोहिमे'वर जाण्याचा योग आला आणि मोहिमेच्या रोमांचकारक आठवणी लिहून काढाव्या म्हटलं.<br /><br />उन्हाळा आला की सगळीकडचं वातावरण कसं बदलून जातं नाही? तसा उन्हाळा मला फारसा आवडत नाही. आणि इथला दमट उन्हाळा तर आणखीनच वाईट. पण काही गोष्टी उन्हाळ्यातच करायला मिळतात. जसं इथल्या बार्बेक्यू पार्ट्या किंवा हानाबी(आतषबाजी). पण उन्हाळ्यातली मला सर्वात आवडणारी गोष्ट म्हणजे सहली. उन्हाळा आला की सगळ्यांना कसे सहलीचे वेध लागतात. गेल्या वर्षी माझं M.S.चं पहिलंच वर्ष असल्यामुळं सुट्टीत वेळच वेळ होता. त्यामुळं तोहोकु प्रांतात ब-याच ठिकाणी फिरता आलं. या वर्षी मात्र थेसीस आणि प्रोजेक्टची कामं यातून कुठंही जायला वेळ मिळणार नाही हे माहीती असल्यामुळं मन मारुन निमूटपणे काम करण्याशिवाय पर्याय नव्हता. गेल्या आठवड्यात शिंगो-सान् (साकुराचे फोटो काढण्यासाठी ज्याच्याबरोबर गेलो होतो तो सिनीअर)नं येत्या शनिवारी माउंट फुजीवर चढाई करायची का विचारलं. शिंगो-सान् जॉब करत असल्यामुळं त्याला नंतर वेळ नव्हता. मलाही ऑगस्टपासून सप्टेंबर अखेरपर्यंत कुठेही जाण्यासाठी वेळ मिळणार नव्हता. काय थोडा वेळ होता तो आत्ताच होता. मी लगेचच हो म्हणून टाकलं. तसंही कोणी फिरायला, सहलीला किंवा खेळायला जाऊया का असं विचारलं की मी नेहमीच फारसा विचार न करता हो म्हणून टाकतो. शिंगो-सान् त्याची गाडी घेणार होता. मग गाडीत बसतील अशा इतर मंडळींची जमवाजमव सुरु झाली. तिसरा सदस्य तोमिता-सान् जो साकुरा सहलीच्या वेळीही बरोबर होता तो नेहमीप्रमाणे ठरलेलाच होता. गाडीत आणखी तिघं बसतील एवढी जागा होती. रविवारी संध्याकाळी हानाबी म्हणजे आतषबाजीचा मोठा कार्यक्रम दरवर्षीप्रमाणे योकोहामा बंदरावर होणार होता. प्रयोगशाळेतल्या दोन मुलींनी तिथं युकाता(पारंपारिक जपानी पेहराव) घालून जायचं ठरवलं होतं. त्यांची ब-याच दिवसांपासून त्यासाठी तयारी चालली होती. त्यामुळं त्या येण्याची शक्यता नव्हतीच. इतर मुलांचेही कार्यक्रम आधीपासूनच ठरलेले होते. शेवटी एक चीनी मुलगा आशान् आणि आणखी एक भारतीय मुलगा अमित त्याच्या बायकोसोबत यायला तयार झाले. कार्यक्रम ठरल्यावर सहलीची माहिती जमवायला सुरुवात केली.<br /><br /><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Mount_Fuji" target="_blank">माउंट फुजी</a> अर्थात् 'फुजीसान्'. फुजीसानच्या चित्रलिपीतील अक्षरांमध्ये पर्वताचं चित्र असलेलं एक अक्षर आहे. त्यामुळं पाश्चात्य देशांमध्ये किंवा आपल्याकडे त्याचा ब-याच वेळा 'फुजीयामा' असा चुकीचा उच्चार केला जातो. पण योग्य उच्चार हा 'फुजीसान्' असाच आहे. त्यातही 'फु' म्हटलं की त्याचा उच्चार 'फुटका' मध्ये असतो तसाच करायची आपल्याला सवय असते. पण जपानी 'फु' चा उच्चार 'फुटका' मधल्या 'फु' सारखा नसतो. जपानी 'फु' हा 'हु' आणि 'फु' यांच्या मध्ये कुठेतरी येतो. त्यामुळं 'फुजीसान्' चा उच्चार 'हुजीसान्' ला जास्त जवळचा वाटतो. मागे जेव्हा त्सुनामी आली होती त्यावेळी बहुतेक सर्व मराठी वर्तमानपत्रांमध्ये 'सुनामी' असं लिहीलं होतं. फिरंगी लोकांना 'tsu' म्हणता येत नसल्यामुळं त्यांनी त्याला सुनामी बनवून टाकलं. जपानी 'tsu' चा उच्चार 'चुकीचा' मधल्या 'चु' ला जास्त जवळचा आहे. आपल्याला तो सहज जमण्यासारखा आहे. पण प्रत्येक गोष्टीत पाश्चात्यांची नक्कल करण्याची आपल्याला जणू सवयच लागून गेली आहे. विषय जरा जास्तच लांबला नाही? उच्चारांच्या, विशेषतः जपानी उच्चारांच्या बाबतीत मी जरा जास्तच काटेकोर असल्यामुळं कुणाच्याही तोंडून टीपीकल 'फु'जीयामा ऐकलं की मला त्याचं असं स्पष्टीकरण दिल्याशिवाय राहवत नाही. आता तुम्ही म्हणाल 'आपल्याकडं जिथं लोकं मुंबईलाच बॉम्बे म्हणतात तिथं जपानीचं काय घेवून बसला राव'. असो. या विषयावर आधी एकदा लिहून झालेलं आहे.<br /><br />बहुतांश परदेशी लोकांसारखंच मलाही फुजीसान् बद्दल एक आदरयुक्त कुतूहल आहे. तो एक जागृत ज्वालामुखी आहे हे त्याचं एक कारण असू शकेल. पण लहानपणापासून जपान म्हणजे फुजीसान् अशी जपानची मनात निर्माण झालेली एक प्रतिमा हे त्यामागचं महत्त्वाचं कारण असावं. सर्वात पहिल्यांदा जपानमध्ये येताना विमानातून फुजीसान<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6354.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6354.jpg" alt="" border="0" /></a> दिसला होता. त्यावेळी त्याची छायाचित्रं काढण्यासाठी खिडकीजवळ परदेशीच काय, जपानी लोकांचीही झुंबड उडाली होती. तेव्हापासून फुजीसानबद्दलचं माझं कुतूहल दिवसागणिक वाढतच चाललं होतं. तोक्यो किंवा योकोहामामधून हिवाळ्यातल्या एखाद्या स्वच्छ हवामाना्च्या दिवशी फुजीसानला पाहता येतं. कॉलेजमधल्या गॅलरीतून मी ब-याच वेळा पाहीलाही होता. 'फुजीसान् हा दुरुनच चांगला दिसतो' असं बहुतांश जपानी लोकांचं मत असतं. ते खरंही आहे. पण माझ्यातल्या परदेशी पर्यटकाचं त्यावर प्रत्यक्ष चढाई केल्याशिवाय समाधान होणार नव्हतं. गेल्या वर्षी फुजीसानवर चढाईचा बेत आखून आम्ही सकाळी निघालो पण आयत्या वेळी खराब हवामानामुळं पायथ्यापासूनच परतावं लागलं होतं. त्यामुळं या वर्षी काहीही करुन वरती जायचंच असा निर्धार करुन संकेतस्थळांवरुन <a href="http://www.japan-guide.com/e/e6901.html" target="_blank"">चढाईची माहिती</a> आणि लोकांचे अनुभव वाचायला लागलो.<br /><br />शिझुओका आणि यामानाशी या दोन राज्यांच्या सीमेवर वसलेल्या फुजीसानला पाच सरोवरांनी वेढलेलं आहे. १७०७ साली त्याचा शेवटचा उद्रेक झाला होता. काही जणांच्या मते तो निद्रीस्त ज्वालामुखी आहे तर काही जण त्याला जागृत ज्वालामुखींमध्ये गणतात. साधारणपणे वर्षातून जुलै आणि ऑगस्ट या दोन महिन्यांच्या काळातच जपानमधील या सर्वात उंच पर्वतावर चढाई करता येते. इतर दिवसांमध्ये तो बर्फानं वेढला असल्यामुळं प्रशिक्षित गिर्यारोहकांशिवाय तिथं जाण्याचं धाडस सहसा कुणी करत नाही. पण या दोन महिन्यांत साधारण ३-५ लाख पर्यटक फजीसानवर चढाई करतात. ३७७६ मी. उंचीच्या या पर्वताचे चढण्याच्या सोयीसाठी दहा टप्पे पाडले आहेत. त्यावर चार वेगवेगळ्या बाजूंनी चढाई करता येते. चारी मार्गांवर साधारण २००० मी. उंचीच्या पाचव्या टप्प्यापर्यंत वाहनाने जाता येतं. पाचव्या टप्प्यापासून चढाईला सुरुवात करता येते. अगदीच हौशी गिर्यारोहकांना पायथ्यापासूनही चढाई करता येते. सर्वच मार्गांच्या प्रत्येक टप्प्यावर विश्रांतीसाठी जागा आणि एक छोटंसं उपहारगृह आहे. आठव्या टप्प्यावर राहण्यासाठी एक लॉजची व्यवस्था आहे. फुजीसानवर चढून ‘गोराइको’ म्हणजे सूर्योदय पाहणे हा standard course असतो. पाचव्या टप्प्यापासून संध्याकाळी चढायला सुरुवात करुन विश्रांती न घेता थेट सूर्योदयाच्या सुमारास माथ्यावर पोचता येतं. पण बहुतांश लोक दुपारी चढायला सुरुवात करुन संध्याकाळी आठव्या टप्प्यावरील लॉजवर पोचतात. संध्याकाळचं जेवण आटोपून पाच-सहा तास लॉजमध्ये विश्रांती घेवून मध्यरात्री पुन्हा चढायला सुरुवात करुन सूर्योदयाच्या आधी थोडावेळ माथ्यावर पोचतात. माझी आणि शिंगोसानची विश्रांती न घेता चढाईची तयारी होती. पण इतरांच्या सोयीसाठी आम्ही विश्रांतीचा दुसरा मार्ग निवडला. शिंगोसाननं आठव्या टप्प्यावरच्या लॉजचं बुकींग केलं. ‘कावागुचीको’ मार्ग हा चार मार्गांपैकी सर्वात सोपा आणि गर्दीचा असल्यामुळं त्या मार्गावरच्या लॉजचं बुकींग आधीच झालं होतं. त्यामुळं मग शिझुओका राज्यातील ‘सुबाशिरी’ मार्गे जायचं ठरलं.<br /><br />महाराष्ट्रातले काही निवडक किल्ले सोडले तर माझा गिर्यारोहणाचा अनुभव कमीच आहे. नाही म्हणायला दोन वर्षांपूर्वी वैष्णोदेवीला गेलो होतो. मला नक्की कल्पना नाही पण तिथली चढाईची उंची फुजीसानच्या फार फार तर निम्मी असेल. त्यामुळं एवढ्या उंचीवर चढून जाण्याचा प्रसंग कधी आला नव्हता. पण अनुभवात कमतरता असली तरी उत्साहात मात्र कमतरता नव्हती. शनिवारला अजून पाच दिवस अवकाश होता. हवामान खात्याचा अंदाज बघितला तर शनिवार रविवारी पाऊस दिसत होता. पुन्हा एकदा फुजीसान् वर चढाई करण्याच्या आशा अंधुक झाल्या होत्या. शुक्रवारी संध्याकाळी हवामानाचा अंदाज घेवून काय ते ठरवू असं ठरलं. शुक्रवारी हवामान बघितलं तर शनिवारी दुपारी स्वच्छ सुर्यप्रकाश आणि संध्याकाळपासून ढगाळ वातावरणाचा अंदाज वर्तवला होता. चढाईसाठी फार चांगलं म्हणता येईल असं हे हवामान नव्हतं. पण तरीही गेल्या वर्षीचा बदला घ्यायच्या तीव्र इच्छेपोटी आम्ही चढाईचा बेत निश्चित केला.<br /><br />शनिवारी सकाळी शिंगोसानच्या गाडीतून सहा जण शिझुओकाच्या दिशेनं निघालो. अकराच्या सुमारास पायथ्याजवळ आलो आणि फुजीसानचं डोळ्यात न मावणारं महाकाय रुप दिसू लागलं. गेल्या वर्षीही याच ठिकाणी आलो होतो. त्यावेळी शिंगोसान चेष्टेनं म्हणाला होता. ‘There is a very huge mountain standing in front of us. feel it.’ पण पावसाळी वातावरण आणि ढगांमुळं तो महाकाय पर्वत आम्हाला feel काय पण imagine देखील करता आला नव्हता. यावेळी मात्र खरोखरच फुजीसान् ‘feel’ करता येत होता. पण त्याचा तो आकार कॅमे-यात बंदिस्त करणं निव्वळ अशक्य होतं. वरती चढत जावू तसतसं वस्तू आणि पाण्याच्या किंमती वाढत जात असल्यामुळे वाटेत जेवण आणि परत येईपर्यंत पुरेल एवढं पाणी विकत घेतलं. शनिवार,रविवार आणि सोमवार अशी तीन दिवस जोडून सुट्टी मिळाल्यामुळे फुजीसान चढण्यासाठी खूप गर्दी असणार याची कल्पना होती. त्यामुळं आधी पाचव्या टप्प्यावरच्या पार्किंगमध्ये जागा मिळवणं महत्वाचं होतं. त्यानंतर जेवण करायचं ठरलं. पाचव्या टप्प्याच्या जवळ पोचलो तसं गाड्यांची भली मोठी रांग दिसू लागली. अपेक्षेप्रमाणं पार्किंग केव्हाच भरलं होतं. पार्किंगच्या जागेपासून २-३ किलोमीटर अलिकडंच लोकांनी रस्त्यावरच गाड्या पार्क करायला सुरुवात केली होती. जपानमध्ये हे दृश्य मला जरा नविनच होतं. आम्हीही मग एका बाजूला गाडी पार्क करून जेवण आटोपलं. सामानाची आवराआवर केली आणि एका रोमांचकारी मोहिमेला निघण्यासाठी सज्ज झालो.<br /><br />क्रमश:Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-1153143392345480732006-07-17T21:39:00.001+09:002009-01-18T16:18:31.987+09:00मिशन माउंट फुजी - २गाडी पार्क केलेल्या जागेपासून पाचव्या टप्प्यापर्यंत एक-दीड किलोमीटर अंतर जालत जायचं होतं. जुलैच्या मध्यावर भर दुपारी रणरणत्या उन्हात चढताना पाचच मिनीटात घामानं सगळे कपडे भिजून गेले. साडेबाराला २००० मी. उंचीवर असलेल्या पाचव्या टप्प्यावर पोचलो. तिथल्या दोन-तीन दुकानांत वरती लागणा-या वस्तू आणि चढताना उपयोगी येतील अशा काठ्या ठेवल्या होत्या. जसजसं वरती चढत जाऊ तसतसं प्रत्येक टप्प्यावर त्या काठीवर त्या त्या टप्प्याचा शिक्का मारुन मिळतो. शेवटी माथ्यावर पोचल्यावर शेवटचा शिक्का मारला की परत येऊन पायथ्याशी त्या काठीचा छोटेसा तुकडा करुन मिळतो. मग ते शिक्के असलेली काठी छोट्याश्या काचेच्या पेटीत बंद करुन ‘आम्ही फुजीसान् सर करुन आलो’ असं सांगत शोकेसमध्ये ठेवायला आपण मोकळे. पण ती काठी, शिक्के आणि पेटी यांचा एकत्र खर्च पाहता ही सर्व शोकेसची कल्पना आम्हाला तितकीशी आवडली नाही. आणि तसेही सगळे तरुण असल्यामुळे काठीची आवश्यकताही नव्हती. त्यामुळं थोडासा वॉर्मअप करुन चढायला सुरुवात केली.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6734.3.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6734.4.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><br />पाचव्या टप्प्यापासून सहाव्या टप्प्यापर्यंतचा रस्ता गर्द झाडीतून जातो. तिथं उन्हाचा त्रास जाणवत नव्हता. पण थोड्याच वेळात आभाळ दाटून आलं आणि गर्द झाडीत जिकडं तिकडं धुकं दिसू लागलं. वातावरणात एक सुखद गारवा जाणवू लागला. दररोज सकाळी पळायला जायचा निश्चय करुन एकदाच कधीतरी हिवाळ्यातल्या एखाद्या पहाटे उठून धुक्यात फिरायला गेल्यावर जसं वाटतं अगदी तसंच वाटत होतं. पण टोकियोतल्या कॉंक्रिटच्या जंगलात राहायला आल्यापासून पहाटच काय, सकाळदेखील मी कधी पाहिलेली नव्हती. थोड्या वेळानं लक्षात आलं की ते धुकं नसून आपण ढगांमधून चाललो आहोत. ढग खाली उतरुन आल्यामुळं वातावरण धुसर बनलं होतं. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6744.0.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6744.0.jpg" alt="" border="0" /></a>त्या गर्द झाडीत ढगांमधून जाताना मन आपोआपच ‘नभ उतरु आलं, अंग झिम्माड झालं’ गुणगुणू लागलं. पाचव्या आणि सहाव्या टप्प्यामधलं अंतर सर्वाधिक आहे. पण त्या आल्हाददायक वातावरणातून जाताना ते अंतर केव्हा संपलं कळलंच नाही. संध्याकाळ व्हायच्या आत आम्हाला आठव्या टप्प्यावरच्या लॉजमध्ये पोचायचं असल्यामुळं सहाव्या टप्प्यावर थोडी विश्रांती घेऊन पुन्हा पुढे चढायला सुरुवात केली. आता जंगल संपून जिंकडेतिकडे छोटी झुडुपं आणि गवत दिसत होतं. मघापर्यंत आमच्यामध्ये मिसळून गेलेले ढग खाली राहिले होते. सातवा आणि आठवा टप्पा नजरेच्या टप्प्यात होते आणि त्याही वर ढगांच्या आड लपलेलं शिखर खुणावत होतं. उन-सावलीचा खेळ सुरुच होता पण दुपारच्या उन्हातही उंचीमुळं हवेत गारठा जाणवू लागला होता. आम्ही बॅगेतून जॅकेट काढून अंगावर चढवली. शिंगोसान् आणि तोमितासान् नेहमीप्रमाणं जय्यत तयारीनिशी आले होते. मीदेखील संकेतस्थळांवरुन माहिती वाचून थोड्याफार तयारीनिशी आलो होतो. पण जपानी लोकांच्या अतिसावधगिरी किंवा गरजेपेक्षा जरा जास्तच तयारी करुन जाण्याच्या स्वभावाची कल्पना असल्यामुळं मीही त्यांनी संकेतस्थळावर सांगितलेल्या सगळ्याच वस्तू बरोबर घेतल्या नव्हत्या. पण अमित आणि त्याच्या बायकोने ‘जो भी होगा देखा जायेगा’ या भारतीय स्थायीस्वभावानुसार काहीच तयारी केलेली दिसत नव्हती. भर उकाड्यात कशाला हवंय जॅकेट किंवा रेनकोट म्हणत त्यांनी दोघात मिळून एकच रेनकोटवजा जॅकेट आणलं होतं. सुदैवानं ‘आशान्’नं दोन जॅकेटस् आणली असल्यामुळं त्यानं स्वतःकडील एक जॅकेट त्यांना दिलं. सातव्या टप्प्यावर पोचल्यावर गार बोच-या वा-यामुळं गारठा आणखीनच जाणवू लागला. गरम कॉफीचा आस्वाद घेत मग सातव्या टप्प्यावर आम्ही थोडी विश्रांती घेतली. वाटेवरच्या लोकांची रांग अखंड पुढं सरकत होती. खाली पाहिल्यावर हिरव्यागार पसरलेल्या शेतांचं दृश्य ढगांमधून सुंदर दिसत होतं. सूर्यास्तापूर्वी आठव्या टप्प्यापर्यंत पोचायचं असल्यामुळं तिथं फार वेळ न थांबता पुढे निघालो. अमितची बरीच दमछाक झाल्यामुळे त्याचा वेग एव्हाना बराच मंदावला होता. त्याला आमच्या वेगानं चढणं फारच कठीण जात होतं. मला आणि शिंगोसानला आठव्या टप्प्यावरुन सूर्यास्ताची छायाचित्रं काढायची असल्यामुळं आम्ही चौघं त्या जोडप्याला जमेल तशा वेगानं यायला सांगून पुढे निघालो.<br /><br />गवत आणि खुरट्या झुडुपांची जागा आता लाव्हारसापासून बनलेल्या काळ्या रेतीनं घेतली होती. त्यावर चढताना पाय घसरत होते आणि पुरेसा जोर न मिळाल्यामुळे पुढे सरकताना फारच मेहनत घ्यावी लागत होती. ब-याचश्या ठिकाणी दगडांची रचना करुन चढण्यासाठी आधार मिळेल अशी वाट तयार केली होती. पण तरीही रेतीमुळं चालण्याचा वेग बराच मंदावला होता. वरती चढू तसा गारठा वाढतच निघाला होता. ढग दाटून आल्यामुळे पावसाची चिन्हं होतीच<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6885.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6885.jpg" alt="" border="0" /></a>. त्याच्या जोडीला सोसाट्याचा वारा पुढे सरकू देत नव्हता. पण तशा परिस्थितीतही कठीण चढण असलेल्या त्या वाटेवर पाठीवरचं ओझं पेलत नेटानं चढणा-या जपानी आजी-आजोबांच्या एका समूहाला पाहिलं आणि आमची आम्हालाच लाज वाटू लागली. ते लोक ट्रॅव्हल कंपनीतर्फे आले असावेत. इथं बरेचसे आजी-आजोबा ट्रॅव्हल कंपनीतर्फे अशा सहलीला जातात. जपानी लोक सहलीला निघालेले निघालेलं पाहिलं की मला शाळेची प्रभातफेरी आठवते. त्यांच्यातला एक म्होरक्या हातात कुठलातरी छोटासा झेंडा घेवून नेहमी पुढे चालत असतो. लहान किंवा मोठा, कोणीही असो, एकदा एक म्होरक्या ठरवला की अगदी वयोवृध्दांपासून छोट्या मुलांपर्यंत सगळे कसे आज्ञाधारक मुलाप्रमाणे शिस्तीने त्याच्या मागून चालत असतात. त्यांना तसं सहलीला निघालेलं पाहण्यात एक वेगळीच मजा असते.<br /><br />आठव्या टप्प्याजवळ आलो तसा वा-याचा वेग आणखीनच वाढला. वा-यात उभं <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6825.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6825.jpg" alt="" border="0" /></a>राहणंही कठीण होत होतं आणि वा-यामुळं उडणा-या धुळीनं पुढची वाट दिसेनाशी होत होती. एव्हाना हलका पाऊस सुरु झाला होता. सूर्यास्ताच्या सुमारास कसंबसं आठव्या टप्प्यावर पोचलो. आम्ही पूर्वेकडून चढत असल्यामुळं सूर्यास्त पाहता येणं शक्य नव्हतं. पण सूर्यास्ताच्या वेळच्या आकाशातल्या विहंगम दृश्याचं आम्हाला छायाचित्र काढायचं होतं. पण ढगांमुळं आणि पावसाळी वातावरणामुळं ते शक्य झालं नाही. मात्र तिथून दिसणारं सूर्यास्तावेळचं दृश्य निव्वळ अप्रतिम होतं. एका ब<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6820.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6820.jpg" alt="" border="0" /></a>ाजूला फुजीसानला वेढलेल्या पाच सरोवरांपैकी सर्वात मोठं यामानाका सरोवर, त्याभोवती विस्तीर्ण पसरलेला हिरवागार प्रदेश, दुस-या बाजूला आणखी एक सरोवर आणि या सर्वांवर पांघरलेली शुभ्र ढगांची क्षितिजापर्यंत पसरलेली चादर. विमानाच्या खिडकीतून अजानक डोकं बाहेर काढून बघावं तसं काहीसं ते दृश्य दिसत होतं.<br /><br />अंधार पडेपर्यंत तिथं थांबून संध्याकाळचं जेवण करण्यासाठी लॉजमध्ये परतलो. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6836.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6836.jpg" alt="" border="0" /></a>अमित आणि त्याची बायको अजून पोचले नव्हते. पावसाचा आणि वा-याचा जोर वाढत चालला होता. त्यांच्याकडे पुरेसे गरम कपडे नसल्यामुळं त्यांची काळजी वाटत होती. शेवटी साडेसातच्या सुमारास कसेबसे ते पोचले. त्यांची एकंदर अवस्था पाहून ते आणखी वरती चढणार नाहीत याची खात्री होती. अपेक्षेप्रमाणे त्यांनी सकाळपर्यंत तिथेच विश्रांती घेण्याचा निर्णय घेतला. लॉजमध्ये संध्याकाळच्या जेवणाची व्यवस्था केली होती. पण दुप्पट पैसे मोजूनही तिथल्या जेवणाची quantity पाहिल्यावर ‘एक से मेरा क्या होगा’ असं म्हणायची वेळ आली. सुदैवानं पुरेसं खाण्याचं सामान बरोबर घेतल्याचा उपयोग झाला. रात्री झोपायला जागा मिळाली होती. पण तिथंही जेवणासारखीच परिस्थिती होती. तीन टप्प्यांच्या बेडवर खूप लोकं दाटीवाटीनं झोपली होती. एक माणूस कसाबसा झोपेल एवढीच जागा प्रत्येकाला मिळाली. अगदी कुशीवर वळायचीही सोय नव्हती. तशातच आजूबाजूच्या लोकांच्या तारस्वरामुळं झोप लागण्याची शक्यता पुरती मावळली. सोसाट्याचा वारा आणि कोसळणारा पाऊस यांचा आवाज लॉजच्या छपरावर सतत ऐकू येत होता. तशा पावसात अंधारात वरती चढणं म्हणजे एक दिव्यच होतं. पाच-सहा तासांच्या कालावधीत झोप अशी मिळालीच नाही. रात्री एक वाजता लॉजच्या मॅनेजरनं वरती जाणा-या सगळ्या लोकांना उठवलं. लगबगीनं आवरुन सकाळच्या नाश्त्याचं पाकीट घेतलं आणि बाहेर पडलो.<br /><br />बाहेर येवून पाहतो तर, अंधारात माथ्यापर्यंत टॉर्चच्या प्रकाशाची भली मोठी रांग दिसत होती. पाऊस कोसळतच होता, पण त्यातही लोकांचा उत्साह आणि निश्यच अजिबात ढळलेला दिसत नव्हता. प्रत्येकाच्या डोक्यावर हेलमेट, त्यावर बसवलेला टॉर्च, हाइकिंग गियर अशी जपानी लोकांची जय्यत तयारी बघितल्यावर पुन्हा एकदा आपण काहीच तयारी न करता आलोय याची जाणीव झाली. भारतीय आणि चीनी, दोघांच्याही मानसिकतेत फारसा फरक नव्हता. दोघांनीही फारशी तयारी केलेली नव्हती. आमच्या चौघात मिळून दोनच टॉर्च होते. ते ही दोन जपानी मुलांनी आणलेले. त्यामुळं सर्वांनी एकत्र राहायचं ठरवलं. हळूहळू त्या अरुंद वाटेवरुन गर्दीतून पुढे सरकू लागलो. शिखरावर पोहोचण्यासाठी अजून दोन तास चढावं लागणार होतं. आजूबाजूच्या लोकांच्या टॉर्चच्या प्रकाशात अंधुकसा रस्ता दिसत होता. त्यामुळं रांगेत उभं न राहाता एका कडेनं पुढेपुढे चालत राहावं असं ठरवलं. पण अंधारात किंचीत तोल जाऊन पाय घसरला तर काय होईल या भीतीनं तो विचार रद्द केला. रात्रीच्या थंडीत बोचरं वारं आणि चारी दिशांनी झोडपणारा पाऊस चढणं आणखीनंच कठीण बनवत असल्यामुळं रांग फार हळूहळू पुढे सरकत होती. पावसाचा जोर वाढतच चालला होता. चारी दिशांनी झोडपणारा पाऊस हळूहळू जॅकेटमधून आत शिरत चालला होता. पॅंट तर केव्हाच भिजली होती. तशा अवस्थेत रांगेत उभं राहणं शक्य नव्हतं. त्यामुळं अपु-या प्रकाशातही पुढे जायचा निर्णय घेतला. शेजारचे लोक थोड्या थोड्या अंतरावर थांबून चढत होते. आम्ही विश्रांती न घेता पुढे जात राहिलो. पावणेतीनच्या सुमारास दीड तासात शिखराच्या जवळ पोचलो. शिखरावर एका मोठ्या 'तोरीइ'गेटनं(पारंपारिक जपानी शिंतो मंदिरासमोराच्या प्रवेशद्वारावरील कमान) आमचं स्वागत केलं. गेटमधून पुढे गेल्यावर एक छोटंसं शिंतो मंदिर दिसलं आणि आपण शिखरावर पोचलो याची खात्री पटली. मंदिराच्या शेजारी एक-दोन छोटी उपहारगृहं होती पण ती उघडायला अजून अवकाश होता. त्याच्या आडोशाला लोकांनी जागा मिळेल तिथं आसरा घेतला होता. मी आणि आशान् इथपर्यंत येईपर्यंत पूर्ण भिजलो होतो. रेनकोट असून नसल्यातच जमा होता. वा-याचा प्रचंड वेग उभा राहू देत नव्हता. त्यातच बर्फासारखं गारठलेलं पावसाचं पाणी अंग झोडपून काढत होतं. तापमान शून्याच्या खाली पोचलं होतं. बाजूला एक-दोन झोपडीवजा विश्रांतीगृह दिसत होती. पण तीही अजून उघडली नव्हती. तिथं जावून कुठं आडोसा मिळतोय का पाहिलं तर तिथंही मिळेल त्या जागी लोकं कुडकुडत बसली होती. आडोसा शोधूनही काही उपयोग नव्हता कारण वारा आणि पाऊस मिळेल चारी दिशांनी झोडपून काढत होते. तिथंच एका दगडी झोपडीच्या बाजूला छोट्याश्या जागेत गर्दी करुन बसलो. थंडीनं इतकं गारठून गेलो होतो की कोणाच्याच तोंडातून शब्द फुटत नव्हते. सगळं अंग थरथरत होतं. भिजलेल्या केसांवर बर्फाचे छोटे कण जमा झाले होते. आशानची अवस्था सर्वात बिकट होती कारण त्यानं आपल्याकडचं एक जॅकेट अमितला दिलं होतं. वारा आणि पावसापासून बचाव व्हावा म्हणून त्यानं छत्री उघडायचा केविलवाणा प्रयत्न केला पण एका सेकंदातच त्याच्या छत्रीचे सारे जोड हातात देवून वा-यानं आपला प्रभाव दाखवून दिला. तशा परिस्थितीत पाच मिनीटंदेखील तिथं थांबणं अशक्य होतं. परत खाली उतरुन जावं म्हटलं तर अंधारामुळं उतरण्यासाठीही आणखी एक-दीड तास लागणार होता. सूर्योदय व्हायला अजून दीड तास अवकाश होता. भिजलेल्या अवस्थेत गोठवणा-या थंडीत आणि पावसात दीड तास असा काढायचा या विचारानं जिवाचा थरकाप उडाला. पुन्हा एकदा निसर्गासमोर माणूस किती क्षूद्र आहे याचा प्रत्यय आला. एकाच वेळी मला व्हर्टिकल लिमीट चित्रपटात K2 वर अडकलेले गिर्यारोहक आणि टायटॅनिकमधला अटलांटिकच्या गोठवणा-या पाण्यात बुडालेला ‘Jack’ डोळ्यासमोर दिसू लागले. त्या बापड्या गिर्यारोहकांना वाचवण्यासाठी कोणीतरी खालून निघालं होतं आणि ‘Jack’च्या बरोबर त्याची ‘Rose’ तरी होती. आमच्याबरोबर ना ‘Rose’ होती ना कोणी खालून वरती निघणारं होतं. आशान् ला तशा परिस्थितीतही विनोद सुचत होते. “आज तुम्हाला चायनिज् कुंग फू चं सामर्थ्य दाखवूनच देतो. हा मी आता इथे असा बसलो की एक तास इथून हलणारही नाही.” असं म्हणत एका ठिकाणी तो त्याच्या कुंग फू पोझमध्ये ठाण मांडून बसला. ‘जिवंत राहिलास तर हलशील ना.’ शिंगोसान् हळूच त्याला म्हणाला. मला आणि तोमितासानला हसण्याची इच्छा असूनही हसू फुटत नव्हतं. एकेक मिनीट घड्याळाचा काटा पाहात पुढच्या मिनीटाला काहीतरी होईल या आशेवर काढत होतो. पाच, दहा करत पंधरा मिनीटं उलटून गेली. बर्फाचा खडा पाच मिनीटं तळहातावर ठेवल्यावर जी अवस्था होते तीच अवस्था सगळ्या शरीराची झाली होती. एव्हाना शरीरावर संवेदना जाणवणं बंद झालं होतं. शेवटी अर्ध्या तासानं देवानं आमची प्रार्थना ऐकली. दोन उपहारगृहांपैकी एकाचा दरवाजा उघडला आणि आत घुसण्यासाठी लोकांची एकच झुंबड उडाली. मी, तोमितासान आणि शिंगोसाननं भराभर बॅगा उचलल्या आणि तिकडे निघालो. आशान् मात्र अजून तसाच कुंग फू पोझमध्ये बसला होता. शिंगोसाननं त्याला हलवून उठवायचा प्रयत्न केला पण गारठून गेल्यामुळे त्याला हलताच येत नव्हतं. कसबसं त्याला उठवून उपहारगृहात घेवून गेलो. शेकोटीजवळ बसून गरम गरम कॉफीचा घोट घेतल्यावर सगळ्यांच्या जीवात जीव आला. पंधरा-वीस मिनीटं शेकोटीजवळ बसलो. कॉफी संपल्यामुळं उठून इतर लोकांना बसायला जागा देणं भाग होतं. सूर्योदयाला अजून अर्धा तास अवकाश होता. अर्धा तास आता सहज बाहेर काढता येईल असं म्हणून बाहेर पडलो. बाहेर पडल्याबरोबर पुन्हा तोच सोसाट्याचा वारा आणि पाऊस. एका क्षणात पुन्हा ‘जैसे थे’. आता मात्र गर्दी वाढल्यामुळं उपहारगृहात सहजासहजी प्रवेश मिळणार नव्हता. जरा पुढे चालत जातो तोच पुन्हा एकदा अंगात हुडहुडी भरली. उब मिळावी म्हणून थोडा वेळ सगळ्यांनी उड्या मारुन पाहिल्या. पण त्याचा काहीच उपयोग झाला नाही. मग शेवटी पुन्हा एकदा रांगेत उभं राहून कसंबसं उपहारगृहात पोचलो आणि आत आडोशाला उभं राहिलो. एव्हाना तांबडं फुटायची वेळ झाली होती. बाहेर सूर्योदय पाहण्यासाठी एकच गर्दी झाली होती. उपहारगृहाच्या काचेच्या खिडकीआडून मला थोडंफार आकाश दिसत होतं. पूर्वेच्या आकाशात हळूहळू केशरी छटा दिसू लागल्या होत्या. पण त्या वादळी हवामानात सूर्योदय दिसणं अशक्य होतं. विमानातून येताना मी एक-दोनदा सूर्योदय पाहिला होता. हा सूर्योदयही त्यापेक्षा काही वेगळा नसणार अशी मनाची समजूत काढून मी आणि आशान् तिथं एक जागा मिळवून बसलो. शिंगो-सान आणि तोमितासान बाहेर सूर्योदयाची छायाचित्रं काढता येतात का ते पाहण्यासाठी गेले. जरी सूर्योदय दिसला असता तरी बाहेर जावून बॅगेतून कॅमेरा काढून तो स्टॅंडवर लावण्याचा उत्साह माझ्यात नव्हता आणि स्टॅंडशिवाय थरथरत्या हातानं छायाचित्रं काढणं शक्य नव्हतं. त्यामुळं शिखरावर पोचलो हेही काही कमी नाही या समाधानात आम्ही दोघं निमूटपणे शेकोटीजवळ बसून राहिलो. आशानच्या हातावर अर्ध्या तासापूर्वी आलेला काटा अजूनही तसाच होता. तीन-चार तास गारठलेल्या शरीराला पंधरा-वीस मिनीटांची शेकोटीची उब पुरणार नव्हती. तिथून उठायला लागू नये म्हणून एकापाठोपाठ एक काहीतरी मागवत तिथंच बसून राहीलो. साडेपाचच्या सुमारास शिंगोसान आणि तोमितासान परत आले.<br /><br />पावसाचा जोर आता जरा कमी झाला होता आणि बाहेर चांगलंच उजाडलं होतं. म्हणून मग बाहेर पडून शिखराच्या मध्यभागी असलेल्या क्रेटरभोवती एक चक्कर मारण्यासाठी निघालो. क्रेटरभोवती प्रदक्षिणा घालण्यास जवळजवळ एक तास लागतो. आम्ही होतो तिथून क्रेटरच्या दुस-या बाजूला जपानमधील सर्वात उंचीवर असलेलं पोस्ट ऑफिस आहे. तिथून कोणालाही भेटकार्ड पाठवता येतं. पण बोच-या थंडीत तिथपर्यंत जायची कोणाचीच इच्छा नव्हती. क्रेटरपर्यंत जावून तिथं आत डोकावून पाहिलं. आत खूप खोल दरी दिसत होती आणि कडांवर बरंच बर्फ साठलं होतं. हात अजूनही थरथरतच होते त्यामुळे कॅमेरा बाहेर काढून क्रेटरचा फोटो काढणं शक्य झालं नाही. तसाही त्याचा आकार कॅमे-यात मावण्यासारखा नव्हता. थोडं पुढे जावून खाली दिसणा-या सुंदर लॅंडस्केपची थोडी छायाचित्रं काढली. पण ढगाळ वातावरणामुळं ती म्हणावी तितकी चांगली आली नाहीत. तशा वातावरणात आणखी फिरण्याचा उत्साह कोणाच्याच अंगात नव्हता. पाच-दहा मिनीटं तिथं थांबून परतीच्या वाटेला लागलो.<br /><br />उतरायच्या वाटेवर वाळूवरुन आपोआपच पुढे सरकत जात असल्यामुळं उतरणं सोपं जात होतं. अर्ध्या तासाच्या आतच आठव्या टप्प्यावर पोचलो. संध्याकाळची हानाबी(आतषबाजी) गाठायची असल्यामुळं अमित आणि त्याच्या बायकोला उठवून लगबगीनं उतरायला लागलो. परतीच्या वाटेत ‘ओनसेन’ला(नैसर्गिक गरम पाण्याचं कुंड) भेट द्यायची असल्यामुळं १० च्या आत पायथ्याशी पोचणं गरजेचं होतं. पण सातव्या टप्प्यापाशी पोचलो तसं पुन्हा मुसळधार जे पावसानं गाठलं ते पायथ्याशी पोचेपर्यंत सोडलंच नाही. पावसातून वाट काढत पाचव्या टप्प्यापर्यंत पोचेपर्यंत अकरा वाजले. वाळू आणि चिखलानं सगळे कपडे माखून गेले होते. ओनसेनला जाण्याची तीव्र इच्छा होत होती पण उशीर झाल्यामुळं ओनसेनचा बेत रद्द करावा लागला. परतीच्या वाटेवर ओनसेनशिवाय घडलेली ही पहिलीच सहल असावी. पण आधी घडलेल्या चित्तथरारक अनुभवांच्या आठवणींमध्ये ओनसेन चुकल्याची हुरहुर केव्हाच नाहीशी झाली होती. त्या रोमांचक आठवणी <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6860.0.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6860.0.jpg" alt="" border="0" /></a>आणि फुजीसान् ‘सर’ केल्याचा आनंद मनात साठवून परतीच्या वाटेला लागलो. दरवेळी सहलीत तोमितासान मला काहीतरी जपानी शिकवत असतो पण सहल संपल्यावर मी नेहमी ते विसरतो. यावेळी मात्र त्यानं शिकवलेलं वाक्य विसरता येणं शक्य नव्हतं.<br />‘जिनसेइवा केइकेन दा’ (Life is an experience).<br /><br />ही आणि आणखी काही छायाचित्रं <a href="http://www.imagestation.com/album/pictures.html?id=2103596295&idx=1" target="_blank">इथं</a> पाहता येतील.Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-1148706259488887862006-05-27T13:36:00.000+09:002006-05-27T14:04:19.506+09:00माझं कोल्हापूर<div align="left">इमेलमधून आलेली एक कविता आज वाचली आणि मन कोल्हापूरच्या नॉस्टॅल्जियानं भरुन आलं. ती कविता इथं लिहायचा मोह आवरला नाही.<br /><br />कोल्हापूर...<br /><br />खळाळत्या जीवनाचा निर्झर कोल्हापूर...<br />मनातल्या माणूसकीचा पाझर कोल्हापूर... </div><div align="left"><br />रंकाळ्याचा वारा कोल्हापूर...<br />पन्हाळ्याच्या धारा कोल्हापूर... </div><div align="left"><br />खासबागेतील कुस्ती कोल्हापूर...<br />जेवल्यानंतरची सुस्ती कोल्हापूर... </div><div align="left"><br />चपलेपासून फेट्यापर्यंत मातीचा सुगंध कोल्हापूर...<br />मनानं शरीरानं आत्म्यानं बेधूंद कोल्हापूर... </div><div align="left"><br />मिसळीचं वाटण कोल्हापूर... </div><div align="left">पांढ-या रश्श्यातलं मटण कोल्हापूर... </div><div align="left"><br />विन्या मिल्या पश्या कोल्हापूर...<br />पम्या पक्या दिप्या कोल्हापूर... </div><div align="left"><br />शिव्यांमधलं प्रेम कोल्हापूर...<br />राजकारणातील गेम कोल्हापूर... </div><div align="left"><br />शाहिरीचा बाज कोल्हापूर...<br />गळ्यातला साज कोल्हापूर... </div><div align="left"><br />मातीमधलं पसरलेलं घोंगडं कोल्हापूर...<br />नखशिखांत रांगडं कोल्हापूर... </div><div align="left"><br />ताराबाई पार्कातलं चुणचुणीत कोल्हापूर...<br />शिवाजी पेठेतलं झणझणीत कोल्हापूर...<br /><br />क्षणोक्षणी<br />जिथे तिथे<br />भरपूर पुरेपूर<br />ते.... माझं कोल्हापूर...</div>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-1147285223122160822006-05-11T00:24:00.000+09:002006-05-12T02:58:21.753+09:00पुस्तकनिष्ठांची मांदियाळी<a href="http://marathisahitya.blogspot.com" target="_blank">नंदन</a>नं <a href="http://marathisahitya.blogspot.com/2006/05/blog-post.html" target="_blank">टॅग बुकींग</a> चा अतिशय चांगला उपक्रम सुरु केलाय. त्यानं मला या खेळात सामील केलंय खरं, पण मी त्याच्या निवडीला न्याय देऊ शकेन असं वाटत नाही. त्यानं वाचलेल्या पुस्तकांची यादी केली तर त्यातली १/१० पुस्तकंही मी वाचली असतील की नाही याबाबत मलाच शंका आहे. 'आता इथं जपानमध्ये मराठी पुस्तकं मिळणार कुठून? शिवाय रोजचा अभ्यास, संशोधन, जपानीचा अभ्यास अशा कसरतीतून वेळ मिळायला तर वाचणार.' अशी भरपूर कारणं देता येतील. पण आता विषय निघालाच आहे तर प्रांजळपणे एक गोष्ट कबूल करावीशी वाटते. मला वाचनाची आवड आहे, पण वेड नाही. नंदनसारखी मुलं, ज्यांना वाचनाचं वेड आहे, ते कुठूनही पुस्तकं मिळवून कसाही वेळ काढून वाचतीलच. पण माझं तसं नाही. मी पुस्तकं वाचतो, नाही असं नाही. एखादं पुस्तक आवडलं तर एका रात्रीत खाली न ठेवता वाचूनही काढतो. पण एखादं पुस्तक वाचायचंच असं ठरवून, खटपट करुन ते मिळवून वाचण्याइतपत मला वाचनाचं वेड नाही. लहानपणापासूनच वाचनापेक्षा खेळण्याकडे माझा कल जास्ती होता. अजूनही आहे. अजूनही जास्तीत जास्त वेळ मला मैदानावर घालवायला आवडतं. मग ते मैदान क्रिकेटचं असो किंवा बेसबॉलचं. (आजच बेसबॉलचा एक सराव सामना खेळून आलो.) शक्यतो जमेल तेवढे सगळ्या प्रकारचे खेळ खेळण्याचा प्रयत्न करतो. खेळाची ही आवड शाळेपासून इंजिनिअरींगपर्यंत वेळोवेळी गुणतक्यात परिवर्तित झालेलीच आहे. असो. दरवेळी काहीतरी लिहीताना हे असं कुठेतरी भरकटायला होतं. तर विषय पुस्तकांचा होता.<br /><br />शाळेत असताना मी नियमित मराठी पुस्तकं वाचायचो. कॉलेजात गेल्यावर हळूहळू मराठी पुस्तकांची जागा इंग्रजी पुस्तकं आणि वर्तमानपत्रांनी घेतली. खरं सांगायचं तर शाळा सुटून कॉलेजात गेल्यावर एखादं नवीन पुस्तक आवर्जून विकत घ्यावं असं कधी वाटलं नाही. कारण घरी आई महानगगरपालिकेच्या वाचनालयातून नियमितपणे पुस्तकं आणत असे. मी केव्हातरी त्यातलं एखादं वाचत असे. पण मुख्य गोष्ट अशी की भारतात असताना, मराठमोळ्या वातावरणात वावरत असताना आपण आपल्या भाषेपासून दूर आहोत असं कधीच वाटलं नाही. एका मोठ्या आनंदाला आपण दिवसागणिक किती मुकत चाललो आहोत याची जाणीव ख-या अर्थानं इथं जपानमध्ये आल्यावर झाली. मला वाटतं, भारत किंवा महाराष्ट्र सोडलेल्या प्रत्येकाची माझ्यापेक्षा फार काही वेगळी अवस्था नसावी. मग हे असं ब्लॉग लिहीणं, मराठीतलं काहीही दिसलं की अधाश्यासारखं वाचून काढणं सुरु झालं. त्याला मराठी ब्लॉगविश्वानं खूप मोठा दिलासा दिला. पण तिथंही कुठंतरी एखाद्या पुस्तकाबद्दल वाचलं की आपण ते वाचलेलं नाही याची खंत वाटू लागली. पण आता मात्र पक्का निश्चय केलाय. इथून पुढे मिळतील तितकी मराठी पुस्तकं वाचायची.<br /><br />आता नंदनच्या प्रश्नांची उत्तरं. मला सर्वात आवडता चित्रपट किंवा गाणं किंवा पुस्तक असं काही ठरवायला नेहमीच अवघड जातं. त्यामुळे लहानपणापासून त्या त्या वयात आवडलेली काही पुस्तकं इथं लिहीतो.<br /><br />शेवटचं वाचलेलं पुस्तक:<br />'Memoirs of a Geisha' हे Arthur Golden चं पुस्तक नुकतंच वाचून संपवलं. पण दुर्दैवानं अलिकडे मराठी पुस्तक वाचायला मिळालं नाही. इंथं येण्यापूर्वी मी पु.लं. च्या 'पूर्वरंग'ची एकदा उजळणी केली होती. पण त्यालाही आता दोन वर्षं होत आली. आता नक्की आठवत नाही पण त्याआधी श्री. ना. पेंडसेंचं 'गारंबीचा बापू' वाचलं असावं बहुदा. पुस्तक खूप जुनं आहे. त्याच्यावर तसाच खूप जुना एक चित्रपटही निघाला आहे. मी असंच केव्हातरी वाचनालयातून घरी आलेलं ते पुस्तक वाचल्याचं आठवतंय.<br /><br />आवडलेली पुस्तकं:<br /><br />मराठी पुस्तकांचा विषय निघाल्यावर पुलंचं नाव घेतलं नाही तर तो फाऊल ठरतो. त्यांची पुस्तकं आवडत्या पुस्तकांच्या यादीत नसलेला माणूस विरळाच. 'अपूर्वाई' आणि 'असा मी असामी' चा नंबर माझ्या यादीत सर्वात वरचा. हलकीफुलकी, फारशी गंभीर नसलेली पुस्तकं मला सर्वात जास्त आवडतात. त्यामुळं चि. वि. जोशी हे लहानपणीचे आवडीचे लेखक. त्यांचं 'ओसाडवाडीचे देव' पुस्तक त्यावेळी आवडायचं.<br /><br />इतिहास हा लहानपणापासून माझा आवडीचा विषय. पण तिथंही सर्वपरिचित पानिपत, स्वामी अशी उल्लेखनीय पुस्तकं वगळता माझी पाटी कोरीच आहे. केव्हातरी 'घाशीराम कोतवाल' वाचल्याचं आठवतंय. दुस-या महायुध्दाचा इतिहास हा दहावीपासून माझ्या आवडीचा विषय झाला होता. त्यावर मिळतील तितके नवे आणि जुने हॉलिवूडपट मी पाहिलेले आहेत. त्यामुळे वाळींबेंचं 'हिटलर' हे पुस्तक मला आवडायचं. (व्याकरणाचे वाळींबे आणि लेखक वाळींबे यांच्यात माझा नेहमी गोंधळ होतो. इथंही झाला असेल तर त्यातले नक्की कोणते वाळींबे की दोघेही एकच आहेत ते समजून घेण्याची जबाबदारी वाचकांची). पण त्यांनीच लिहीलेलं 'नाझी भस्मासुराचा उदयास्त' पुस्तक वाचल्यावर मला 'हिटलर' आवडेनासं झालं.<br /><br />स्वामी विवेकानंदांचं चरित्र वाचलं होतं. आता वर एवढ्या गोष्टी कबूल केल्याच आहेत तशी आणखीही एक करतो. खूप पूर्वी वाचल्यामुळं या पुस्तकाचं नाव आणि लेखक दोन्ही मला आता आठवत नाहीत. पण पहिल्या पाचात याचं स्थान नक्कीच आहे.<br /><br />अनुवादित पुस्तकांमध्ये रविंद्र गुर्जर यांचं 'सत्तर दिवस' पुस्तक मला आवडलं. दक्षिण अमेरीकेत विमानाला अपघात होऊन त्यातल्या वाचलेल्या प्रवाश्यांनी बर्फाच्छादित एंडीज् पर्वतात अन्नपाण्यावाचून काढलेल्या सत्तर दिवसांचा अनुभव वाचताना अंगावर काटा आल्याशिवाय राहात नाही.<br /><br />आधी लिहील्याप्रमाणं मी ठरवून कोणतंही पुस्तक वाचत नसल्यामुळं पहिल्या पाचांबद्दल भाष्य करणं अवघड आहे. शिवाय इथून पुढं हातात पडेल ते पुस्तक वाचायचं ठरवल्यामुळं तसं काही लिहायची गरजही नाही.<br /><br />मला खेळायची आवड असली तरी हा टॅग बुकींग चा खेळ खेळता खेळता माझी पुरेवाट झाली. पण त्यानिमित्तानं चांगल्या पुस्तकांची ओळख झाली हेही नसे थोडके. त्याबद्दल नंदनचे खरंच आभार मानायला हवेत.<br />आता साखळी पुढे सरकवताना कोणी कोणाला टॅग केलंय हे मला कळायला मार्ग नाही. पण तरीही मी या पाच लोकांना टॅग करतो.<br /><a href="http://mattermhane.blogspot.com/" target="_blank">कौस्तुभ</a><br /><a href="http://shabdabhramar.blogspot.com/" target="_blank">शब्दभ्रमर</a><br /><a href="http://anand-kulkarni.blogspot.com/" target="_blank">आनंद</a><br /><a href="http://bhaigiri.blogspot.com/" target="_blank">गिरिराज</a><br /><a href="http://ashutoshbapat.blogspot.com/" target="_blank">आशुतोष</a>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-1145030316376477752006-04-14T23:02:00.001+09:002009-01-18T16:20:16.346+09:00पुन्हा एकदा साकुरायावर्षी साकुरा (चेरी ब्लॉसम) चे मनासारखे फोटो काढता आले नाहीत याची थोडी हुरहुर लागलीच होती. गेल्या वर्षी नविन कॅमेरा घेतला त्यावेळी साकुराचा बहर संपून गेला होता. यावर्षी ती संधी चुकवायची नाही असं ठरवलं होतं. पण कामाच्या गडबडीत इथला साकुराचा बहर केव्हा ओसरला ते कळलंच नाही. कोणतीही गोष्ट उत्साह असेपर्यंत केलेली बरी असते. त्यामुळे मागच्या शनिवारी लॅबमधल्या एका मुलानं ‘उद्या साकुराचे फोटो काढायला जाउया का’ विचारताच मी लगेच ‘हो’ म्हणून टाकलं.<br /><br />रविवारी सकाळी आम्ही दोन हौशी फोटोग्राफर एका हौशी ड्रायव्हरला पकडून साकुराचे फोटो काढण्यासाठी बाहेर पडलो. टोकियोजवळ साकुराचा बहर केव्हाच संपून गेला होता. दुस-या कोणत्यातरी प्रसिध्द ठिकाणी जायचं म्हटलं तर या दिवसांत जिकडेतिकडे प्रचंड गर्दी असते. त्यामुळं कुठंतरी लांब आणि शांत ठिकाणी जायचं ठरवलं. टोकियोच्या पश्चिमेला असणा-या यामानाशी राज्यात त्यांनी दोन-तीन चांगल्या ठिकाणांची माहिती काढली होती. अशी सगळी माहिती काढून स्वतःची गाडी घेउन आपण ट्रीपला जाउया का असं विचारणारी माणसं सहसा कुणाला भेटत नाहीत. का कुणास ठाऊक पण माझं नशिब फार चांगलं आहे या बाबतीत. त्यांच्या माहितीनुसार इप्पोनसाकुरा या फारश्या गजबजाट नसलेल्या जागी निघालो. दोन-अडीच तासांचा ड्राईव्ह संपतो तोच हायवेवरच एक छोटीशी बाग दिसली. ही ट्रिप Exclusively साकुराचे फोटो काढण्यासाठी असल्यामुळे वाटेत कुठंही मनाला येईल तिथं गाडी थांबवून फोटो काढण्याची मुभा होती. त्या बागेपाशी गाडी थांबवून आमचं फोटोसेशन सुरु झालं.<br /><br />असं म्हणतात की हजार शब्दांपेक्षा एक चित्र पुरेसं असतं. त्यामुळं मी जास्ती लांबड न लावता तुम्हाला चित्रं पाहायला मोकळं करतो. चित्रांसोबत जागांची माहीती आणि किचकट नावंही आहेत. पण ती वाचायची की नाही हे ज्यानं त्यानं ठरवावं. मी मात्र माझ्या संदर्भाकरता लिहीली आहेत.<br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6297.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6297.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br />हायवेवरच्या छोट्याश्या बागेतली 'Peach' ची फुलं<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6318.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6318.jpg" border="0" /></a><br /><br />त्याच बागेतील साकुरा<br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6301.jpg"></a><br /><br /><br /><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6301.jpg"></a><br /><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6301.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6301.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6398.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6398.jpg" border="0" /></a><br /><br />यामानाशी राज्यातील 'कात्सुनुमा-बुदोक्यो' गावाजवळ असलेला हा प्रसिध्द '<em>इप्पोनसाकुरा'</em>. विस्तीर्ण मैदानात असलेलं साकुराचं हे एकमेव झाड जवळजवळ दोनशे वर्षं जुनं आहे. <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6407.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6407.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br />साकुराचे फोटो काढण्यासाठी तिथं आमच्याव्यतिरिक्त आणखीही काही वेडे लोक होते. आणि अगदी जय्यत तयारीनिशी आले होते. <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6309.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6309.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6486.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6486.jpg" border="0" /></a><br /><br /><strong><em>'साकुरा आणि फुजीसान्'</em></strong> अर्थात माऊंट फुजी.<br />त्याजसाठी केला तो अट्टाहास.<br />हे छायाचित्र म्हणजेच जपानची आजवर सगळीकडे पाहिलेली प्रतिमा कॅमे-यात बंद केली आणि इथवर आल्याचं सार्थक झाल्यासारखं वाटलं.<br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6574.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6574.jpg" border="0" /></a><br /><br /><em>'शिदारेझाकुरा' </em>: यामानाशी राज्यातील आणखी एक प्रसिध्द साकुराचं झाड. हे झाडदेखील खूप जुनं आहे असं ऐकलं. याचं वैशिष्ट्य म्हणजे ह्याला वडाच्या पारंब्यांसारख्या फांद्या आहेत आणि त्यावर साकुरा फुलतो.<br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6599.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6599.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br />हा असा.<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6646.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6646.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br />रात्रीच्या प्रकाशात हा शिदारेझाकुरा अधिकच खुलून दिसतो.<br /><br /><br /><br /><br />दिवसभर फिर फिर फिरुन फोटो काढल्यावर नेहमीप्रमाणं 'ओनसेन' (नैसर्गिक गरम पाण्याचं कुंड) ला जायचं ठरलं. ओनसेनला गेलो नाही तर चुकल्याचुकल्यासारखं वाटतं. नेहमीप्रमाणं जपानी मित्रांनी तिथल्या एका प्रसिध्द ओनसेनची माहिती काढून ठेवलेलीच होती. संध्याकाळी परतीच्या प्रवासात तिथून जवळच एका डोंगराच्या माथ्यावर असणा-या 'होत्ताराकाशी ओनसेन'मध्ये गेलो.<br /><br />कल्पना करा. सूर्यास्ताची वेळ आहे. डोंगराच्या माथ्यावर आजूबाजूला कोणतीही घरं नाहीत. समोर बर्फाच्छादित माउंट फुजी सोनेरी सूर्यकिरणांनी न्हाउन निघाला आहे. मधली खोल दरी दिव्यांनी झगमगते आहे. थंडगार वा-याची झुळूक अंगावर घेत तुम्ही गरम पाण्याच्या कुंडामध्ये त्या दृश्याचा आस्वाद घेत बसला आहात. अशा वातावरणात आजूबाजूच्या जगाचा विसर न पडला तरच नवल.<br />अर्थातच आमच्या तिघांच्या तोंडून एकच शब्द उमटत होता: <em><strong>'साईको'</strong></em> (परमोच्च)<br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/hottarakau%20onsen.jpg"></a><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/hottarakau%20onsen.2.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/hottarakau%20onsen.2.jpg" border="0" /></a><br />(ओनसेनमध्ये छायाचित्रं काढायला परवानगी नसल्यामुळे हे छायाचित्र मी या ओनसेनच्या <a href="http://www.hottarakashi.com/" target="_blank">संकेतस्थळावरुन</a> मिळवलेलं आहे.)<br /><br /><br /><br />ही आणि इतर काही छायाचित्रं <a href="http://www.imagestation.com/album/pictures.html?id=2107389812" target="_blank">इथं</a> पाहू शकता.Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-1143911101541790242006-04-02T00:29:00.001+09:002009-01-18T16:21:21.968+09:00नेमेचि येतो मग साकुरा<div align="justify">गेल्या वर्षीच्या मार्च महिन्यात सुट्टीसाठी भारतात गेल्यामुळे स्प्रिंग अर्थात वसंत ऋतूचं आगमन मला पाहताच आलं नाही. या वर्षी मात्र ‘साकुरा’ फुलताना छायाचित्रं काढायला विसरायचं नाही असं मनाशी अगदी ठरवलं होतं. पण गेल्या आठवड्यात कामाच्या गराड्यापुढे दिवसा प्रयोगशाळेतून बाहेरच पडता आलं नाही. परवा सकाळी सहज घराच्या खिडकीतून बाहेर पाहिलं तर साकुरा चक्क पूर्णपणे बहरात होता. छे.. नेमकं याच दिवसात मला काम लागावं आणि मी पुन्हा एकदा साकुरा बहरताना छायाचित्रं काढायला मुकावं..आता यासाठी आणखी एक वर्ष थांबावं लागणार या विचारानं त्या दिवशी थोडा हिरेमोडच झाला. पण बाहेर पडल्यावर आजूबाजूला सर्वत्र ऐन बहरात आलेला साकुरा पाहिला आणि उदास झालेलं मन साकुरासारखंच क्षणात फुलून आलं. साकुरा फुलताना पाहता आला नाही किंवा त्याची छायाचित्रं काढता आली नाहीत याच्या दुःखापेक्षा बहरलेला साकुरा पाहण्याचं सुख कित्येक पटीनं अधिक होतं. त्यानंतर दोन-तीन दिवस रोज साकुरा पाहण्यात आणि ‘हानामी’ची मजा लुटण्याच्या कल्पनेत अगदी छान गेले.<br /><br />तुम्ही म्हणत असाल हा साकुरा काय प्रकार आहे आणि ही हानामी कशाशी खातात? काय आहे, जपानबद्दल माहिती वाचताना, जपानी भाषेचा थोडासा छळ सहन करावा लागणारच, नाही का? ठीक आहे. <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6191.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6191.jpg" border="0" /></a>सांगतो. कदाचित काही जणांना माहितीही असेल. दर वर्षी वसंताची चाहूल लागताच हिवाळ्यात थंडीनं गारठून गेलेल्या आणि पानं झडलेल्या चेरीच्या झाडांना नवी पालवी फुटू लागते आणि बघता बघता <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6018.jpg"></a>चेरीचं झाड फिकट गुलाबी फुलांनी अगदी बहरुन जातं. अगदी आपल्याकडचं गुलमोहराचं झाड जसं बहरुन जातं तसंच. तसं पाहिलं तर समशीतोष्ण कटिबंधात हा प्रकार सर्वत्रच <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/TS280574.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/TS280574.jpg" border="0" /></a>पाहायला मिळतो. यात जपानमध्ये विशेष वेगळं आहे असं काहीच नाही. <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6084.jpg"></a>याला पश्चिमेकडे चेरी ब्लॉसम म्हणतात तर इथे साकुरा. हा साकुरा जपानच्या दक्षिणेच्या टोकापासून सुरु होउन हळूहळू उत्तरेला सरकत जातो. टोकियो साधारण मध्यावर असल्यामुळे मार्चअखेरीस टोकियोमध्ये सगळीकडे साकुरानं डवरलेली झाडं दिसू लागतात आणि सगळीकडे एखाद्या उत्सवासारखं वातावरण पसरतं. शाळा, कॉलेजांना वर्षअखेरीची सुट्टी लागलेली असते. ऑफिसेस्, घरा-घरांमध्ये हानामीची वेळापत्रकं आखली जातात. ही ‘हानामी’ म्हणजे कुठलीतरी खायची गोष्ट नाही तर कुटूंब किंवा मित्रमंडळींसोबत फिरायला जाऊन चेरी ब्लॉसमची मजा लुटणे म्हणजे 'हानामी'. आता ही हानामी सहल (किंवा पिकनिक म्हणा हवं तर) घराजवळची एखादी बाग किंवा दूर कुठेतरी दुस-या गावत असणं हे ज्याच्या त्याच्या उत्साहावर अवलंबून असतं. पण लहानांपासून मोठ्यांपर्यंत सर्वजण हानामीचा आनंद लुटण्यासाठी एकदा तरी बाहेर पडतातच. मला तरी वाटतं अशा वातावरणात हानामी पिकनिकला न जाता कुणाला चैनच पडणार नाही. त्यामुळं या दिवसांत बागा किंवा साकुरा पाहण्यासाठी असलेली ठिकाणं गर्दीनं फुलून गेली नाहीत तरच नवल. सुट्टीच्या दिवशी तर काही पाहायलाच नको. काही ठिकाणी तर गर्दीतून वाटही काढता येत नाही. तसा हानामी पिकनिक आणि आपल्याकडची पिकनिक यात फारसा फरक नाहीच. हल्ली आपल्याकडच्या पिकनिकच्या संकल्पना बदलल्या आहेत. पण मी लहान असताना घरातल्या मंडळींबरोबर गेलेल्या पिकनिक मला चांगल्या आठवतायत. शक्यतो सगळ्या पिकनिक म्हणजे कुठल्यातरी देवस्थानला दिलेली एखादी छोटी भेटच असायची. सकाळचा वेळ तिथं पोचल्यावर देवदर्शन आटोपून आजूबाजूचा परिसर न्याहाळण्यात जाई. दुपार झाली, की जवळवासच्या कुठल्यातरी वडाच्या झाडाखाली चटई अंथरुन त्यावर जेवणाचे डबे उघडले जात. घरातून कालवून आणलेला दहीभात आणि डाळमेथीचा बेत अगदी फक्कड जमलेला असे. त्यावर मनसोक्त ताव मारला तरी नंतर ताकाचा पेला रिचवून मोठी ढेकर दिल्याशिवाय जेवण पूर्ण झाल्याचं समाधान मिळत नसे. तश्या त्या दहीभात आणि डाळमेथीची चव इतर कुठेही आणि कितीही वेळा खाल्ली तरी येत नसे. जेवणानंतर तिथेच झाडाच्या सावलीत बायकांच्या गप्पा रंगत असत आणि परुषमंडळींची वामकुक्षी होत असे. आम्ही मुले मात्र दिवसभर कोणता ना कोणता खेळ खेळण्यात किंवा इतरांच्या खोड्या काढण्यात दंग असू. उन्हं उतरतीला लागल्यावर सामानाची आवराआवर सुरु होई आणि अंधार पडायच्या सुमारास आम्ही घरी परतत असू. त्या सहलींच्या आठवणी मनात अजूनही ताज्या आहेत. तश्या सहलींची मजा आता पुन्हा येणार नाही आणि इथं तर मुळीच येणार नाही हे माहित असलं तरी इथल्या प्रत्येक सहलीत काहीतरी वेगळं अनुभवण्याचा प्रयत्न सुरुच असतो.<br /><br />दरवर्षीप्रमाणे याही वर्षी एप्रिलच्या पहिल्याच रविवारी प्रयोगशाळेची हानामी सहल ठरली. पण रविवारी हवामान खात्यानं पावसाचा अंदाज वर्तविल्यामुळं हानामीसाठी एक दिवस आधीच <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6020.0.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6020.0.jpg" border="0" /></a>जायचं ठरलं. शनिवारी सकाळी ठरल्याप्रमाणे तोक्यो(टोकियो) मधली कमी गर्दी असणारी एक छोटीशी बाग निवडून सगळे सदस्य तिथे जमा झाले. हवेतला किंचीत गारठा आणि लख्ख सूर्यप्रकाशामुळे वातावरण अगदी आल्हाददायक होतं. प्रा. कुरोदा, म्हणजे माझे मार्गदर्शकही त्यांच्या कुटुंबियांसमवेत आले होते. त्यांच्या पत्नीने घरातून आमच्यासाठी वेगवेगळे पदार्थ बनवून आणले होते. थोडा वळ बागेत फेरफटका मारुन साकुराचं सौंदर्य <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6189.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6189.jpg" border="0" /></a>डोळ्यात साठवून ठेवलं. प्रत्येकाकडे कॅमेरा असल्यामुळे छायाचित्रांना काही तोटा नव्हताच. बागेत फारशी गर्दी नसली तरी प्रयोगशाळेतील काही मुलांनी आधीच जाऊन जागा पकडून ठेवली होती. तिथे एका चेरीच्या झाडाखाली मेणकापड अंथरुन मंडळींनी त्यावर बैठक मारली. वरती जणू साकुराचं छतच तयार झालं होतं. पेयपानाचा का<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6086.0.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6086.0.jpg" border="0" /></a>र्यक्रम आटोपल्यावर मंडळींनी जेवणाचे डबे उघडले. <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6133.jpg"></a>जपानी खाद्यपदार्थांचा आस्वाद घेत गप्पा रंगल्या. प्रा. कुरोदांचा छोटा मुलगा योशितोची दंगामस्ती आणि खोड्यांमुळे सगळ्यांची चांगलीच करमणूक होत होती. दुपारी यथावकाश जेवण आटोपून गप्पा संपल्यावर एकेक सदस्य निघू लागला. मग सगळ्यांनीच आवराआवर करायला सुरुवात केली. तीन-साडेतीनच्या सुमारास साफसफाई करुन सर्वजण परत निघाले. मी आणि काही मित्र भारतीय दूतावासात असलेला ‘साकुरा बझार’ पाहण्यासाठी निघालो.<br /><br />दरवर्षी ‘कुदानशिता’ इथं असणा-या भारतीय दूतावासात ‘साकुरा बझार’ भरतो. भारताच्या <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6234.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6234.jpg" border="0" /></a>वेगवेगळ्या प्रांतांमधील खाण्याच्या पदार्थांचे स्टॉल आणि दूतावासासमोर असणारी साकुरानं फुलून गेलेली प्रसिध्द बाग हे या साकुरा बझारचं आकर्षण असतं. दूतावासात जाईपर्यंतच चार वाजले. कुदानशिता स्टेशनपासून दूतावासापर्यंतचा रस्ता गर्दीनं फुलून गेला होता. जपानी मित्रांना साकुरा बझारमधील मराठी <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6230.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6230.jpg" border="0" /></a>मंडळाच्या स्टॉलमधले बटाटेवडे खायला घालायचा विचार होता. पण बटाटेवडे केव्हाच संपून गेले होते आणि उरलेले पदार्थही संपण्याच्या बेतात होते. रांगेत उभे असताना अर्ध्यातच सगळे पदार्थ संपल्याची घोषणा झाली. त्यामुळे मग समोरच्या प्रसिध्द बागेत चक्कर मारण्यास निघालो. बागेतील रस्त्यावर गर्दी मावत नव्हती. रस्त्याच्या दुतर्फा फुललेला साकुरा पाहताना लोकांचा उत्साह ओसंडून वाहात होता. काही लोक त्याची चित्रं रेखाटत होते तर काही हौशी आजोबा मोक्याची जागा पटकावून आपला जुना कॅमेरा स्टॅंडवर लावून साकुराची <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_6073.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_6073.jpg" border="0" /></a>छायाचित्रं काढण्यात दंग होते. एकंदरीतच गर्दीला उत्सवाचं स्वरुप आलं होतं. एक मोक्याची जागा पकडून मीही छायाचित्रांची हौस भागवून घेतली. पण गर्दीमुळे फारशी मनासारखी छायाचित्रं काढता आली नाहीत. त्यामुळं पुढच्या वर्षी एखाद्या निवांत ठिकाणी छायाचित्रं काढायचा निश्चय करुन परतीची लोकल पकडली.<br /><br />हा साकुराचा बहर फार फार तर एक आठवडा किंवा दहा दिवस टिकतो. तोक्योमधील साकुरा आता संपण्याच्या मार्गावर आहे. पण उत्तरेला काही मैलांवर तो नुकताच सुरु झालाय. या महिन्याच्या अखेरीस मला उत्तरेकडील 'नागानो' राज्यात जाण्याची संधी मिळतेय. पाहूया त्यावेळी साकुराला आणखी एकदा भेटण्याची संधी मिळते का? </div>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-1143810885584215522006-03-31T22:05:00.000+09:002006-03-31T23:13:41.306+09:00पुन्हा व्यत्त्यय!हुश्श... पुन्हा एकदाचा ब्लॉग परत सुरु झाला बुवा. महिनाभर तरी बंद पडला असावा. मागची नोंद पण आत्ता कुठे प्रकाशित झाली. नाहीतर कितीतरी दिवस २२% वरच अडखळतच होती. 'ब्लॉगर'नं हा असा दुस-यांदा दगा दिलाय. या 'ब्लॉगर'चा काही भरवसा नाही. सारख्या काही ना काही अडचणी येतच असतात. त्यामुळे या वेळी दुसरीकडे कुठेतरी याचा बॅकअप घेउन ठेवायला हवा म्हणून <a href="http://eshal.wordpress.com"><span style="text-decoration: underline;">इथं</span></a> बॅकअप घेउन ठेवला. पण कुठेही बॅकअप वगैरे घेतला तरी गुगलवर जीव जडलेला असल्यामुळे फिरुन फिरुन परत इथं आल्याशिवाय राहवत नाही. आज ब-याच दिवसांनी ब्लॉगवर काहीतरी उचापती केल्याचं समाधान मिळालं. ब-याच विषयांवर ब-याच दिवसांपासून काहीतरी लिहायचं मनात आहे. पण ब्लॉग पूर्ववत सुरु झाला तरी नजिकच्या भविष्यकाळात लिहायला मुहूर्त मिळेल असं वाटत नाही.Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-1142542360304626462006-03-17T05:31:00.000+09:002006-03-31T21:28:40.006+09:00कैफियत टायपिंग येणा-याचीपूर्वी म्हणजे आपले आईवडील ग्रॅज्युएट झालेल्या दिवसांत इंटरव्ह्यूसाठी ‘बायो-डाटा’ भरला जायचा. (आजकाल ‘बायो-डाटा’ साठी ‘रिझ्युमे’ वगैरे ‘फ्याशनेबल’ शब्द आले आहेत. अर्थात आम्हीही तेच वापरतो.) त्या काळी बायो-डाटावर Skills मध्ये ‘टायपिंग’ असलं तर तो फार मोठा प्लसपॉईंट असायचा. म्हणजे आजकाल आपण कोणत्याही शाखेचे पदवीधर असलो तरी ‘रिझ्युमे’ वर ‘जावा’, ‘सी’, ‘सी++’ असं काहीतरी असलं की जसा प्लस पॉईंट असतो तसा. (एकदा इंजिनीअरींगला असताना आमच्या मास्तरांनी ‘सी++’ मधले दोन ++ कशासाठी असतात असा याच विषयाच्या तोंडी परिक्षेत प्रश्न विचारला होता. त्याचं उत्तर मला अजूनही सापडलेलं नाहीये. कोणाला माहिती असेल तर जरुर कळवा.) विषयांतर बाजूला, मुद्दा असा आहे की पूर्वीच्या काळी टायपिंग येणं हा एक प्लस पॉइंट होता. तुम्हाला वाटेल, आज, या संगणकाच्या युगात जिथं एक सहस्रांश सेकंदालाही इतकं महत्व आहे, तिथं टायपिंगची गरज जास्त आहे. कारण सरळ आहे. वेळ वाचावा म्हणून. पण मला तसं मुळीच वाटत नाही. इथे वेळ वाचवायचाय कुणाला. त्यामुळे टायपिंग येण्याचे फायद्यापेक्षा तोटेच जास्ती आहेत हे मी स्वानुभवावरुन सांगू शकतो. उदाहरणच द्यायचं झालं तर आपल्याल्या टायपिंग येतं आणि आपण रेल्वेचं आरक्षण करायला गेलो आहोत असं समजा.<br /><br />कुठेही गेलं तरी रांगेत उभं राहणं हे आपल्या पाचवीलाच पुजलेलं असतं. कारण.... बरोबर... रांगेचा फायदा सर्वांना. अर्धा-पाउण तास रांगेत उभं राहिल्यावर आपल्या पुढच्या माणसाचा नंबर येतो. तो आरक्षण खिडकीजवळ जातो. आपण त्याच्या मागेच उभे असतो त्यामुळे आपल्याला खिडकीच्या आतलं सगळं दिसत असतं. पुढच्याला महालक्ष्मी एक्स्प्रेसचं स्लीपरचं आरक्षण हवं असतं. मिश्रा किंवा राव असा कोणीतरी आरक्षण अधिकारी त्याच्याकडचा फॉर्म घेतो. एकदा चष्म्यातून फॉर्मकडे बघतो. नंतर चष्म्यावरुन तिरप्या नजरेने फॉर्म भरणा-याकडे बघतो. महालक्ष्मी मधलं ‘म’ टाईप करण्यासाठी तर्जनी पुढे करुन ‘म’ शोधू लागतो. दोनेक मिनीटांनी त्याला सगळी अक्षरं सापडतात. त्याला तसं एका हाताच्या एका बोटानं अक्षरं शोधताना पाहून आपले हात टाईप करण्यासाठी शिवशिवत असतात. महालक्ष्मीचा डबा भरलेला असतो. आरक्षण हव्या असलेल्या समोरच्या माणसाला तो अधिकारी विचारतो,<br />“महालक्ष्मी १२ तारीखको फुल है, १३ का चलेगा क्या?”<br />“१२ का फुल्ल है क्या? मग सह्याद्रीका देखो.” आपल्या पुढचा म्हणतो.<br />पुन्हा ह्याचा ‘स’ शोधण्याचा खेळ सुरु होतो. आता मात्र आपला संयम सुटलेला असतो. त्याच्या हातातून तो कीबोर्ड हिसकावून घेउन फटाफट फॉर्म टाईप करुन देण्यासाठी आपले हात असे शिवशिवत असतात. पण निमूटपणे त्याचा तो अक्षरं शोधाशोधीचा खेळ पाहण्याशिवाय गत्यंतर नसल्यामुळे आपला संताप अनावर होतो.<br /><br />पण टायपिंग येत नसेल तर असा संताप अनावर होण्याचा प्रश्न येत नाही. कारण आपल्याला स्वतःला येत नसल्यामुळे आपण इतरांना फारसा दोष देत नाही. टायपिंग येत असेल तर मात्र असा छळ इतर ब-याच ठिकाणी सहन करावा लागतो.<br /><br />कुणाशीही याहू निरोप्या किंवा गुगल बोलक्यावर आपण चॅटिंग करायला बसतो. आपण फटकन काहीतरी प्रश्न विचारतो आणि पलिकडच्याच्या उत्तराकडे डोळे लावून बसतो. खालच्या चौकटीत दोन मिनीटं ‘अमुक व्यक्ती टाईप करत आहे’ असं दिसत असतं. नंतर थोड्या वेळानं ‘अमुक व्यक्तीनं संदेश पाठवेलेला आहे’ असं दिसतं. पण तो संदेश काही लवकर येत नाही. शेवटी कंटाळून आपण पुढचा संदेश लिहीत असतानाच त्याच्याकडून उत्तराऐवजी दुसराच प्रश्न येतो. मग आपण अर्धवट लिहीलेला पहिला संदेश खोडून त्याच्या प्रश्नाला उत्तर पाठवतो आणि प्रत्युत्तराची वाट पाहात बसतो. पण पुन्हा आपण पहिल्याच चक्रामध्ये अडकतो आणि हा खेळ असाच सुरु राहातो. हल्ली इंटरनेटचा वेग वाढल्यामुळं वेबकॅमवर पलिकडच्या व्यक्तीला पाहण्याची सोय झाली आहे. पण वेबकॅम लावला तरी आपला प्रॉब्लेम काही सुटत नाही. आपण वेबकॅम लावतो ते पलिकडच्या व्यक्तिला पाहायला. पण दिसतं ते फक्त मान खाली घालून कीबोर्डवरची अक्षरं शोधणारं डोकं. आत्ता वर बघेल, नंतर वर बघेल म्हणून आपण अगदी स्क्रीनकडे पाहात बसतो. पलिकडचा ज्या वेळी वर बघतो त्यावेळी कॅमेरा रिफ्रेशच होत नाही आणि पुन्हा स्क्रीनवरचं दृश्य तेच राहतं. आपला धीर असा हळूहळू सुटतच जातो आणि सर्वांना शाळेतच टायपिंग सक्तीचं का केलं नाही म्हणून शिक्षणमंत्र्यांना आपण शिव्यांची लाखोली वाहातो.<br /><br />त्यामानानं टायपिंग न येणा-या लोकांचं बरं असतं. टायपिंग न येणा-या दोन व्यक्ती चॅटींग करत असल्या की त्यांना काही अडचणी येत नाहीत. आपण काहीतरी टाईप करताना समोरच्यानं उत्तर दिलं तरी आपण आपलं उत्तर पाठवून झाल्यावरच वरती स्क्रीनकडे बघतो. त्यामुळं आधी लिहीलेलं खोडून परत दुसरं लिहिण्याचा प्रश्नच उद्भवत नाही. आपण उत्तर पाठवेपर्यंत आणखी दोन संदेश आलेले असतात. त्याला उत्तर देईपर्यंत आणखी दोन येतात. पलिकडेही तशीच परिस्थिती असल्यामुळं दोघांचं सिंक्रोनायझेशन अगदी छान जमतं.<br /><br />बघा. टायपिंगचे फायद्यापेक्षा तोटेच कसे जास्त आहेत. टायपिंगमुळे वेळ वाचतो वगैरे या सर्व बाता आहेत. वेळ वाचण्यापेक्षा असा वायाच जातो आणि वर मनस्ताप होतो तो वेगळाच. त्यामुळे टायपिंग शिकू इच्छिणा-या सर्व लोकांना माझा एक सल्ला आहे. तो म्हणजे पुन्हा एकदा विचार करा. कारण पुढे केव्हाही जाता येईल पण एकदा पुढे गेलात की मागे फिरता येणार नाही. टायपिंग न येणा-या लोकांना टायपिंग न शिकण्याचे फायदे इतरांना पटवून देण्यासाठी या लेखाचा निश्चितच उपयोग होईल अशी आशा करतो आणि ही 'टायपिंग येणा-याची कैफियत' इथेच संपवतो. <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/babytype.jpg"><img style="margin: 0px 10px 10px 0px; float: left;" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/babytype.jpg" border="0" /></a>Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-19444213.post-1141152155337542052006-03-01T02:42:00.001+09:002009-01-18T16:22:05.356+09:00एक अनुभव संयुक्त संस्थानांचासंयुक्त संस्थानाचा दोन आठवड्यांचा दौरा, त्यानंतर तीन दिवसांची स्की सहल आणि या सर्वांची तयारी. त्यामुळे मागचा महिना तसा धावपळीतच गेला. प्रयोगशाळेतल्या दोन मुलांचे दोन शोधनिबंध निवडले गेल्यामुळे त्यांच्याबरोबर आम्हालाही सॅन फ्रान्सिस्कोतील आंतरराष्ट्रीय चर्चासत्राला उपस्थित राहण्याची संधी प्राध्यापकांनी दिली. त्यानिमित्त संयुक्त संस्थानाला भेट देण्याचा योग आला. एके काळी तिथं जाऊन उच्च शिक्षणाचं स्वप्न पाहणा-या माझं जपानला आल्यापासून संस्थानाचं आकर्षण ब-याच प्रमाणात कमी झालं होतं. किंबहूना संस्थानाला भेट देण्यापेक्षा माझ्या संशोधन क्षेत्रामध्ये सर्वाधिक प्रतिष्ठेच्या मानल्या जाणा-या ISSCC (International Solid State Circuits Conference) या चर्चासत्राचच मला जास्त आकर्षण होतं. पण तरीही आत्तापर्यंत निरनिराळ्या लोकांकडून ऐकलेली वर्णनं, हॉलिवू़ड चित्रपट आणि मालिकांमधून दिसणारी प्रतिमा आणि भारतीयांना (का कुणास ठावूक) एकदा गेल्यावर परत न यावसं वाटणारा असा हा देश प्रत्यक्ष पाहण्याची उत्सुकता होतीच. एक-दीड वर्ष जपानच्या राहणीमानाची सवय होऊन अमेरीकेला भेट देणारे माझ्यासारखे फारच थोडे जण असावेत. प्रत्येक भेटीगणिक आपला एखाद्या देशाकडे पाहण्याचा दृष्टीकोन बदलत जातो. म्हणूनच आपला अमेरीकेच्या पहिल्या प्रवासाचा अनुभव कसा होता हे परत कधीतरी वाचण्यासाठी लिहून ठेवावंसं वाटलं. अर्थात माझं लिखाण हे इतरांनी वाचण्याच्या पात्रतेचं नसल्यामुळं त्यात थोडी छायाचित्रं घालून माझ्या लेखनमर्यादा लपवण्याचा माझा नेहमीच प्रयत्न असतो. तसा इथेही केलाय.<br /><br />नेहमीप्रमाणे सामानाची आवराआवर करुन प्रयोगशाळेतल्या दहा जणांसोबत टोकियोजवळील नारिता विमानतळावर पोचलो. शनिवारी दुपारी ४ वाजता विमानात बसून शनिवारीच सकाळी ६ वाजता सॅन फ्रान्सिस्कोला पोचलो. वेळेतील फरकामुळे आपल्याला एक दिवस ज्यादा अनुभवायला मिळाला याची मजा वाटली. पण परत येताना निघण्याच्या वेळेपेक्षा एक दिवस उशीरा पोचल्यामुळे ती मजा विरली. व्हीजा मिळवताना अमेरीकनांच्या व्यावसायिकतची झलक दिसलीच होती. सॅन फ्रान्सिस्को विमानतळावर उतरल्यापासून त्याची पुरेपूर प्रचिती येऊ लागली. विमानतळावर उतरल्यावर इमिग्रेशन आटोपून बाहेर आम्ही काही सहका-यांची वाट पाहात थांबलो असतानाच तिथल्या एका अधिका-यानं "hey you guys, party's over. leave now" असं म्हणत आम्हाला तिथून अक्षरशः हाकलून लावलं. एरवी भारतातून थेट गेलो असतो तर मला त्याच्या या वागण्याचं काहीच वाटलं नसतं. पण जपानमधील आदरातिथ्य आणि आपुलकीची सवय झाल्यामुळं मला आणि माझ्याबरोबरील भारतीय आणि चीनी मुलांना त्याचं ते बोलणं फारच उर्मट आणि गुर्मीनं भरलेलं वाटलं. पण जिथे जॉर्ज फर्नांडिस संरक्षणमंत्री असूनदेखील यातून सुटले नाहीत तिथे आम्ही काय असा विचार करत आम्ही बाहेर पडलो.<br /><br />वि<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_5335.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_5335.jpg" border="0" /></a>मानतळापासून हॉटेल फार दूर नव्हतं. लोकल ट्रेनमधून चाळीसएक मिनीटांमध्ये हॉटेलवर पोचलो. चर्चासत्र सुरु होण्यास अजून दोन दिवस अवकाश होता. त्यामुळे थोडा वेळ विश्रांती घेऊन शहराचा फेरफटका मारायला निघालो. हॉटेल अगदी शहराच्या डाउनटाउन की काय म्हणतात तश्या जागी होतं. तिथून जवळच केबल कारचं स्टेशन होतं. केबल कारमध्ये बसून जवळच्या 'Fishermans Wharf' कडे निघालो. आजूबाजूला दिसणा-या प्रत्येक गोष्टींची तुलना मन आपोआपच जपानशी करत होतं. <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_5349.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_5349.jpg" border="0" /></a>अमेरीकेतील गोष्टींचं (त्यात माणसंही आली) दुपटीने किंवा तिपटीनं मोठं असणारं आकारमान सोडलं तर दोन्हींमध्ये तुलनात्मक फरक तसा कमीच होता. टोकियोत भारतीय फारच कमी दिसतात. इथे मात्र पावलोपावली बरेच भारतीय दिसत होते. 'Fishermans Wharf' वर पोचल्यावर जपानी आणि चीनी सहका-यांनी खेकड्यांवर यथेच्छ ताव मारला. आम्ही मात्र ब-याच दिवसांनंतर शाहाकारी जेवण मिळाल्याच्या वेगळ्याच आनंदात होतो. 'Fishermans Wharf' वरुन जगप्रसिध्द गोल्डन गेट पुल दिसत होता. पण तिथे जाण्यासाठी गाडी नसल्यामुळे बेत रद्द करावा लागला. इथं गाडी नसेल तर माणूस अपंगच आहे असं ऐकून होतो. त्याचा प्रत्यय आला. मग तिथेच जवळपास थोडा फेरफटका मारुन हॉटेलवर परतलो. रात्री वालचंदमधले चार मित्र भेटले. त्यांच्याबरोबर जुन्या आठवणींना उजाळा देत रात्र कशी गेली ते कळलंच नाही.<br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_5473.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_5473.jpg" border="0" /></a><br />दु<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_5472.jpg"></a>स-या दिवशी जगविख्यात स्टॅन्फर्ड विद्यापीठ पाहून आलो. पुन्हा एकदा सार्वजनिक वाहतुक व्यवस्थेपुढे गुडघे टेकून कसंबसं विद्यापीठात पोचलो. पण विद्यापीठाच्या परिसरात पोचल्यावर मात्र एवढी कसरत करुन गेल्याचं समाधान मिळालं. विद्यापीठाच्या मोठ्या नावाला साजेसाच असणारा विस्तीर्ण पसरलेला हिरवागा<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_5491.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_5491.jpg" border="0" /></a>र परिसर आणि कल्पक रचनेच्या इमारतींनी लक्ष वेधून घेतलं. रविवार असल्यामुळे बरेच विभाग आणि इमारती बंद होत्या. तरीही उरलेल्या इमारती आणि परिसर पाहण्यात दिवस कसा गेला ते कळलंच नाही. पण खरोखरच स्टॅन्फर्ड विद्यार्थ्यांची 'dream university' का आहे ते तिथे गेल्यावर लक्षात आलं.<br /><br />पुढचे तीनही दिवस चर्चासत्रामध्ये व्यग्र असल्यामुळे कुठेही फिरता आलं नाही. पण ज्यांची पुस्तकं वाचून आम्ही इंजिनिअरींगचे धडे गिरवले अशा जगभरातून आलेल्या प्राध्यापक आणि इतर बुध्दीवंतांना प्रत्यक्ष भेटल्यावर तिथे गेल्याचं सार्थक झाल्यासारखं वाटलं. चर्चासत्र आटोपल्यावर मी काही दिवसांसाठी आप्तेष्ट आणि मित्रांना भेटण्यासाठी फिलाडेल्फियाला निघालो. मला डेट्रॉइटवरुन विमान बदलायचे असल्यामुळे मी डेट्रॉइटकडे जाणा-या विमानाजवळच्या प्रतिक्षाकक्षात बसलो. तिथे एक भारतीय मुलगा भेटला. विमान सुटायला बराच अवकाश असल्यामुळे आम्ही बोलायला सुरुवात केली. माझ्या मते भारतीयांचे काही गुणधर्म ते कुठेही गेले तरी बदलत नसावेत (त्याला मीही अपवाद नाही). दोन भारतीय माणसे भेटली तरी आधी इतरच गोष्टी होतात. नावाचा उल्लेख नेहमी शेवटी होतो. यावेळेही तसंच झालं. त्यानं थेट प्रश्नांची सरबत्तीच सुरु केली.<br />"कुठे निघाला आहेस?" - तो<br />"फिलाडेल्फिया" -मी<br />"मीही फिलाडेल्फियालाच निघालो आहे. कुठे राहतोस तू?" - तो<br />"मी फिलाडेल्फियामध्ये राहात नाही. मी काही कामानिमित्त निघोलो आहे"<br />"अच्छा अच्छा. मग कुठे असतोस तू?"<br />"मी जपानला असतो"<br />मी जपान म्हटल्याबरोबर त्याच्या भुवया उंचावल्या. चमत्कारीक नजरेने माझ्याकडे पाहात तो म्हणाला "जपानमध्ये काय करतोस तू?" जपान ही काय राहायची जागा आहे का, असंच त्याच्या आविर्भावावरुन वाटत होतं.<br />"मी तिथे एका विद्यापीठात शिकतो."<br />"मग इकडे काय करतो आहेस?"<br />"इथे एका चर्चासत्रासाठी आलो होतो" मी मनात म्हटलं, 'का बाबा, मी जपानमध्ये राहातो म्हणजे अमेरीकेला येवू शकत नाही का? की पुढच्या वेळी तुझी परवानगी घेऊन येऊ?'<br />"जपानमध्ये काय शिकतोस तू?" - जपानमध्ये शिकण्यासारखं काही असतं का अश्या आविर्भावात त्यानं पुढचा प्रश्न केला.<br />"मी इलेक्ट्रॉनिक्स इंजिनिअरींगमध्ये एम.एस. करतो आहे." - मी<br />हा 'चुकून भारतात जन्मला' आहे हे एव्हाना माझ्या लक्षात आलं होतं.<br />"तू पण इथे शिकतोस का?" - मी<br />"हो. मी फिलाडेल्फीयामधल्या एका विद्यापीठात शिकतो. तू तूझं इंजिनिअरींग कुठून केलंस?" -त्यानं विचारलं.<br />"मी सांगलीच्या वालचंद इंजिनिअरींग कॉलेजमध्ये शिकलो" - मी<br />"कोणती युनिव्हर्सिटी?"<br />"कोल्हापूरची शिवाजी युनिव्हर्सिटी"<br />"ती कुठे आहे?"<br />"महाराष्ट्रात." याला सांगली आणि कोल्हापूर कुठे आहे ते माहीत नसणार असं मला वाटलंच होतं. मी ही त्याला तोच प्रश्न विचारला.<br />"तू तुझं याधीचं शिक्षण कुठे पूर्ण केलंस?" - मी<br />त्यानं 'बँगलोर" असं उत्तर दिलं. मी काही पुढं बोलणार एवढ्यात त्यानं खिशातून मोबाईल काढून मित्राला/मैत्रिणीला फोन लावला आणि जे मोठ्यानं बोलायला सुरुवात केली ते विमानात बसेपर्यंत त्याचं बोलणं चालूच होतं.<br />'बाबा रे, तू इथं आहेस हेच बरं आहे. भारतात परत येण्याचा विचार करु नकोस' असं मनात म्हणत मीही हेडफोन लावून गाणी ऐकायला सुरुवात केली.<br />कोणीतरी भारतीय बोलायला भेटल्यामुळे मला झालेला आनंद असा थोड्याच वेळात विरला.<br /><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_5715.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_5715.jpg" border="0" /></a>दुस-या दिवशी सकाळी फिलाडेल्फियाला पोचलो. विमानतळापासून ऍलनटाउनमधल्या घरी जाईपर्यंत शहराबाहेरील (ग्रामीण अमेरीका असं लिहायचं होतं पण ही कल्पना जरा झेपत नाहीये.) अमेरीकेचं दर्शन घडत होतं. रस्ताच्या दुतर्फा टुमदार पण प्रशस्त बंगले, त्यांच्यासमोर असलेली हिरवळ आणि सभोवती उभ्या असणा-या अनेक गाड्या असं दृश्य चित्रपटात पाहिलेलं दृश्याशी अगदी मिळतंजुळतं होतं. फिलाडेल्फियात पाच-सहा दिवस घरच्या जेवणावर ताव मारत वेळ कसा निघून गेला ते कळलंच नाही. मध्येच एका शनिवारी वालचंदमधला मित्र प्रशांत भेटला. त्याच्या समवेत न्यूयॉर्कला जायचा बेत आखला. हवामान खात्यानं बर्फाची सूचना दिली होतीच. तरीही आल्यासारखं न्यूयॉर्कला <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_5754.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_5754.jpg" border="0" /></a>एक चक्कर टाकून येवू असं म्हणून निघालो. दोन अडीच तास ड्राईव्ह करुन न्यूजर्सीला पोचलो. गाडी पार्किंगचा तिथं मोठाच प्रश्न होता. त्यात एक-दीड तास खर्ची पडला. शेवटी एका ठिकाणी गाडी पार्किंगसाठी जागा मिळाली. तिथून लोकल ट्रेन पकडून सर्वात आधी स्वातंत्र्यदेवतेचा पुतळा पाहण्यासाठी फेरी सुटण्याच्या जागेवर पोचलो. वाटेत स्टेशनवर वर्ल्ड ट्रेड सेंटरच्या इमारतीची जागा दिसली. एका मोठ्या खड्ड्याशिवाय आता तिथं काहीही उरलं नव्हतं. त्यामुळे तिथे जास्त वेळ न घालवता फेरी सुटण्याच्या जागेकडे निघालो. पुतळ्याकडे जाणारी शेवटची फेरी अगदी पाच मिनीटांच्या अंतराने चुकल्यामुळं आम्ही थोडं निराश झालो. पण धूसर हवामानामुळं तिथं जाउनही फारसा फायदा झाला नसता अशी मनाची समजूत घालून आजूबाजूला चक्कर <a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/1600/IMG_5947.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6155/1413/320/IMG_5947.jpg" border="0" /></a>टाकायला निघालो. ब्रॉडवे, वॉल स्ट्रीट अशी प्रसिध्द ठिकाणं पाहिल्यावर टाईम्स स्क्वेअरला जायचं ठरलं. वाटेत प्रसिध्द मादाम तुसॉ संग्रहालय लागलं. त्यामध्ये दोन तास वेळ कसा गेला ते कळलंच नाही. बाहेर पडून टाईम्स स्क्वेअरला पोचलो. एव्हाना तुरळक बर्फ पडायला सुरुवात झाली होती. टाईम्स स्क्वेअरला थोडा वेळ थांबून जवळच असलेल्या प्रसिध्द एंपायर स्टेट इमारतीकडे निघोलो. एंपायर स्टेटच्या टोकावरुन रात्री न्यूयॉर्क शहराचं दर्शन घेण्याचा बेत होता. पण खराब हवामानामुळे त्या इमारतीमधला निरीक्षण कक्ष बंद आहे असं कळल्यामुळे तिथेही निराशाच झाली. रात्र झाल्यामुळे परत फिलाडेल्फियाला निघालो. बर्फाचा जोर वाढला होता. बर्फात रस्त्यावरुन गाडी चालवणं तसं साहसच होतं. प्रशांतसाठीही बर्फातून गाडी चालवण्याची पहिलीच वेळ होती. पण तरीही त्यानं दोन तासात गाडी व्यवस्थित फिलाडेल्फियाला पोहोचवली.<br /><br />दुस-या दिवशी रविवार असल्यामुळे निवांत उठून नाष्टा उरकल्यावर 'रंग दे बसंती' चित्रपट पाहायला जायचं ठरलं. चित्रपटगृह चाळीस मैलावर होतं. वाटेत बरंच बर्फ साठल्यामुळे पत्ता शोधत तिथं पोचेपर्यंत दीड-दोन तास जाणार होते. आमच्याकडे जेमतेम सव्वा तास होता. टोकियोत हिंदी चित्रपट पाहण्याची कोणतीही संधी उपलब्ध नसल्यामुळे ही संधी न दवडता हा चित्रपट पाहायचाच असं ठरवलं. पुन्हा मी आणि प्रशांत बर्फामध्ये गाडी घेउन बाहेर पडलो. चित्रपट सुरु होण्याची वेळ जवळ येत चालली होती आणि अंतर मात्र संपत नव्हतं. निम्मं अंतर आल्यावर लक्षात आलं की चित्रपटाचा सुरुवातीचा अर्धा-पाऊण तास चुकणार आहे. मग तशीच गाडी परत मागे वळवावी का असा विचार चालू होता. पण प्रशांतला बर्फात गाडी चालवण्यात एक वेगळीच मजा येत होती. त्यामुळं हा साहसी प्रवास असाच पुढे चालू ठेवायचं ठरलं. त्यानं मोठ्या शिताफिनं गाडी चालवत आम्हाला चित्रपटगृहापाशी आणलं पण तरीही अर्धा तास उशीर झालाच. चित्रपटगृहाजवळ जाउन पाहतो तर तिथे टाळं. पण येतानाच्या दोन तासांच्या थ्रिलिंग प्रवासामुळे त्याचं फारसं वाईट वाटलं नाही. चार तासांचा ड्राईव्ह आटोपून पुन्हा घरी परतलो.<br /><br />एक दोन शॉपिंग मॉल आणि ग्रंथालय यांना दिलेल्या भेटी सोडल्या तर नंतर ऍलनटाउनमध्ये इतरत्र कुठे जाण्याचा प्रसंग आलाच नाही. पण एकंदरीत भारतीयांच्या मोठ्या संख्येमुळे किराणा दुकानात मिळणा-या भारतीय वस्तू आणि ग्रंथालयात मिळणा-या हिंदी चित्रपटांच्या चकत्या पाहिल्यावर अमेरीका म्हणजे एक छोटेखानी भारतच असल्यासारखं वाटलं.<br /><br />अमेरीकेतील दोन आठवड्यांचा मुक्काम संपवून पुन्हा टोकियोकडे येण्यासाठी निघालो. दोन आठवडे तिथे राहताना तिथले प्रशस्त रस्ते, टुमदार बंगले, भारतातली कोणतीही मिळणारी वस्तू, सर्वत्र इंग्रजीत असणा-या पाट्या, कुठेही मिळणारं शाकाहारी जेवण या सर्वांचा हेवा वाटला. पण अमेरीकन व्यावसायिकता आणि कोरड्या औपचारीकपणामध्ये जपानच्या आदरातिथ्यामधला ओलावा आणि आपुलकीची उणीव भासली. नारिता विमानतळावर पोचल्यावर जपानी पाट्या दिसल्या आणि जपानी सूचना ऐकल्यावर एकदम हायसं वाटलं. नाही म्हटलं तरी आपण जिथं राहतो त्या जागेशी एक भावनिक बंध तयार होतोच. (अर्थात् या वाक्याचा 'हा आता जपानचा झाला' असा कोणी अर्थ काढू नये). कोण जाणे, उद्या मी अमेरीकेत एक वर्ष राहिलो तर तिथंही असाच बंध तयार होईल. असो.<br /><br />अमेरीकेहून आल्यावर दुस-या दिवशी लगेच तीन दिवसांची स्की सहल झाली. पण त्याविषयी पुन्हा केव्हातरी. तूर्तास इतकेच.Vishal Khttp://www.blogger.com/profile/05386906014801188180noreply@blogger.com8